वैखरी - एक प्रेमकथा भाग-६
सब कॅटेगिरी - राज्यस्तरिय करंड कथामालिका
टीम - अमरावती .
पूर्वाध : सुहित आणि वसंत कॉलेजचे सेमीस्टर आटोपून सुट्यांमध्ये घरी आले त्या आनंदात आईने आज पुरणपोळी केली . स्वराची खास मैत्रीण वैखरीलाही स्वराने जेवायला बोलवले .
आल्या . सुहित व वसंतची वाट पाहत
काकू ,स्वरा व वैखरी थांबल्या.
पाच मिनीटानंतर काकूंनी पुन्हा राधाकाकूला मुलांना बोलवायला पाठविले.
थांबल्यासा ", राधाकाकू .
"हो, चल तू हो पुढे मी आलोच ", वसंत .
मानलयं वसंतदादाला ", स्वरा .
"हो . हाच तो वसंतदादा", स्वरा .
सर्वजण जेवायला बसले . गोंधळ, थोडी उत्सुकता, थोडं दडपण अशी मनातील संमित्र भावना चेहर्‍यावर दिसणार नाही याची खबरदारी घेत वसंतनी जेवण आटोपलं .
वैखरी राहून राहून वसंतकडे बघत होती . ही गोष्ट स्वरा व सुहित दोघांच्याही नजरेतून सुटली नाही.
होते . चेहर्‍यावर आनंदही ओसंडून वाहत होता .
"हो रे सुहित . पण… कमालिचं दडपण आलं होतं मला जेवतांना तरीही मनातले भाव चेहर्‍यावर उमटणार नाहीत ही दक्षता घेतली ", वसंत .
आता मात्र ते दिसतयं ", सुहित .
आणखी काही वेळ थांबलो असतो तर नक्कीच मनातलं डोळ्यात उतरलं असतं . डोळे ऐकत नव्हते मला . खूप आवरलं मी डोळ्यांना . त्यांना मन भरून वैखरीला पाहचं होतं अगदी
जवळून . खूप कठीण आहे रे हे सगळं . फार त्रास होते मनाला . ", वसंत .
" वैखरी एक विचारू का ?, " स्वरा .
"अगं स्वरा असं का विचारतेस ? बोल नं काय बोलायचय . परवाणगी घेण्याजोगी अशी कोणती विशेष गोष्ट आहे ?", वैखरी
" अगं काल तू वसंतदादाकडे वारंवार बघत होती .
आवडला की काय वसंत दादा तुला ", स्वरा .
" कायतरी काय बोलतेस स्वरा ? या गोष्टींना माझ्या जीवनात जागा नाही . मी तो विचारही करू शकत नाही ", वैखरी .
"का ? " स्वरानी वैखरीला प्रश्न केला .
" ते आता विचारू नकोस ? वेळ आल्यावर सांगेल
तुला ", वैखरी म्हणाली .
"बरं जाऊ दे .मी आपली सहज गंमत केली गं मैत्रीण म्हणून ", स्वरा म्हणाली .
" नाही तुझी शंका बरोबर आहे स्वरा . मी बघत होते वसंतकडे . त्याच्याकडे पाहून मला आजीनी सांगीतलेली एक गोष्ट खरी वाटायला लागली की एका चेहर्‍याचे जगात सात व्यक्ती असतात ",वैखरी म्हणाली .
"वसंतदादासारखं तुला कुणी दिसलं की काय ?", स्वरानी वैखरीला विचारले .
"हो गं . वसंतची मिशी काढली की तो माझ्या आतु सारखा दिसेल . तसंच लांब नाक . मोठेमोठे डोळ . तसाच गोरापान रंग . नाकावर तीळ व आतूसारखीच उजव्या गालावर खळी . केस पण दाट काळेशार कुरळे अगदी आतूच्या केसांसारखे ", वैखरी म्हणाली .
" स्वरा , वसंतचे आई बाबा कुठे असतात ", वैखरीने स्वराला विचारले .
" बिचारा वसंतदादा आईचे काल्पनिक चित्र काढत असतो . नाही माहित गं त्याचे आईबाबा कोण आहेत ते . वसंतदादा अनाथआश्रमात लहानाचा मोठा
झाला . अठरा वर्षाचा पूर्ण झाल्यावर बाबांनी त्याला आमच्याकडे आणले राहायला ",
"अच्छा ! ", वैखरी उदगारली . स्वराचे बोलणे ऐकूण वैखरीच्या डोक्यात अनेकानेक प्रश्नांनी गर्दी केली .
"बरं स्वरा निघते मी .बाय ! ", स्वराचा निरोप घेवून वैखरी निघाली .
वसंत, वैखरी निघत आहे .
बघ खिडकीतून . वसंतचा हात ओढत सुहित वसंतला खिडकीजवळ आणतो .
" वसंत….sss अरे गेली वैखरी . आता माझं ऐक", सुहित वसंतला हलवून बोलला .
वैखरीचं स्वराकडे येणं जाणं नेहमीचचं .
वैखरी आली की , नेहमीच वसंतच्या हदयाचे ठोके वाढतात. समोर आल्यावर नजर भरून वसंत वैखरीकडे कधीच बघत नाही . तिचं लक्ष नसतांना वैखरीला नजर भरून बघायचं अन् तो क्षण हदयात साठवून ठेवायचा असं वसंतचं
प्रेमपुराण सुरु होतं .
वसंतच्या हदयात वैखरीसाठी आभाळभर प्रेम असतांना त्यानी ते वैखरीला एकाही भेटीत दाखवलं नाही . सुहित वसंतला पुन्हा पुन्हा आग्रह करायचा . संधी पाहून वैखरीला मनातलं सांग .त्यावर वसंत उत्तर नेहमीप्रमाणं ठरलेलं .
वैखरीच्या कित्येक आठवणी हदयात साठवून
कॉलेजला गेला. तिथे फायनल सेमीस्टरचा अभ्यास व्यवस्थित करून थोडा वेळ हदयाच्या साठवणीतील वैखरीच्या भेटीतील सोनेरी क्षण आठवून तिच्या स्वप्नात रंगून वैखरीला भेटायचा .
असं त्याचं नित्य सुरु होतं .
होता . त्याला ते बरे वाटत नव्हते .
मिळाल्याची बातमी वैखरी घरी येताच दिली .
सरप्राईज पार्टी सुहित व वसंतला सुखद धक्का देवून गेली .
त्याहीपेक्षा सरप्राईज म्हणजे वैखरीने गिटारवर….
मेरी पलको से मिला दे
आँसू तेरे सारे मेरी
पलको पे सजा दे….
वसंतसाठी ही एक अविस्मरणिय आठवण नसून जगण्यासाठी आवश्यक असलेला प्राणवायू
होता . हदयाच्या साठवणीत साठवण्यासाठी
त्याला आणखी वैखरीच्या उपस्थितील सुंदर क्षण मिळाले . वसंत क्षणक्षण मोत्यासारखा वेचून हदयाच्या कोंदणात जपून ठेवत होता. हे क्षणच त्याच्या जगण्याचा आधार होते हे त्याला ठाऊक
होते ….
क्रमशः
कळवा .
टीम- अमरावती .