संध्याकाळचं निवांत वातावरण. समोर गरम चहा आणि हातात एक जुनं डायरीचं पान. आरव आपल्या घराच्या गच्चीवर बसला होता. वाऱ्याची मंद झुळूक त्याच्या केसांतून फिरत होती आणि त्या झुळुकीसारखंच त्याच्या मनातूनही आठवणींचं वाऱं वाहत होतं.
ते दिवस आठवले जेव्हा त्याचं आयुष्य केवळ यश, स्पर्धा आणि आकड्यांभोवती फिरत होतं. यशाच्या शिखरावर पोहोचूनही त्याला एक प्रकारची पोकळी जाणवत होती. मग आला तो वळण — गावात गेलेला, त्या मुलांशी बोललेला, वृद्धाश्रमात घालवलेला वेळ, आणि त्याचवेळी झालेला स्वतःशी संवाद. त्याने शोधलं ‘सुख’.
आज त्याला जे मिळालं होतं, ते केवळ सामाजिक प्रतिष्ठा नव्हती, तर मनाचं समाधान होतं.
आरवच्या डोळ्यांसमोर गावातल्या शाळेत शिकणारी मुलं आली — त्यांच्या हसण्याच्या आवाजात, डोळ्यांतून झळकणाऱ्या चमकदार स्वप्नांत त्याला खरं सुख जाणवत होतं.
आरवच्या डोळ्यांसमोर गावातल्या शाळेत शिकणारी मुलं आली — त्यांच्या हसण्याच्या आवाजात, डोळ्यांतून झळकणाऱ्या चमकदार स्वप्नांत त्याला खरं सुख जाणवत होतं.
त्याच्या समाजोपयोगी उपक्रमांचा आता अनेक ठिकाणी विस्तार झाला होता. ‘सुखाचे छोटे क्षण’ हे उपक्रम आता देशभर पोहोचले होते. हजारो लोक त्यातून प्रेरणा घेत होते, आपापल्या जीवनात आनंद शोधत होते.
एका दिवशी एका पत्रकाराने त्याला विचारलं,
“आरव सर, तुम्ही इतकं काही गाठलं, पण खरं सुख तुम्हाला नेमकं कशात मिळालं?”
“आरव सर, तुम्ही इतकं काही गाठलं, पण खरं सुख तुम्हाला नेमकं कशात मिळालं?”
आरव काही क्षण गप्प राहिला. त्याने हलकेच डोळे मिटले, एक खोल श्वास घेतला आणि म्हणाला –
“सुख म्हणजे…
जेव्हा एक गरीब बाप आपल्या मुलाला पहिल्यांदा शाळेची पाटी घेऊन जाताना हसताना पाहतो…
जेव्हा एक वृद्ध आजी आपल्या लहानशा खोलीत माझ्यामुळे उबदार अन्न खाऊ शकते…
जेव्हा माझ्या एका कृतीमुळे कोणाचं जीवन बदलतं…
तेव्हा… तेव्हा मला वाटतं – हेच तर खरं सुख आहे.”
“सुख म्हणजे…
जेव्हा एक गरीब बाप आपल्या मुलाला पहिल्यांदा शाळेची पाटी घेऊन जाताना हसताना पाहतो…
जेव्हा एक वृद्ध आजी आपल्या लहानशा खोलीत माझ्यामुळे उबदार अन्न खाऊ शकते…
जेव्हा माझ्या एका कृतीमुळे कोणाचं जीवन बदलतं…
तेव्हा… तेव्हा मला वाटतं – हेच तर खरं सुख आहे.”
त्या पत्रकाराच्या डोळ्यांत पाणी आलं. आरव शांतपणे म्हणाला,
“सुख हे वस्तूंत नसतं, ते नात्यांमध्ये असतं, कृतीत असतं, समाधानात असतं.
आणि शेवटी, जेव्हा तुम्ही कोणालाही मदतीचा हात देता…
तेव्हा त्याच्या डोळ्यांत उमटलेली कृतज्ञतेची चमक — तीच सुखाची खरी परिभाषा आहे.”
“सुख हे वस्तूंत नसतं, ते नात्यांमध्ये असतं, कृतीत असतं, समाधानात असतं.
आणि शेवटी, जेव्हा तुम्ही कोणालाही मदतीचा हात देता…
तेव्हा त्याच्या डोळ्यांत उमटलेली कृतज्ञतेची चमक — तीच सुखाची खरी परिभाषा आहे.”
गच्चीवर बसलेला आरव आता पुन्हा डायरीकडे पाहतो. शेवटच्या ओळीत लिहिलं असतं –
“सुख म्हणजे काय?”
“सुख म्हणजे... स्वतःसाठी जगून थकलेल्या मनाने, इतरांसाठी जगण्याची सुरुवात करणं.”
“सुख म्हणजे काय?”
“सुख म्हणजे... स्वतःसाठी जगून थकलेल्या मनाने, इतरांसाठी जगण्याची सुरुवात करणं.”
त्या शब्दांत तो पूर्ण झाला होता. शोध पूर्ण झाला होता.
एक दिवस, एक माणूस, आणि एक विचार — ज्याने अनेकांचं आयुष्य बदललं होतं.
एक दिवस, एक माणूस, आणि एक विचार — ज्याने अनेकांचं आयुष्य बदललं होतं.
कारण सुख म्हणजे... प्रेम. सुख म्हणजे... देणं.
सुख म्हणजे... दुसऱ्याच्या चेहऱ्यावर आलेलं निरागस हास्य.
सुख म्हणजे... दुसऱ्याच्या चेहऱ्यावर आलेलं निरागस हास्य.
समाप्त
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा