भाग ४: ओढ तुझ्या मिलनाची
"नात्यांची साखळी आणि एक विसरलेली गाठ…"
रात्र उशिराची झाली होती, पण अनया अजूनही शांत बसली नव्हती. टेबलवर तिच्या समोर त्या जुन्या पत्रांचा गठ्ठा होता, आणि डोळ्यांत विचारांचं वादळ.
किती काही विसरलेलं होतं… पण आता ते एकेक करून समोर येत होतं.
किती काही विसरलेलं होतं… पण आता ते एकेक करून समोर येत होतं.
आई खोलीत आली, अनयाच्या शेजारी बसली.
"अनु, किती वेळ हे जुने कागद बघतेयस गं? त्यात काय मिळेल आता?"
अनया डोळे पुसत म्हणाली,
"आई… हे सगळं खरंच असतं का गं? बालपणीच्या आठवणी, काही ओळखी… असं वाटतंय की सगळं माझ्या डोळ्यासमोर पुन्हा उलगडतंय. आणि अर्णव… त्याचा चेहरा, त्याचा आवाज… का इतका ओळखीचा वाटतोय?"
"आई… हे सगळं खरंच असतं का गं? बालपणीच्या आठवणी, काही ओळखी… असं वाटतंय की सगळं माझ्या डोळ्यासमोर पुन्हा उलगडतंय. आणि अर्णव… त्याचा चेहरा, त्याचा आवाज… का इतका ओळखीचा वाटतोय?"
आईने तिचा हात धरला. "कधीकधी नियती काही गाठी बांधते अनु, ज्या विसरल्या जात नाहीत…"
सकाळच्या वेळेस – देशमुख वाडा
अर्णव शांतपणे कडेला उभा होता. आज घरात एक मोठं कुटुंबीय जमलं होतं – कारण बाबांच्या पुण्यतिथीचा कार्यक्रम होता. अर्णवच्या मावशा, मामा, आत्या – सगळे जमले होते.
सौ. सुनिता देशमुख – अर्णवची आई – एकेकाला प्रेमानं भेटत होती, पण तिच्या चेहऱ्यावर एक छुपा तणाव स्पष्ट दिसत होता.
"अर्णव, तुला मी एक गोष्ट सांगायची आहे..." ती हळू आवाजात म्हणाली.
"काय आई?"
"ती मुलगी – अनु – जिच्याबद्दल तू विचारतोयस… तिच्याशी तुमचं बालपणात एक नातं होतं. तुझ्या वडिलांनी तिच्या कुटुंबाशी एक वचन दिलं होतं… पण नंतर… काही गोष्टी घडल्या… आणि ते नातं तुटलं."
अर्णव अवाक झाला. "म्हणजे, मी आणि ती… आधीपासून ओळखीचो?"
"हो. पण वेळ आणि वादळ दोन्ही तिला दूर घेऊन गेलं."
दुसऱ्या दिवशी – अनयाच्या घरी
घरात एका नातलगाचा वाढदिवस होता. सगळं घर सजवलं गेलं होतं. काका, काकू, आजोबा, मामी – सगळेच एकत्र आले होते. पण अनयाच्या मनात मात्र शांतता नव्हती.
काकूने एकदम विचारलं,
"अनया, तू काल मंदिरात अर्णव देशमुखांशी भेटली होतीस ना?"
"अनया, तू काल मंदिरात अर्णव देशमुखांशी भेटली होतीस ना?"
सगळ्यांची नजर अनयावर गेली.
ती हबकली. "हो… पण तुम्हाला कसं माहीत?"
काकू थोडं हसून म्हणाली, "अगं, तो आपल्या घराचाच तर नातलग होऊ शकतो हे तुझ्या लक्षात आलं का?"
"काय…?" अनया गोंधळली.
"तुझ्या आजोबांनी त्याच्या बाबांशी एक नातं ठरवलं होतं. पण नंतर दोन्ही घरात काही गैरसमज झाले. आणि तुझी आई… तिने तो विषय कायमचा मिटवला."
---
या सगळ्यात – आजोबांचे जुने डायरीचे पान
---
या सगळ्यात – आजोबांचे जुने डायरीचे पान
अनया दिवसभर विचार करत बसलेली असते. रात्री ती आजोबांची डायरी काढते. त्यात एक जुने नोंदलेलं पान सापडतं –
> "अनु आणि अर्णव यांचं नातं नियतीने ठरवलं होतं. पण आपण माणसं आपल्या अभिमानामुळे त्यात अडथळा आणला. मी हे नातं तुटू दिलं, हे माझं आयुष्यभराचं पाप आहे…"
अनयाच्या डोळ्यांतून अश्रू ओघळतात. ती स्वतःशी पुटपुटते –
"म्हणजे आपण खरोखरच जोडले गेलो होतो… पण वेळेच्या आधी तुटलो…?"
"म्हणजे आपण खरोखरच जोडले गेलो होतो… पण वेळेच्या आधी तुटलो…?"
शेवटचा प्रसंग – मंदिरात पुन्हा एक योग
अनया आणि अर्णव, पुन्हा मंदिरात भेटतात. यावेळी दोघेही शांत. मनात लाखो प्रश्न, पण ओठांवर मौन.
"तुला सगळं आठवतंय का?" – अर्णव विचारतो.
अनया डोळे मिटून म्हणते,
"नाही… पण तू समोर उभा राहिल्यावर… असं वाटतं की मी हरवलेली नव्हतेच… मी फक्त वाट पाहत होते."
"नाही… पण तू समोर उभा राहिल्यावर… असं वाटतं की मी हरवलेली नव्हतेच… मी फक्त वाट पाहत होते."
अर्णव हळूच तिच्या हातात एक गोष्ट ठेवतो – एक जुना फोटो.
त्यात: एक लहान मुलगी आणि मुलगा… त्यांच्या गळ्यात फुलांची माळ… आणि मागे – ‘तुझ्या नावाची गाठ, माझ्या जीवातली ओढ’ असं लिहिलेलं.
अनया डोळ्यांतून अश्रू ढाळत विचारते,
"आपण हे सगळं विसरलो कसं?"
"आपण हे सगळं विसरलो कसं?"
अर्णव उत्तर देतो,
"कदाचित विसरणं आपल्याला सुचवलं गेलं… पण गाठ मनात होतीच."
"कदाचित विसरणं आपल्याला सुचवलं गेलं… पण गाठ मनात होतीच."
---
~@वृषाली..!!!