हे आणि असे अनेक संवाद समीरला आठवत होते.. पण आता काही बोलता येत नव्हते.. दुसर्या दिवशी स्वयंपाकाच्या मावशींनी दिलेला नाश्ता केला तर त्यांना यांच्या तिखटाचा अंदाज नसल्याने अगदीच सपक झाला होता.. डब्यातल्या पोळ्या सुद्धा किंचित कडक होत्या.. किंवा दिप्तीच्या हातच्या पोळ्या जास्तच मऊसूत असल्यामुळे असेल कदाचित. पण आता काय.. संध्याकाळी घरी चमचमीत नाश्ता तर विसरायचाच पण सूप ??? बळी देणाऱ्या बोकडासारखे समीर घरी आला.. संध्याकाळच्या खाण्यासाठी आज फ्रूट सॅलड आणि मोड आलेली कडधान्ये होती..
" ममा मी हे अजिबात म्हणजे अजिबात खाणार नाही.." आज पहिल्यांदाच समीरला आपला मुलगा त्याच्या आईवर आवाज चढवून बोलताना पाहून राग आला नाही..
" का रे बाळा?"
" आपण हे असे कधीच खात नव्हतो.. मग आता का? आणि फ्रुट्स मी डब्यात खातो आणि चार वाजता. आता परत नाही.."
" मग मी एकटीने हे असे खायचे?"
" तू ही नको खाऊस आणि आम्हाला पण नको.." समीर शांतपणे मायलेकांच्या संवादाचा श्रवणानंद घेत होता..
" मला तर खाल्लेच पाहिजे नाहीतर मी तुझ्या आत्यांसारखी बारिक कशी होणार?" दिप्तीने नाटकीपणाने सुस्कारा टाकला..
हिच ती आपली बोलण्याची वेळ, समीरला कळाले.." आय ॲम साॅरी दिप्ती.. मला मी बोललेल्या प्रत्येक शब्दाबद्दल वाईट वाटते आहे.. मी तुझे वाढलेले वजन पहात होतो. पण घरासाठी सगळे करताना तुला स्वतःसाठी वेळ मिळत नाही हे पहात नव्हतो.."
" तुला हे खायचे नाही म्हणून तू बोलतो आहेस.."
" नाही , अगदी मनापासून खरे बोलतो आहे.. हर्षची शपथ.."
" तुमच्या दोघांच्या भांडणात माझा का बळी?" हर्ष फुरंगटून म्हणाला..
" बळीच्या लाडक्या आत साबुदाण्याची तुम्हाला आवडते तशी खिचडी करून ठेवली आहे.. घेऊन ये बाहेर. मी संपवते हे.."
" हर्ष, फक्त तुझ्याच साठी आण. मी आईला हे संपवायला मदत करतो.." समीर म्हणाला." आणि अजून एक गोष्ट यापुढे जेव्हा वेळ मिळेल तेव्हा मी सुद्धा तुझ्यासोबत चालायला येईन किंवा योगा करीन.."
" तू मस्करी करतो आहेस ना?" दिप्तीने अविश्वासाने विचारले..
" नाही, अगदी गंभीरपणे बोलतो आहे.. फक्त सकाळचा डबा मात्र तूच दे.. बाहेर कोणाच्या हातचे आवडत नाही ग.. आणि जर तू गोड सोडले नसशील तर........."
" चल चावट.."
" बाबा , चावट म्हणजे काय?" आतून खिचडी घेऊन आलेला हर्ष विचारत होता....
" ममा मी हे अजिबात म्हणजे अजिबात खाणार नाही.." आज पहिल्यांदाच समीरला आपला मुलगा त्याच्या आईवर आवाज चढवून बोलताना पाहून राग आला नाही..
" का रे बाळा?"
" आपण हे असे कधीच खात नव्हतो.. मग आता का? आणि फ्रुट्स मी डब्यात खातो आणि चार वाजता. आता परत नाही.."
" मग मी एकटीने हे असे खायचे?"
" तू ही नको खाऊस आणि आम्हाला पण नको.." समीर शांतपणे मायलेकांच्या संवादाचा श्रवणानंद घेत होता..
" मला तर खाल्लेच पाहिजे नाहीतर मी तुझ्या आत्यांसारखी बारिक कशी होणार?" दिप्तीने नाटकीपणाने सुस्कारा टाकला..
हिच ती आपली बोलण्याची वेळ, समीरला कळाले.." आय ॲम साॅरी दिप्ती.. मला मी बोललेल्या प्रत्येक शब्दाबद्दल वाईट वाटते आहे.. मी तुझे वाढलेले वजन पहात होतो. पण घरासाठी सगळे करताना तुला स्वतःसाठी वेळ मिळत नाही हे पहात नव्हतो.."
" तुला हे खायचे नाही म्हणून तू बोलतो आहेस.."
" नाही , अगदी मनापासून खरे बोलतो आहे.. हर्षची शपथ.."
" तुमच्या दोघांच्या भांडणात माझा का बळी?" हर्ष फुरंगटून म्हणाला..
" बळीच्या लाडक्या आत साबुदाण्याची तुम्हाला आवडते तशी खिचडी करून ठेवली आहे.. घेऊन ये बाहेर. मी संपवते हे.."
" हर्ष, फक्त तुझ्याच साठी आण. मी आईला हे संपवायला मदत करतो.." समीर म्हणाला." आणि अजून एक गोष्ट यापुढे जेव्हा वेळ मिळेल तेव्हा मी सुद्धा तुझ्यासोबत चालायला येईन किंवा योगा करीन.."
" तू मस्करी करतो आहेस ना?" दिप्तीने अविश्वासाने विचारले..
" नाही, अगदी गंभीरपणे बोलतो आहे.. फक्त सकाळचा डबा मात्र तूच दे.. बाहेर कोणाच्या हातचे आवडत नाही ग.. आणि जर तू गोड सोडले नसशील तर........."
" चल चावट.."
" बाबा , चावट म्हणजे काय?" आतून खिचडी घेऊन आलेला हर्ष विचारत होता....
कथा कशी वाटली नक्की सांगा...
सारिका कंदलगांवकर
दादर मुंबई