एक वळण असेही( थरारक सत्यकथा)

      काल रात्री पर्यंत जी नाही म्हणत होती. कालपर्यंतच काय आज मी उठलो तेव्हा ही ती फोर व्हिलरने जाण्याचे नाहीच म्हणत होती. जी नाहीचा पाढा  म्हणत होती,  ती स्वता: कोणी काही  म्हटले नाही  तरी आम्हाला फोर व्हिलरने घेऊन  जाण्यास तयार झाली होती.
        तुम्हाला  प्रश्न  पडला असेल, एक स्त्री  असुन  एवढ्या दुर कशी काय गाडी  चालवेल.?. तुमचे अगदी बरोबर आहे.
       ती प्रवाहाच्या  विरुध्द  होती. ती एका चांगल्या  पदावर सेवेत होती. तिने स्वच्या बळावर वेगनार गाडी घेतली होती आपल्या  जिद्दीने आणि ती एकदम चांगल्या चालवणाऱ्या पुरुषालाही गाडी चालवण्यामध्ये मागे टाकेल . असे तिचे  ड्रायव्हिग होते. आम्ही  फार खुश झालो. आता आम्ही  गाडीने लवकर पोहचु या आनंदात मी पुन्हा  ती येणार  या खुशीत वर घरी  गेली.
तेव्हा  माझ्या  मुलीने मला खुप  रागविले ती म्हणाली, " कशाला तुम्ही  माझ्या  मम्मीला एवढ्या दुर ड्रायव्हिंग  करायला लावता.?"
माझ्या  मम्मीला नेऊ नका. तुम्ही  एकटेच जा...!
आणि   ती पंधरा वर्षांची माझी मुलगी मला रागवत होती.
      कदाचित नियती..! पुढे जाण्यास  नकार देत असेल......आम्हाला गाडीमध्ये  नको जा म्हणुन  म्हणत असेल . कारण काल पर्यत जी येण्यास तयार नव्हती,  ती अचानक कशी काय तयार झाली ? पुढे  काहीतरी अघटित  असे घडायचे असेल. ...पण मुलीला...... नियतीची हाक ऐकायला आली होती. ...म्हणुनच ती झोपेतून उठुन. ...माझ्या  आईला कशाला  नेता म्हणून. .बोलु लागली व रस्त्यात आडवी झाली...!पण  समोर काहीतरी अघटित असे घडायचे होते. म्हणूनच  मी आणि  माझी  पत्नी  तिचे मन व  भाषा समजु नाही शकलो.
       सगळे  गाडीत बसले व आम्ही  आरमोरीच्या दिशेने फोर व्हिलरने निघालो. गाडी माझी पत्नी  चालवत होती. मी तिच्या  बाजुलाच म्हणजे ड्रायव्हिंग सिटच्या बाजुलाच बसलो होतो. मागच्या  सिटवर माझे बाबा आई व माझी बहिण  बसली होती. एका ठिकाणी  आम्ही  नागपुर शहराच्या  बाहेर  गेल्यावर गाडीत हवा व पेट्रोल  भरुन  घेतले. गाडी एक ते दीड  तासात मस्त  छान  कमी स्पिड मध्ये  कुणालाही धक्का  लागणार नाही   अशा  पध्दतीने  सकाळच्या  मोकळ्या  रस्त्यावर  चालत होती.
      जिथे स्पिड घ्यायची तिथे स्पिड घेऊन  व जिथे हळु करायचा वेग तिथे हळु करुन  गाडी  चालु लागली.
       या आधीही आईबाबांना तिच्या गाडी चालविण्याचा अनुभव आला होता. ती व्यवस्थित  गाडी  चालविते, हे सगळ्यांनाच माहीत  होते.
          मध्ये  एकदा चार मैत्रीणींसोबत दोन दिवसाच्या आऊटिंगला  ती स्वता:ची हिच गाडी नेली होती, हे मला माहीत  होते म्हणून  मीही तिला  चांगलाच आग्रह गाडी चालविण्यासाठी  केला होता.
