धैर्यसिंहचं रक्त गोठलं. ही कोण होती? मृत्यूलाही न जुमानणारी…! तो स्वतः शी पुटपुटला.
आता मी खेळ संपवणार!" त्या आकृतीने हात उंचावला. तिच्या तळहातातून काळसर धुराचे लोळ उठले आणि धैर्यसिंहच्या दिशेने धावले!
देवदत्त किंचाळला, "धैर्यसिंह, दूर हो!"पण उशीर झाला होता.
तो काळसर धूर धैर्यसिंहच्या छातीत घुसला! त्याच्या तोंडून एक भीषण किंकाळी बाहेर पडली. शरीर आतून जळू लागल्यासारखं वाटत होतं. त्याच्या डोळ्यांसमोर धुसर सावल्या नाचू लागल्या.
धैर्यसिंहच्या छातीत घुसलेल्या त्या काळसर धुराचा उष्ण प्रवाह त्याच्या रक्तातून वाहू लागला.
"तू आता मरणासमोर आहेस…" तो घोगरा आवाज पुन्हा ऐकू आला.
धैर्यसिंहने त्याच्या हातांकडे पाहिलं… त्याच्या त्वचेवर काळे ठिपके उमटू लागले, जणू काही त्याचं शरीर हळूहळू कुजत होतं!
देवदत्त जवळ गेला. "हे तुला रोखायचंय! तुझं शरीर आत्म्यांच्या शापाने झपाटलं जातंय!"
पण आता धैर्यसिंहच्या डोळ्यांसमोर स्मशान न दिसता काहीतरी वेगळं दिसत होतं.
काळोख… अनंत अंधार… एका रक्तसर तलावाच्या काठावर तो उभा होता.
"हा कुठला प्रदेश आहे?" त्याने दबक्या आवाजात विचारलं.
आणि मग त्याच्या मागून भेसूर हसण्याचा आवाज आला तसा तो मागे वळला.
एका काळाच्या छायेत लपेटलेली आकृती त्याच्या समोर उभी होती. तिच्या डोळ्यात अनंत काळोख उसळत होता अस्पष्ट, पण भेदक!
तुझा मृत्यू इथेच ठरला आहे, धैर्यसिंह! एक आवाज
घुमला त्या आकृतीचा आवाज स्मशानातील राखेसारखा थंडगार आणि निर्विकार होता.
घुमला त्या आकृतीचा आवाज स्मशानातील राखेसारखा थंडगार आणि निर्विकार होता.
क्षणातच त्या रक्तसर तलावातून भयानक दृश्य उभं राहिलं पांढऱ्या हाडांचे हात वर आले.आणि क्षणभरात धैर्यसिंहला खेचू लागले!त्याने किंचाळण्याचा प्रयत्न केला, पण… त्याचा आवाज गिळंकृत झाला!
धैर्यसिंहचा श्वास अनियमित होत चालला होता. रक्तसर तलावातून आलेले ते थंडगार हाडांचे हात आता त्याच्या छातीपर्यंत पोहोचले होते. त्यांच्या स्पर्शाने त्याची त्वचा जणू गोठत चालली होती. श्वास कोंडू लागला होता… आणि नजरेसमोर फक्त अंधुक, काळसर आकृत्यांचा एक नृत्याविष्कार फिरत होता.
"धैर्यसिंह..." कुणाचातरी कुजबुजणारा आवाज कानात शिरला. क्षणभर त्याला वाटलं हा आवाज देवदत्तच्या आत्म्याचा असावा. पण त्या आवाजात आता मानवीपणापेक्षा वेगळंच काहीतरी होतं थंड, अमानवी, झिंजावणारं.
समोर ती आकृती अजूनही न हलता उभी होती. डोळ्यांत काळ्या छायांचा अंधार होता, आणि चेहऱ्यावर एक निस्सीम शांतता जी भयापलीकडची वाटत होती.
"तुझं शरीर तर खेचून नेलं जाईल… पण तुझं शुद्ध भान? ते तर या मृतछायांच्या आधीच गमावलं आहेस तू!" ती आकृती एक थंड हसू हसत म्हणाली.
धैर्यसिंहने शेवटचा प्रयत्न करत हात हलवला… आणि जमिनीवरील एक लोखंडी पट्टी आपल्या दिशेनं ओढली. त्याच्या बोटांतून आता रक्त सांडत होतं, पण नजरेत अजूनही अंतिम प्रतिकाराची ठिणगी होती.
