का मनी या जागे ओढ......

आजही ती भेट आठवताना मन कृष्णमय बनत. आजही ती बासरी हातात धरताना ती बावरलेली सावली नजरेत सामावते.
आजही नकळत पडलेली साद आणि नकळत पडलेला खांद्यावरला हात
माझ्या मनाला मयुर स्पर्शाच्या पिसाऱ्याची सय देतो
जिथे फक्त दिसतो एक कोपरा आणि त्यातच दिसते ती भेटलेली आडवाट...... जिच्यावर आजही दडल्या तुझ्या पाऊलखुणा ज्या वाऱ्यालाही दिसत नाहीत पण माझ्या मनाला मात्र अजूनही दिसतात. ज्या आजही तिथे आल्यावर खाणाखुणा करायला भाग पाडतात.
— तुझा...”