      आता जास्त  अंतर उरले नव्हते  , आम्ही आत्याकडे पोहचणारच होतो... सकाळचे पाऊणेदहा वाजले होते...    एक हलकेसे वळण आले होते...
तेच वळण आमच्या  पाचही जणांसाठी  खुप धोक्याचे ठरले.! आमची गाडी वळण घेतांनी कशी डांबरी रस्त्याच्या खाली उतरली देव जाणे,  मी आवाज दिला पत्नीला ...... गाडी रस्त्याच्या  कडेने उतरली ...सांभाळ...!
        असे म्हणताच...ती भांबावली...!
व्यवस्थित  गाडी  चालवणारी.... तिला काय करावे सुचेना... तिने गियर कमी केला... आणि मनाचा ब्रेक घेत ती कंट्रोल  करणार... इतक्यातच  गाडी  प्रचंड  वेगाने फिरुन... कितीतरी  दुर अंतरावर  गाडी एका बाजुने घासत गेली... आणि  एका ठिकाणी रस्त्याच्या  कडेला ...झुडूपाजवळ गाडी पुर्णपणे वेगाने फिरुन पलटली होती.
       थोड्या वेळेपर्यंत आम्ही जिवंत आहो, की या जगातून निघुन गेलो.हे आमच्या  पाच पैकी सर्वानाच वाटत होते. कारण जशी गाडी गोल फिरली. तसे डोळ्यासमोर सर्वाच्याच एक प्रकारचा काळाकुट्ट अंधार झाला होता. श्वास आमचे क्षणापुरते बंद झाल्यासारखे वाटत होते...!डोळे तर उघडतच नव्हते.   आम्हाला सर्वानाच दिसेनासे झाले होते.   माझे बाबा सर्वात खाली गाडीमध्येच एका भागात  व त्यांच्या  अंगावर  आम्ही  सर्वच जण एकमेकांवर चेपल्या गेलो होतो. आमचे हातपाय, डोके कुठे आहे , आणि शाबुतही आहे का ..? हेही कळत  नव्हते .
        बाबा खुप  ओरडत होते,"मी मेलो !मी दबलो....!" सगळ्यांचा श्वास थोड्या वेळासाठी थांबला  होता. काय करावे सुचत नव्हते ?
गाडीचा दरवाजा लाॅक झाला होता... डोक॔ सुन्न झाल होतं. डोळ्यासमोर काहीच दिसत  नव्हतं  ... आणि  गाडीचा दरवाजा कुठे आहे.  आपण कुठे  आहो ....हे सुद्धा  कळत नव्हते.
       दिशा दिसत नव्हती,  कुठे आहो हेही कळत नव्हते.  मला माझ्या  पत्नीचा जोरजोरात आवाज आला.  ती भांबावली, मोकळा श्वास घेत होती...पण अशा परिस्थितीतही तिने सगळ्यांना वाचविण्यासाठी प्रयत्न  केला.मोहन..!मोहन..! मोहन....असा जोराचा आवाज देऊन माझ्या हात पकडुन उठ उठ केले व स्वत:एका खिडकीच्या काचेतून बाहेर निघुन. ....हेल्प....हेल्प....हेल्प .....करुन  ओरडु लागली.. गाडी रोडाच्याच बाजुला एक झुडूप होतं.. तिथे जाऊन चालकाच्या दिशेने  पालटली होती... देवच आडवा होता. समोर दरी होती. अजुन थोडा वेग असता तर आम्ही त्या खोल दरीत ...पडलो असतो..आम्ही  प्रत्यक्ष डोळ्यासमोर मृत्यू पाहिला होता.
       मी फुटलेल्या काचा दुर करुन खिडकीतून बाहेर निघालो. रस्त्यावरचे लोक ...कमीतकमी वीस ते पंचवीस तरुण मुले , माणसे आमच्या  गाडीच्या  दिशेने  धावत आले. ...आम्ही एकेक  करुन खिडकीतून बाहेर निघालो. सगळे एकमेकांना भितीने चाचपडु लागलो.   आई व ताई माझी खुप घाबरली होती. मी सगळ्यांशी बाहेर  निघाल्यावर विचारपूस  केली कुणाला कुठे वेदना, रक्त वगैरे  लागले काय..?
