श्वेता परत पहिल्यासारखी स्वतःकडे लक्ष द्यायला सजायला, व्यवस्थित राहायला, छान कपडे घालून शाळेमध्ये तस्मै ला आणायला जाऊ लागते.. आता ही गोष्ट तिच्या आवडीची झालेली असते.....
आत्ता पुढें,
" श्वेता तुझा स्वतःच इतक छान शिक्षण झालेले असताना तू अशी घरी बसून का आहेस कोणत्या कॉलेजमध्ये किंवा स्कूलमध्ये अप्लाय का करत नाही... " एक दिवस सहजच विवेकने तिला प्रश्न विचारला...
" माझंही स्वप्न होते जॉब करायच पण लग्न झालं आणि त्यानंतर अशा सिच्युएशन येत गेल्या की, जॉब करण राहून गेले... " श्वेता आपल्या भूतकाळाचा विचार करत त्याला उत्तर देते...
" अग तेव्हा राहून गेलं असेल तर आता अप्लाय करू शकतेस ना.. आपल्या या शाळेमध्येच एक वेकेन्सी आहे... मी तुझं नाव तिकडे रेकमेंड करू का? तुला फक्त एकदा येऊन इंटरव्यू द्यावा लागेल... " विवेक खुश होऊन तिच्याकडे पाहत बोलतो..
" विवेक तुला खरंच असं वाटत आहे का की, मी हा जॉब करू शकते ? " श्वेताचा आत्मविश्वास कुठेतरी हरवल्यासारखा तिला जाणवतो...
" हो श्वेता, तू हा जॉब करू शकते आणि तस्मै पण याच शाळेत शिकत असल्यामुळे त्याच्यावर व्यवस्थित नजरही ठेवू शकते... उलट मला तर असे वाटत आहे की , एक चांगली संधी तुझ्यासमोर चालत आलेली आहे तर तू त्याचा उपयोग करावा... " विवेक तिच्यामध्ये पॉझिटिव्ह एनर्जी भरण्याचा प्रयत्न करत बोलतो...
विवेकचं बोलणं ऐकून श्वेता त्या जॉब साठी अप्लाय करते... तिचा इंटरव्यू घेतला जातो आणि ती पासही होते... तिला नोकरी मिळाल्यानंतर ती घरी एकदा आपल्या नवऱ्याच्या कानावर ही गोष्ट घालते....
" तुझ्याकडून तर घरच्या जबाबदाऱ्या पूर्ण होत नाही आहे, वरून तू जॉब करण्याचा विचार करत आहेस ? तू जर जॉब केलास तर तस्मै कडे कोण लक्ष देणार ? " अस्मित रागाने तिच्याकडे पाहून तिला विचारतो...
" मी जॉब करणार याचा अर्थ असा नाही की मी माझ्या घराकडे माझ्या मुलाकडे लक्ष देणार नाही... काही झाले तरी माझा मुलगा हा माझ्यासाठी पहिली प्रायोरिटी असेल त्याला सांभाळूनच मी माझा जॉब करेल... " यावेळी श्वेताही त्याला समोरून थेट उत्तर देते... तिच्यामध्ये आलेला हा बदल पाहून मात्र अस्मित स्तब्ध होऊन जातो...
सुरुवातीच्या काही दिवसात विवेक तिची खूप मदत करतो. हळूहळू श्वेताही सगळ्या गोष्टी व्यवस्थित शिकून घेते... तिकडे शाळेमध्ये जॉईन झाल्यामुळे त्या मुलांमध्ये तिचा दिवस अगदी आनंदी जात होता शिवाय तस्मै ही त्याच शाळेत असल्यामुळे तिला त्याच्याकडेही व्यवस्थित लक्ष देता येत होते....
श्वेता आत्ता परत पहिल्यासारखं हसायला, बोलायला शिकली होती... चार चौघांमध्ये जाऊन तिला व्यवहार ज्ञानही आले होते.... आपल्या घराची जबाबदारी , आपल्या मुलाची जबाबदारी व्यवस्थित पार पाडून ती आपल्या जॉब कडेही पूर्ण लक्ष देत होती.....
असेच दिवस पुढे जात होते.. एक दिवस अस्मितला आपल्या ऑफिसच्या कामासाठी काही दिवसांसाठी बाहेरगावी जावे लागले... तसाही त्याच्या घरी असण्याने नसल्याने तिला काही फरक पडत नव्हता... तिने नेहमी प्रमाणे सकाळी उठून अस्मित ची सगळी तयारी करून दिली... अस्मित ने तिचा आणि आपल्या मुलाचा निरोप घेतला आणि कामानिमित्त घरातून बाहेर पडला....
