ती परकी कुठे
भाग 5 शेवट
आई हळूच कानात म्हणाली ,आणि प्रिया सासरी निघाली...तिच्या सासू ने प्रियाच्या सासऱ्याला हात करून बोलावून घेतले
ते ही आले आणि त्यांनी पाहिले सामान गावी का घेऊन चालले आहे ?
"सामान सरळ माघे फिरवा ,पुन्हा पुन्हा कोण मुंबईला पाठवून पैसे नाहक भरना करेल..मुलीच्या आई वडिलांच्या होकार शिवाय ते सामान हलणार नाही...तू काय हे तमाशे करते..तुला कोणी सांगितले हे परस्पर गावी घेऊन जायला..राहू दे ते इथेच...आता त्यांचा संसार आहे..तुझी जबरदस्ती का असावी इथे.?"
सासरे असे म्हणत होते तेव्हा सासूबाईला लगेच प्रियाचे वडील म्हणाले , "आता जा घेऊन पण महिन्यात परत पाठवा..गावी वापरले तरी हरकत नाही आमची.."
"नाही हो नाही ,आम्हाला जागाच नाही हे सामान ठेवायला..त्यासाठी घर बांधू की डोक्यावर ठेवू...हिला सवय झाली आहे नुसते नको ते गोळा करायची.."
प्रियाला आई स्व इच्छेने देणार होती सर्व सामान म्हणून प्रिया हो म्हणाली ,पण नवरा थोडा ही संकोचला नाही सामान घेतांना... ही बाब त्याच्या वडिलांना लाजिरवाणी वाटली..
"आता घेऊन जाऊदे हरकत नाही,माझ्या मुलीला नाहीतर सतत..." आई बोलणार इतक्यात प्रियाचे वडील डोळे मिचकून म्हणाले
"आयुष्यभर मनात राहून जातात गोष्टी ,म्हणून जर प्रियाच्या सासूबाईंना काहीच वाटत नसेल तर होऊ दे त्यांच्या मनासारखे..प्रिया कुठे परकी आहे..ती ही तुमचीच..सामान ही मग त्या अर्थी तुमचेच.."
सगळ्यांना त्या वडिलांच्या दबक्या शब्दांचा अर्थ नाही कळला ,त्यांनी वेगळ्या अर्थाने स्वतःची बाजू मांडली..व्यथा दिसत होती त्या बोलण्यात पण हतबल झाल्या सारखे असतात बाप लोक मुलीच्या सासर समोर...
"तुमची वृत्ती आवडली,पण तुम्ही अजिबात काळजी करू नका प्रिया आमचीच होऊन राहील..हम्म..लेक म्हणा हवं तर..."
सासू आणि इतर सर्व आता प्रियाला पुढे घेऊन निघत होते ,आईला रडू येत होते..
----
प्रिया आणि इतर गावी पोहचले ,सगळे थकले होते काही दिवस सगळे छान छान चालले होते..तरी प्रिया मात्र दिखाऊ वागत होती..सासूची ती गोष्ट खटकली होती..नवऱ्याचा ही राग होता..
"प्रिया काय अजून नाराज ??"
"हो असणारच ना.."
"मी बोलतो आई सोबत पण जरा होऊदे सगळे सुरळीत.."
"नाही तू राहू दे..आता नको मला सामान.."
"सामान ,अजून सामानाचा विषय आहे का डोक्यात..?" तो
"हो होता आता नाही.."
"म्हणजे राहू देऊ सामान इथेच ?" तो
"हो मग इथे राहू दे..पण एक अट आहे.."
"कोणती अट ?"
"मी आज पूर्ण घर बघितले ."
"हो मग छान वाटले ना घर आपले..?"
"हो पण विचार करत होते सामान कुठे ठेऊ.?"
"सामान कुठे ही ठेवू शकतो ,त्याला काय लागतं..?"
"लागतं ना ,जागा लागते इतके मोठे समान ठेवायला .."
"आहे ना जागा खूप सारी. "
"हो सगळ्या रूम तर पितळी सामानाने भरल्या आहेत...मग ते कुठे ठेवायचे..?"
"ते ठेवू कुठे ही "
"असे करू का आपण ते सामान तसे ही जुनेच आहे तर तेच आपण आपल्या घरी घेऊन जाऊ ,किंवा विकून पैसे घेऊ आणि त्याचे सामान घेऊ..मस्त दाम दुप्पट पैसे येतील त्याचे हम्मम.."