तेवढ्यात आकाशात वीज चमकली आणि क्षणभरासाठी सर्व काही उजळून निघालं… त्या उजेडात त्याला दिसली ती एक दुसरी आकृती,
स्मशानाच्या धुरकट वेशीपाशी उभी होती. ती कोण होती?धैर्यसिंहच्या डोळ्यात आशेची एक चमक जागी झाली.ती क्षणभंगुर आशा आता त्याच्या भोवती एक जाणवणारी ऊब बनून पसरू लागली होती.
स्मशानाच्या वेशीपाशी उभी असलेली ती आकृती हळूहळू पुढे येऊ लागली. तिच्यामागचा काळोख जणू मागे सरकत होता… आणि तिच्याभोवती तयार होत होता एक विचित्र प्रकाश न पवित्र, न अपवित्र… काहीतरी जुने, खोल, आणि मृत्यूपलीकडचं.
ती आकृती जसजशी जवळ येत गेली, तसतसा धैर्यसिंहच्या समोर उभा असलेला काळसर सावलीचा देह क्षणभर कापला त्या भयाण छायेलाही एक पाऊल मागे घ्यावं लागलं.
धैर्यसिंहच्या अंगावर एक थरारक शहारा पसरला.
"कोण आहेस तू?" त्या छायेनं गुरगुरत विचारलं. त्याचा आवाज आता एकसंध नव्हता त्यात अस्वस्थता होती, आणि दबलेली भीती.
पुन्हा एक खोल शांतता… आणि मग ती आकृती अजून काही पावलं पुढे आली. चेहरा स्पष्ट नव्हता, तरीही तिच्या अस्तित्वातून काहीतरी विलक्षण जाणवत होतं
अखंड शक्तीचा झरा जाणवत होता.
.
अखंड शक्तीचा झरा जाणवत होता.
.
हा मृत्यूचा खेळ आहे… पण नियम मी लिहिलेले नाहीत," तिचा स्वर मंद होता, पण त्यातली धार थेट काळजात झिरपत गेली. "पण मी ते वाचले आहेत."
हळूहळू पुढें येऊ पाहणाऱ्या आकृतीचा आवाज घुमला.
हळूहळू पुढें येऊ पाहणाऱ्या आकृतीचा आवाज घुमला.
धैर्यसिंह भोवती घट्ट गुंडाळलेले हाडांचे थंडगार हात क्षणभरासाठी थबकले… जणू त्या आवाजानं त्यांच्यावर अनोळखी परिणाम केला होता. समोरची छायामय आकृती थरथरू लागली.
"हे शक्य नाही… तू इथे…?"ती सावली धगधगत्या आवाजात कुजबजली.
त्या स्त्रीच्या हातात एक जुनाट ताम्रपट चमकत होता त्यावर कोरलेले होते मृत्यू संहितेतील काही अक्षरं. ती अक्षरं नजरेत पडताच स्मशानभरून एक असह्य आक्रोश उसळला. मृतछायांनी वेढलेलं वातावरण अस्थिर झाली.
धैर्यसिंहने त्या गोंधळात पहिल्यांदा एक खोल श्वास घेतला. भीती अजून होती, पण आता तिच्यात मिसळलेली होती एक अनामिक ताकद. त्यानं डोळे उघडले… आणि त्या आकृतीकडे पाहिलं.
तिनं त्याच्याकडे केवळ एक मूक नजर टाकली जणू म्हणत होती, “अजून काही संपलेलं नाही.
त्या आकृतीच्या हातातला ताम्रपट हळूच हवेत उठला. त्यावरील शब्द एकामागोमाग एक उजळू लागले जणू प्रत्येक अक्षर जिवंत होऊन धगधगत होतं, एखाद्या अज्ञात जगातून उठलेलं अनाम भय जसं रूप धारण करतं.
त्या तेजस्वी प्रकाशात एक थरार जाणवत होता मृत्यूपलीकडून आलेलं काहीतरी,
धैर्यसिंह स्तब्ध झाला. त्याच्या श्वासांची गती मंदावली.
ही कोण आहे?मरणाच्या या गडद रात्रीत…
कोण माझ्यासाठी उभी राहिलंय? स्वतः शी पुटपुटला.