माझ्या  बहिणीच्या  मानेला थोडा झटका लागला होता... आई च्या छातीला थोडे लागले होते. ती छाती दुखते म्हणुन  सतत  सांगत होती. बाबा एकदम खाली होते. त्यांनाही आम्ही लवकरच लोकांच्या  मदतीने बाहेर काढले. सर्वानी आम्ही एका ठिकाणी निवांत बसून आधी पाणी प्यालो. आम्ही आधी मोकळा श्वास घेतला गाडीच्या  बाहेर निघुन  कुठे जास्त  प्रमाणात इजा तर झाली नाही.  आणि शरीराच्या अवयवांना कुठे इजा तर झाली नाही ना.?   हे बघत होतो.बाबांच्या डोळ्यांच्या वर थोडी जखम व छातीला हलकेसे लागले होते. लोकांचा गोंधळ चालुच होता. "खुप मोठ्या धोक्यातुन आम्ही वाचलो होतो. "  देवच आडवा आला होता, आमचे पुण्य आडवे आले होते. जे एवढ्या मोठ्या धोक्यातुन  आम्ही पाचही जण सुखरुप वाचलो होतो. सगळे  आश्चर्य  करित होते. कारण गाडीची हालत पाहता कुणी वाचेल याची श्वाश्वती वाटत नव्हती.  गाडी चालकाच्या भागानी संपूर्ण चेपली होती. गाडीच्या डाव्या-उजव्या बाजुच्या  व पुढची व मागची पण काच पूर्णपणे फुटली होती. चकनाचुर झाली होती. गाडीचा टाॅप चेपला होता. एखाद्याने वरुन क्रेनने दाब दिला असे वाटत होते.
       लोकांनी रस्तावरच्या लोकांना थांबविले आम्हाला भिवापूरच्या ग्रामीण रुग्णालयात चेकअप साठी पाठवले. लोकांचीही ऐन वेळेवर देवासारखी मदत झाली.  मी आणि पत्नी गाडीजवळ थांबलो.लोक म्हणाले गाडी सरळ करायची आहे काय...?आम्ही  म्हटले हो...!आम्ही  भयभीत झालो होतो काही सुचेना.  लोकांनी रस्ताच्या कडेलाच अगदी देवासारखी उभी असलेली क्रेन आणली गाडी सरळ करण्यात  आली. आणि  तशीच क्रेनने उचलुन बाजुच्या शेतात ठेवण्यात  आली. मग आम्ही ही एका गाडीने , लोकांनी हात दाखवलेल्या गाडीत बसुन रुग्णालयात गेलो. तिथे प्रायमरी ट्रीटमेंट घेतली . आणि  मग इकडे तिकडे फोन करु लागलो .
      मी आत्येभाऊ व माझ्या  काकांना झालेला प्रकार  सांगितला व आम्ही ग्रामीण रुग्णालयात  ट्रिटमेंट  घेत आहो. आता आम्ही आत्याच्या अंत्यविधीला येऊ शकत नाही. तुम्ही  सर्व विधी पार पाडून घ्या हे सांगितले.  तेही आश्चर्य करु लागले.व तुम्ही  सर्व बरोबर आहेत ना याचा शाहानिशा करु लागले.
        लोकं म्हणत होती. या वळणावर नेहमीच  अपघात होत असतात . आताच २६ जानेवारीला एका पी. एस. आय. चा झेंडावदन आटोपून येता-येता अपघात  झाला.  मी माझ्या  एका वनअधिकारी मित्राला हा वाक्या सांगितला....जो भिवापुर वनक्षेत्र विभागात कार्यरत होता. तो म्हणे तिथला जमिनीचा भाग बरोबर समांतर नाही तिथे भाग थोडा खड्डयासारखा आहे. तिथे नेहमीच अपघात होतात. तिथे जजमेंट कळत नाही. 
         आम्ही  इकडे तिकडे फोन केले. मग  माझे दोन मेहुणे ताबडतोब इकडे यायला निघाले.  मोठ्या मेहुण्याचा मेहुणा भिवापूरलाच राहत होता. तोही मदतीला आला.