प्रियाने काही तरी ठरवून हा प्लॅन केला होता ,नवरा जरा हो म्हणायला चाचरत होता...त्याला लगेच होकार ही देता येत नव्हता ,हे पितळी सामान तर आईच्या वडिलांनी किती हवसेने दिले आहे..त्यात आईचा किती जीव आहे..आणि हे प्रिया मोडायला विकायला देऊ कसे म्हणू शकते ?? माझी आई किती जपते हे समान..तिच्या वडिलांनी संसार सुरू करताना दिले होते ,आईला समजले तर आई फाडून खाईल प्रियाला..
"चल चल लगेच त्या नवीन सामानासाठी जागा करू हे विकून टाकू लगेच olx वर भारी किंमत देतात ,आणि मग आपण आपल्या साठी समान घेऊ त्या पैश्याने.."
"तू काय करतेस हे आपले हक्काचे नाही समान.."
"का हक्काचे नाही..?"
"अग आईच्या वडिलांनी दिले ते..तुझा काय हक्क त्यावर .?"
"आई म्हणाल्या होत्या मी परकी नाही ,मग तसे म्हणून त्या माझे सामान ,माझ्या वडिलांनी दिलेले सामान वापरू शकतात ,त्यावर नाहक हक्क दाखवू शकतात तर मी ही हे समान विकण्यासाठी हक्क दाखवू शकते ,मी परकी नाहीच ना तशी आईच्या लेकी..?"
"आई म्हणाल्या होत्या मी परकी नाही ,मग तसे म्हणून त्या माझे सामान ,माझ्या वडिलांनी दिलेले सामान वापरू शकतात ,त्यावर नाहक हक्क दाखवू शकतात तर मी ही हे समान विकण्यासाठी हक्क दाखवू शकते ,मी परकी नाहीच ना तशी आईच्या लेकी..?"
आता तो तर पुरता वेडा होणार होता ,आता प्रियाने तिची tit फॉर tat पॉलिस काढायची ठरवली आणि तसे केले ही..तर तो गार झाला..
त्याने लगेच आईला सांगितले ,सामान लगेच च्या लगेच मुंबईला गेले म्हणजे गेले पाहिजे..
"पण का गेले पाहिजे..ती परकी नाही ,सामान लोकांचे नाही..त्यावर फक्त तिचा हक्क नाही..मग का ??"
"कारण त्या सामानाच्या बदल्या ती तुझ्या वडिलांनी दिलेले पितळाचे समान olx वर मोडती काढणार आहे असे म्हणते ,ती म्हणते की आई मला परकी नाही समजत तर तू का आडवा येत आहेस..? तू जर वेळीच हे तिच्या वडिलांनी दिलेल्या सामानाचा मोह ना सोडला तर तुझ्या वडिलांनी दिलेल्या सामानाचा मोह सोडावा लागणार आहे..ती म्हणते एक कोणते तरी सामान इथे राहील ,तुझे किंवा तिचे..
सासूबाईला कळले हे तर योग्य वागत होती ,कारण मी जसे माझ्या वडिलांनी दिलेले सामान सहज मोडती काढू शकत नाही तर तिने का आपल्या वडिलांनी दिलेले सामान मला द्यावे..
"जा बाबा तिचेच सामान घेऊन जा..मी तरी अजून वडिलांच्या आठवणीत मोडीत काढू शकणार नाही..कारण त्याच्यात त्यांच्या खूप कष्टाचे पैसे लागले आहेत..आणि तसे तिच्या ही वडिलांनी पैसे लावले आहेतच...मी मूर्खपणा करायला गेले पण एक गोष्ट विसरले ,सुनेच्या वडिलांच्या कष्टाच्या पैश्यावर हौस करून घेणे म्हणजे मुलांसमोर अपमानित होने..."
त्याने लगेच तिला सांगितले ,"समान मुंबईला "
"हम्मम मुंबईला काय..?" ती
"तुझ्या सासूबाईला तुझे सामान नकोय.."
"म्हणजे मुंबई रिटर्न ?"
"हो मुंबईला रिटर्न.."
प्रियाने सासरी आपल्या हुशारीने एक बाजी जिंकली होती ,आईची इच्छा होती ती पूर्ण झाली होती...नाहीतर आयुष्यभर एक खंत राहिली असती तिच्या मनात..
"हे पुन्हा होणार नाही हे लक्षात असू दे..इथे जे काही सामान येईल ते तुझ्या मेहनतीच्या जोरावर..माझ्या किंवा माझ्या आई वडिलांच्या पैश्याने नाही..ही पहिली आणि शेवटची चूक.."
प्रिया ने त्याला पहिल्याच झटक्यात छान धडा शिकवला होता.
जलद लेखन स्पर्धा मे 2025
©®अनुराधा आंधळे पालवे