पोरके शल्य

उद्विग्न अवस्थेत तो खिडकीपाशी येऊन पोचला.
बाहेर सायंकाळच्या छटा गडद झाल्या होत्या.
तो वृंदाने लावलेल्या तुळशीपाशी येऊन थांबला.
आज तिथे कुणीही दिवा लावला नव्हता. तरीही तुळशी मंद डोलत होती.तिचा तो औषधी सुवास हळुवारपणे त्याला स्पर्शून गेला.त्याचं सात्विक मन बोलू लागलं,
"वृंदा , हो ही देखील वृंदाच ना. वृंदानेच आणलेलं ह्या वृंदाला एका इवल्याश्या कुंडीत.इकडे आली नी अजून बहरली. पुन्हा नव्या कुंडीत नव्याने रुजली अजून वाढली.ज्या वेळी पहिल्यांदा वृंदा भेटली होती त्यावेळी म्हणाली होती की हे तुमच्या ऑफिसमध्ये जरूर ठेवा. तुम्हाला बळ मिळेल. लग्नानंतर हक्काने तीच वृंदा ऑफिसमधून आणून घरात लावली .आज तीच वृंदा घर सोडून निघून गेली कारण मी ह्या घरात तिचा अधिकारच काढून घेतला. अगदी जसं एखाद्या कुंडीतील रोप नको असल्यास उपटून टाकावं तसं. स्त्रीची गर्भपिशवी पण त्याच तुळशीचं प्रतीकच.घर वाढवणारी , बळ देणारी , जन्म देणारी.आणि त्याचा परिणाम म्हणजे होणारे बाळ.आपल्याला हवं तेंव्हा आपण नको म्हणू शकतो पण ती कशी नाही म्हणणार. तो तिचा धर्मच नाही.आपली वृंदा आपल्याकडे आली होती.आपला संसार वाढवण्यासाठी , आपल्याला समृद्ध करायला.तिला तिच्या स्त्रीधर्माशी प्रामाणिक राहू द्यायला हवं.तिला तिच्या मातृत्वाचा संपूर्ण अधिकार हवा.किंबहुना आपण तो तिच्या गौरवासाठी साजराही करायला हवा.ते काही नाही. एवढया वेदनादायक आघातातूनसावरत आपला संसार सावरण्यासाठी वृंदा सर्व विसरून पुन्हा रुजत होती , बहरत होती आणि आपण हा अन्याय करतोय ,किती अमानुष वागणूक आहे ही!
मला मान्य आहे वृंदा तुझं अस्तित्व , तुझं स्त्रीत्व ,
तुझं मातृत्व आणि माझं पुरुषत्व.मी आजवर अनाथ होतो कारण अनाथ असणं ही केवळ भावना आहे सत्य नाही.सत्य आहे आपलं पुरुषत्व ,आपलं अस्तित्व.जसं वृंदाने सिद्ध केलंय,आपल्या बाळासाठी रुजायचं तिचं अस्तित्व.आपल्याला तिच्या हक्काचा आधार व्हायला हवं.हेच आपलं अस्तित्व.आधार देण्याचं , अनाथ न करता सनाथ करण्याचं.कदाचित हेच अस्तित्व आपल्या जन्माच्या वेळी कुणीतरी विसरलं असेल.
पण आता...
मला माझं बाळ आहे , माझी बायको आहे , माझं घर आहे."