आरवच्या मनात गावाच्या सगळ्या आठवणींचा एक गजबजाट सुरु झाला होता. तो गावच्या लहानशा रस्त्याने जात होता, जिथे लहान लहान घरं, झाडं आणि शेतं दिसत होती. त्याला असं वाटत होतं की या सगळ्यांत काहीतरी वेगळं आहे — काहीतरी त्याने जगात कधीच अनुभवलं नव्हतं.
रस्त्याच्या टोकाला एक जुनाट पण उबदार घर होतं. तिथे राहणारा आजोबा, कृष्णा मामा, गावातल्या सगळ्यांना प्रेमाने आणि ज्ञानाने समजावून सांगायचा. आरवला आठवलं की तोच वडिलांचा जवळचा मित्र होता.
आरवने ठरवलं, आज तो मामा भेटायला नक्की जाईल.
आरवने ठरवलं, आज तो मामा भेटायला नक्की जाईल.
जसे आरव मामा घराच्या अंगणात पोहोचला, मामा त्याला हसत म्हणाले,
“आरव, तुझी आठवण रोज येते. काय चाललंय या शहरात? सुख मिळालं का?”
“आरव, तुझी आठवण रोज येते. काय चाललंय या शहरात? सुख मिळालं का?”
आरव थोडा नाराज मनस्थितीने म्हणाला,
“मामा, मला नाही कळत सुख म्हणजे नक्की काय असतं. मुंबईत सगळं आहे, पण मन रिकामं वाटतं. तुमच्या गावात तुम्हाला सुख कसं मिळालं?”
“मामा, मला नाही कळत सुख म्हणजे नक्की काय असतं. मुंबईत सगळं आहे, पण मन रिकामं वाटतं. तुमच्या गावात तुम्हाला सुख कसं मिळालं?”
मामा हसले आणि शांतपणे सांगायला लागले,
“सुख? हे काही मोठं शाब्दिक किंवा भौतिक गोष्ट नाही, मुला. सुख म्हणजे आपल्याला जे आहे त्यात समाधानी राहणं, आपल्या माणसांबरोबर वेळ घालवणं, आणि मनाला शांत ठेवणं. तुला आठवतं का तुझ्या लहानपणीची ती शाळा, गच्चीवर खेळणं, आईच्या हातचं जेवण?”
“सुख? हे काही मोठं शाब्दिक किंवा भौतिक गोष्ट नाही, मुला. सुख म्हणजे आपल्याला जे आहे त्यात समाधानी राहणं, आपल्या माणसांबरोबर वेळ घालवणं, आणि मनाला शांत ठेवणं. तुला आठवतं का तुझ्या लहानपणीची ती शाळा, गच्चीवर खेळणं, आईच्या हातचं जेवण?”
आरव डोळे मिटून त्यावेळच्या आठवणींमध्ये हरवला.
मामा पुढे म्हणाले,
“आमच्या काळात फार काही नव्हतं, पण आपलं मन खुश होतं. बागेतल्या झाडाखाली बसून मित्रांशी गप्पा मारायचो, सगळे कुटुंब एकत्र जेवणासाठी बसायचो. सुख म्हणजे प्रत्येक क्षणाला मनापासून जपणं.”
“आमच्या काळात फार काही नव्हतं, पण आपलं मन खुश होतं. बागेतल्या झाडाखाली बसून मित्रांशी गप्पा मारायचो, सगळे कुटुंब एकत्र जेवणासाठी बसायचो. सुख म्हणजे प्रत्येक क्षणाला मनापासून जपणं.”
आरव मनात म्हणाला,
“हे अगदी सोपं वाटतंय, पण खरंय की असं करता येईल का?”
“हे अगदी सोपं वाटतंय, पण खरंय की असं करता येईल का?”
मामा हसले,
“आरव, हे सोपं आहे आणि कठीण पण. आजकाल आपण सतत पुढे पुढे धावत राहतो, काम, पैसे, नाव यांच्याठी. पण विसरतो की मनाला काही वेळ द्यायला पाहिजे. मनासोबत संवाद साधायला पाहिजे. सुख म्हणजे मनाला जगण्याचा आनंद देणं.”
“आरव, हे सोपं आहे आणि कठीण पण. आजकाल आपण सतत पुढे पुढे धावत राहतो, काम, पैसे, नाव यांच्याठी. पण विसरतो की मनाला काही वेळ द्यायला पाहिजे. मनासोबत संवाद साधायला पाहिजे. सुख म्हणजे मनाला जगण्याचा आनंद देणं.”
आरवने विचार केला,
“मग मी काय करू? ऑफिसला परत जाऊन मी पुन्हा तिथल्या धावपळीला सामोरे जाईन. पण आता थोडा वेगळा दृष्टीकोन हवा.”
“मग मी काय करू? ऑफिसला परत जाऊन मी पुन्हा तिथल्या धावपळीला सामोरे जाईन. पण आता थोडा वेगळा दृष्टीकोन हवा.”
मामा त्याला गावातील काही ठिकाणी घेऊन गेले — शेतातल्या हिरव्या गवतात फिरायला, नदीच्या काठावर थांबायला, जिथे लोक एकत्र येऊन गप्पा मारत असत.
त्या ठिकाणी आरवला एक अनोखी शांती अनुभवायला मिळाली.
लोक हसत होते, नातं जपत होते, थोडं कमी असलं तरी प्रेमाने भरलेलं आयुष्य जगत होते.
लोक हसत होते, नातं जपत होते, थोडं कमी असलं तरी प्रेमाने भरलेलं आयुष्य जगत होते.
त्या दिवशी आरवने ठरवले,
“मी माझ्या आयुष्यातील धावपळीत थोडा वेळ थांबून, मनाला भेट देईन. सगळ्यांना भेटेन, वेळ देईन. सुख म्हणजे फक्त मोठं यश नाही, तर मनाला आनंद देणाऱ्या क्षणांचा साठा आहे.”
“मी माझ्या आयुष्यातील धावपळीत थोडा वेळ थांबून, मनाला भेट देईन. सगळ्यांना भेटेन, वेळ देईन. सुख म्हणजे फक्त मोठं यश नाही, तर मनाला आनंद देणाऱ्या क्षणांचा साठा आहे.”
गावातल्या त्या एका संध्याकाळी, चंद्राच्या प्रकाशात आरवने आईला फोन केला.
“आई, मला समजलंय की सुख म्हणजे काहीतरी मोठं मिळवणं नाही, तर मनाला शांत ठेवणं, आपल्या माणसांना वेळ देणं आणि प्रत्येक क्षणाचा आनंद घेणं. मी बदलणार आहे.”
“आई, मला समजलंय की सुख म्हणजे काहीतरी मोठं मिळवणं नाही, तर मनाला शांत ठेवणं, आपल्या माणसांना वेळ देणं आणि प्रत्येक क्षणाचा आनंद घेणं. मी बदलणार आहे.”
आईने आनंदाने उत्तर दिलं,
“बेटा, तू जे समजलंस तेच खरं सुख आहे. आता तू खरोखर सुखी होशील.”
“बेटा, तू जे समजलंस तेच खरं सुख आहे. आता तू खरोखर सुखी होशील.”
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा