खाष्ट भाग दोन
पहिल्या भागात आपण पाहिलं की, मंदाताई त्यांच्या विहीणबाईंना आपल्या सुनेच्या वागण्याविषयी सांगतात.
“सायली घड्याळ कडे बघ जरा, अगं साडेनऊ होऊन गेलेत. कुकर लाव आणि पटकन भाजी चिरायला घे. साडे दहा वाजता तुझ्या सासऱ्यांची महत्त्वाची मीटिंग आहे त्यापूर्वी स्वयंपाक व्हायला हवा.” मंदाताई स्वयंपाक पटकन व्हावा आणि नवऱ्याला जेवून ऑफिसमध्ये जाता यावं म्हणून सायलीला स्वयंपाकाच्या भराभरा सूचना देत होत्या.
सायलीने कुकर तर लावला पण भाजी चिरायची सोडून ती गाजर, मुळा, काकडी धुवून त्यांची साल काढायला लागली.
“अग बाई सलादची तयारी नंतर कर! आधी भाजी धुवून निथळायला ठेव आणि कणिक भिजव.” मंदाताई लसुण सोलता सोलता सायलीला स्वयंपाकाची घाई करत होत्या.
“पण आई सलाद शिवाय जेवणाला मजा नाही. मला तर रोज ताटात कोशिंबिरी लागतेच.”
सायलीच्या या वाक्यावर मंदाताईंना काय करू आणि काय नको असं झालं होतं, पण अर्ध लक्ष घड्याळ कडे आणि अर्ध कुकरच्या शिट्ट्यांकडे असल्याने त्यांनी सायलीच्या बोलण्याकडे दुर्लक्ष केलं आणि तिला कणीक भिजवायला सांगितली.
“आई पोळ्या वाल्या काकू एवढ्यात येतीलच तोपर्यंत मी भाजी धुवून घेते.” सायली आपल्याच नादात बोलत होती.
“अगबाई पोळ्या वाल्या काकू कणिक भिजवतील पण लगेच भिजवलेल्या कणकेच्या पोळ्या छान नरम लुसलुशीत होत नाहीत. म्हणून तू आधी कणिक भिजवून ठेवं. पोळ्या वाल्या मावशी बाई येई पर्यंत कणिक छान मुरेल आणि पोळ्या लुसलुशीत होतील समजलं!” मंदाताईंनी शेवटच्या समजल्यावर चांगलाच जोर दिल्याने सायलीने हातातली मेथीची भाजी बाजूला ठेवली आणि कणीक मळायला घेतली.
शेवटी दोघी सासू सुनांनी घड्याळाशी शर्यत लावून, वेळेत स्वयंपाक पूर्ण केला आणि सायलीचे सासरे आणि नवरा-राज जेवण करून ऑफिसच्या मीटिंग करता निघून गेले.
नंतरची आवराआवरी करून दोघी सासू सुना जेवायला बसल्या. जेवताना सायलीने स्वतः करिता घट्ट साईचं दुध घेतलं. हे ही नेहमीचंच होतं पण सायलीने मंदाताईंना एका शब्दानेही विचारलं नाही.
ही गोष्ट मंदाताईंना चांगलीच खटकली. मुद्दा खाण्या-पिण्याचा नव्हताच. पण सुनेने स्वतः एखादा पदार्थ खाण्याकरिता वाढून घ्यायचा पण आपल्याला किंवा तिच्या सासऱ्यांना किंवा नवऱ्याला जेवताना एका शब्दानेही विचारलं नाही की त्यांना दही हवं की नको, कुठलाही पदार्थ स्वतः खाण्यापूर्वी घरातल्या इतर लोकांना एका शब्दानेही विचारायचं नाही ही सायली ची सवय मंदाताईंना अजिबात आवडत नव्हती. अनेकदा आडून आडून त्यांनी सायलीला तसं सुचवूनही पाहिलं पण पालथ्या घड्यावर पाणी.
©® राखी भावसार भांडेकर. नागपूर
सदर कथा हि संपूर्णतः काल्पनिक असून या कथेतील घटनांचा आणि पात्रांचा वास्तवात कुणाशीही कुठलाही संबंध नाही तसा तो आढळल्यास निव्वळ योगायोग समजावा, तसेच ही कथा राखी भावसार भांडेकर यांची असून प्रकाशनाचे सर्व हक्क लेखीकेकडे राखीव आहे. या कथेचे व्हिडिओ बनवण्यास परवानगी नाही.