कोण माझ्यासाठी उभी राहिलंय? स्वतः शी पुटपुटला.
छायेत हरवलेली ती आकृती आता पुढे आली. तिचं रूप हळूहळू स्पष्ट होऊ लागलं… ती एक स्त्री होती. चेहऱ्यावर काळसर पडलेली छटा, पण डोळ्यांत विलक्षण तेज मृत्यूच्या प्रदेशात उभी असली, तरी तिच्या नजरेत जीवनाची जिद्द होती.
"धैर्यसिंह," तिचा स्वर शांत, पण आदेश देणारा होता. "तू मृत्यू स्वीकारायचा नाही. कारण तुझं काम अजून अपूर्ण आहे."
"पण तू कोण?" तो कुजबुजला.
ती थोडीशी हसली. "माझं नाव आता महत्वाचं नाही. पण मीही मृत्यूला एकदा हरवलं होतं… आणि आता मी तुझा रक्षणकर्ता आहे."
अचानक, त्या काळसर छायांनी पुन्हा हालचाल केली. त्या आकृतीने आपला हात हवेत फिरवला आणि एक तेजस्वी वलय त्या मृत आत्म्यांच्या मधोमध निर्माण झालं. त्यातून एक भीषण किंकाळी उठली जणू काळोख आपली सत्ता गमावत होता.
"हा लढा अजून संपलेला नाही. मृत्यूच्या सीमारेषेवर तू उभा आहेस. तुझ्या निर्णयावर अनेक जीवांचं भविष्य अवलंबून आहे."ती स्त्री धैर्यसिंहकडे वळत म्हणाली.
खाली हा भाग नीटपणे संपादित करून दिला आहे — भाव, भीती आणि रहस्य यांचा समतोल राखत:
त्या स्त्रीच्या डोळ्यांतून झळकणाऱ्या तेजाकडे पाहताच, धैर्यसिंहच्या आत खोलवर दडलेली भीती क्षणभर विसरली गेली. तो त्या तेजात हरवला… पण अंधार शांत नव्हता.
ती दुसरी आकृती अजूनही छायेत लपलेली.ती पुन्हा एक पाऊल पुढे सरकली.
तू एकटी काहीच वाचवू शकत नाहीस, कारण या खेळात निवड आधीच झाली आहे… आणि मृत्यूने आपली प्यादं हलवलेत.ती थंड, निसटत्या आवाजात म्हणाली.
त्या शब्दांनंतर अचानक आजूबाजूच्या मृत आत्म्यांच्या डोळ्यांत एकाच वेळी एक विचित्र, हिरवट प्रकाश चमकला जणू त्यांच्या आत काहीतरी जागं झालं होतं. ते एकत्र कुजबुजू लागले, त्यांच्या आवाजांत एक अघोरी ताल आणि जुना, हरवलेला राग धावत होता.
शुद्ध रक्त… शुद्ध रक्त…तोच उकल करू शकेल मंत्राचा शेवटचा शब्द…
धैर्यसिंहच्या शरीरावर शहारा उभा राहिला. त्याने घाबरत त्या तेजस्वी स्त्रीकडे पाहिलं आणि थरथरत्या आवाजात विचारलं
हे सगळं काय आहे?कोणता मंत्र?कोणतं शुद्ध रक्त?
ती स्त्री काही क्षण शांत राहिली, मग म्हणाली, "तुझ्या रक्तातच त्या ग्रंथाची शेवटची ओळ लपलेली आहे, धैर्यसिंह… म्हणूनच मृत आत्म्यांना तू हवा आहेस. त्यांना मुक्ती नको, सत्ता हवी आहे!"
तेवढ्यात, दूरवरून एक घंटा वाजू लागली जणू एखादं जुनं मंदिर जागं झालं होतं. आणि त्याबरोबरच जमिनीखालून एक नवा दरवाजा उघडला गेला, जिथून प्राचीन मंत्रांचा गूंज ऐकू येऊ लागला.
"आपल्याकडे वेळ फार कमी आहे," ती स्त्री म्हणाली. "तो दरवाजा म्हणजे शेवटचा टप्पा… पण तिथं प्रवेश फक्त एकालाच मिळेल जो मृत्यूच्या शापाला सामोरा जाईल."
क्रमशः
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा