खाष्ट अंतिम भाग

“सायली तू आता एक विवाहिता आहेस. सासरी कसं वागाव हे मी तुला लग्नाच्या आधी बरेचदा समजावलं होतं पण, तरीही तुला जे करायचं तेच तू केलंस. आणि मैत्रिणींना काय सतत लग्नातल्या गोष्टी सांगत असतेस ग! तुझ्या दहा चुका माफ करून, तुला प्रेमाने समजून सांगणारी सासू तुला दिसत नाही. मुलीप्रमाणे तुझ्यावर प्रेम करणारे सासरे तुला समजत नाहीत. तुझ्या नवऱ्याबद्दल तर काही बोलायलाच नको! नवरा एवढा हौशी पण तरीही तुझ्या अपेक्षा संपतच नाहीत. प्रत्येक वेळी तू जिथे म्हणशील तिथे जावईबापू तुला घेऊन जातात. तुझी छोट्यातली छोटी इच्छा पूर्ण करतात. तरीही तू मैत्रिणींना काय सांगत असतेस की चप्पल आणि ब्लाऊजच्या शिलाईचे पैसे दिले नाहीत. त्याचवेळी तू हे सांगायला कचरतेस की 'माझ्या सासरच्यांनी हुंडा तर घेतला नाहीच, शिवाय कुठल्याही मानपानाला त्यांनी अगदी सविनय नकार दीला. लग्नाचा खर्च माझ्या सासर माहेरच्यांनी अगदी समान वाटून घेतला.' लग्नाच्या सोने खरेदीच्या वेळी तू तीन ग्रॅमची अंगठी काढलीस तर तुझ्या सासर्‍यांनी तुला स्वतःहून पाच ग्रॅमची अंगठी घे असा आग्रह केला हे सांगताना मात्र तू सोयीस्करपणे विसरतेस. तुला मेकअपचे सामान हवं होतं पण आपण तरी जावईबापूंना जास्तीचं काही दिलं का? वॉलेट, हात रुमालांचा सेट, टाय, टायपिंन, कफ्लिंग, बेल्ट, परफ्यूम, डीओ यापैकी एक तरी वस्तू दिली का? आम्हाला समजत नव्हतं तर निदान तू तुझ्याकडून निदान एखादा डिओ तरी नक्कीच देऊ शकली असतीस! आणि चप्पल आणि शिलाईचे पैसे घेणे इतके आपण दरिद्री नाही आहोत हे तू लक्षात ठेवायला हवंस. आत्तापर्यंत तुझी प्रत्येक हौस मौज आम्ही तर पूर्ण केलीच पण, तुझ्या सासरची माणसंही कुठल्याच बाबतीत तुला कशाचीच उणीव भासू देत नाही. यापेक्षा आणखीन जास्त तुला काय हवं आहे? फालतू गोष्टी उगाळत बसून स्वतःची आणि संसाराची माती करू नकोस! प्रत्येक वेळी स्वतःच्या हिताचा विचार करणं योग्य नाही! आतापर्यंत तुझ्या चुका तुझ्या सासूबाईंनी माफ केल्या, पण एक गोष्ट लक्षात ठेव यानंतर जर तुझ्या सासर कडून तुझ्याबद्दल मला एकही फोन आला तर माझ्या इतकं वाईट कोणीही नाही. अगं सोन्यासारखे लोक मिळाले आहेत त्यांच्याशी नीट वाग आणि सुखाचा संसार कर. ठेवते मी आता.”