खाष्ट भाग तीन
त्यानंतर पुढल्याच आठवड्यात सायलीच्या मैत्रिणीच्या भावाचा सुगम संगीताचा कार्यक्रम असल्याने सायली आणि राज संध्याकाळी कार्यक्रमाला गेले. कार्यक्रम संपायला बराच उशिर झाला. रात्री दोघे तिकडूनच जेवण करून आले होते. पण दुसऱ्या दिवशी अकरा वाजून गेले तरीही सायली उठली नव्हती आणि रविवार असल्याकारणाने राजने लवकर उठण्याचा प्रश्नच नव्हता.
इकडे मंदाताईंच्या नवऱ्याला काही कारणानिमित्त बाहेरगावी जायचं असल्याने, नाईलाजानं मंदाताईंनी स्वतः नवऱ्या करिता स्वयंपाक बनवला आणि सायली-राज उठण्याची त्यांनी वाट पाहिली.
साडेअकरा वाजता सायली खोलीतून बाहेर आली. आता मात्र मंदाताईंच्या संयमाचा बांध फुटला होता.
“सायली घड्याळात बघ जरा, साडेअकरा झाले. ही उठण्याची वेळ असते का?” नाही म्हटलं तरी मंदाताईंचा आवाज चढला होता.
“आई मला रात्री बरं वाटत नव्हतं, शिवाय आज रविवार म्हणून मग उशिरा उठले.” सायलीने लगेच कारण पुढे केलं.
“तुला बरं वाटत नव्हतं तर काल गाण्याच्या कार्यक्रमाला का गेलीस? परत येताना तेव्हाच एखादी गोळी का आणली नाहीस? राज होता ना तुझ्याबरोबर?” मंदाताईंच्या शब्दातून सायलीला चांगलीच धग जाणवली.
“कार्यक्रम संपायला उशीर झाला होता आणि तोपर्यंत औषधांची दुकान बंद झाली होती.” हार मानेल ती सायली कुठली?
“चल तुझं हेही कारण मी मान्य करते. तुला बरं वाटत नव्हतं तर सकाळी लवकर उठून मला एखादी गोळी का मागितली नाहीस? तुझं डोकं दुखत होतं की हातपाय? तुला ऍसिडिटी झाली होती की सर्दी खोकला? एका शब्दाने जर तु मला सांगितलं असतं, तर मी तुला अवाक्षरही बोलले नसते. पण आज मात्र तू कळसच केला. अगं तू या घरची सून आहेस हे तरी लक्षात ठेवायचं, आपल्या घरी सतत येणारा जाणारा असतो, तेही जाऊ दे पण आजारपणाचं नाटक करून किंवा कारण सांगून सकाळी साडेअकरा पर्यंत झोपणं हे योग्य आहे का? निदान तुझ्या मनाला तरी हे पटतं का? जा राजला बोलवु आण, म्हणावं मी बोलावलं आहे.” आपली सासू आता नवऱ्याला ही धारेवर धरणार हे सायलीला कळून चुकलं.
राज मान खाली घालून आईसमोर उभा होता.”हे बघ राज तुझं नवीन लग्न झालं आहे हे मला मान्य आहे. पण हे घर आहे आणि या घराचं घरपण जपणं हे आपल्या सर्वांचं कर्तव्य आहे. नवीन लग्न झालं या सबबीखाली तू आणि तुझी बायको कसेही वागलात आणि काहीही केलं तरी चालेल या भ्रमात जगू नका. आजची तुझी ही पहिली आणि शेवटचीच चुक होती हे लक्षात ठेव यानंतर मी कुठलाही खोटेपणा सहन करणार नाही. घराला घर राहू द्या. त्याचं हॉटेल करू नका. आणि जर असंच उथळ वागायचं असेल तर माझ्या घराचा दरवाजा तुमच्यासाठी मोकळा आहे.” एवढं बोलून मंदाताई तावातवाने स्वतःच्या खोलीत जाऊन बसल्या.
शेवटी न राहून त्यांनी सायलीच्या आईला फोन केला होता.
©® राखी भावसार भांडेकर. नागपूर
सदर कथा हि संपूर्णतः काल्पनिक असून या कथेतील घटनांचा आणि पात्रांचा वास्तवात कुणाशीही कुठलाही संबंध नाही तसा तो आढळल्यास निव्वळ योगायोग समजावा, तसेच ही कथा राखी भावसार भांडेकर यांची असून प्रकाशनाचे सर्व हक्क लेखीकेकडे राखीव आहे. या कथेचे व्हिडिओ बनवण्यास परवानगी नाही.