आज श्वेताने विवेकला रात्री डिनर साठी घरी बोलावले होते आणि त्याच्या आवडीचा सगळा स्वयंपाक केला होता.. कधीपासून तिला त्याला ही ट्रीट द्यायची होती परंतु वेळ मिळत नव्हता... आज अस्मित ही घरी नाही असा विचार करून त्यांना मनमोकळेपणाने बोलता येईल असे वाटले... विवेकही रात्री आनंदाने घरी आला... तिघांनी मिळून छान जेवण केले... त्यानंतर बराच वेळ ते दोघे पण तस्मै सोबत खेळत होते.... काही वेळाने तस्मै झोपून गेला....
तस्मै ला बेडरूम मध्ये झोपवून विवेक आणि श्वेता एकमेकांसोबत हॉल मध्ये गप्पा मारत बसले होते.... बोलता बोलता ते कधी एकमेकांच्या जवळ आले त्यांचे त्यांनाही कळले नाही... जसा त्यांना एकमेकांच्या शरीराचा स्पर्श होत होता, तसे त्यांच्या मनातल्या भावना अनावर होऊ लागल्या आणि दोघेही एकमेकांच्या स्पर्शामध्ये बेधुंद होऊ लागले...
ही एक अशी रात्र त्यांच्या आयुष्यात आली की, त्या रात्री मध्ये त्यांनी आपले एकमेकांवर असलेले मनातले प्रेमही स्पष्टपणे एकमेकांना दाखवायला सुरुवात केली... दोघांनीही त्या रात्री एकमेकांना भरभरून आपल्या प्रेमाने भिजवून टाकले.... श्वेता आज खूप वर्षानंतर प्रेमाने तृप्त होऊन शांत झोपली होती...
विवेक पहाटे कोणालाही न सांगताच तिकडून निघून गेला... श्वेता जेव्हा उठली तेव्हा तिला असे वाटले की त्याला गिल्ट वाटत असेल.... आपण शाळेमध्ये गेल्यावर एकदा त्याच्यासोबत बोलूया... असा विचार करून ती तयारी करून शाळेत गेली परंतु त्या दिवशी विवेक शाळेत आला नाही... पुढचे काही दिवस विवेक शाळेतही आला नाही आणि त्याचा फोनही लागत नव्हता...
श्वेताला आता विवेकला भेटण्याची, त्याच्यासोबत बोलण्याची जास्तच ओढ वाटू लागली.... असे असताना एक दिवस अचानक तिच्या मोबाईलवर विवेक चा मेसेज आला....
" आपल्या दोघांमध्ये जे काही झालं ते एक सुंदर स्वप्न होतं.... तुझ्यासोबत घालवलेल्या त्या प्रेमळ क्षणाची आठवण मी माझ्यासोबतच घेऊन जात आहे... माझं तुझ्या आयुष्यात येणं हे खर तर तुझ्या अस्तित्वाशी तुझी ओळख करून देणं यासाठीच होतं..... आपली मैत्री अशीच तुझ्या हृदयाच्या कोपऱ्यात जपून ठेव आणि आता जशी खंबीरपणे उभी राहिली आहे तसेच नेहमी स्वतःसाठी उभी रहा... जोपर्यंत तुझ्या या चेहऱ्यावर निखळ हसू आहे तोपर्यंत माझी मैत्री सदैव तुझ्या सोबत आहे असेच मला वाटेल... "
तुझा जवळचा मित्र...
श्वेता ने ही त्याच्या पत्राचा खोलवर विचार केला... खरच होतं तिने कधी आपल्या नवऱ्याला आपल्या मुलाला सोडण्याचा विचार केला नव्हता... तिला जो इमोशनल सपोर्ट पाहिजे होता, तोच तिला विवेकडून भेटला होता... आता ती इमोशनल रित्या खंबीर झाली होती... स्वतःची इच्छा आनंद, जपून वागायला शिकली होती... तिच्या आयुष्यात आलेल्या मित्राने तिला स्वतःची नवीन ओळख करून दिली... तिला आयुष्यभराची मैत्री देऊन तिच्या आयुष्यामध्ये आनंद पसरून निघून गेला....
विवेकने सांगितल्याप्रमाणे श्वेताने आपल्या मनानुसार आनंदाने आणि समाधानाने आयुष्य जगायचे ठरवले आणि पुढे आपल्या मुलासोबत नवऱ्यासोबत नव्याने आयुष्य जगायला सुरुवात केली...... तिच्या आयुष्यात आलेली ती एक अशी रात्र तिच्या आयुष्यात खूप काही बदल घडवून गेली....
समाप्त
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा