वैखरी एक प्रेमकथा भाग -२९ ( अंतिम)

वैखरी एक प्रेमकथा भाग-२९( अंतिम भाग)
विषय- प्रेमकथा
उपविषय - राज्यस्तरिय करंडक कथामालिका
टीम - अमरावती .

असतो . त्याचे बाबा मधून मधून त्याच्या डोक्यावरून हात फिरत असतात .

भेटला . प्रेमानी घास भरव त्याला . इतक्या वर्षाचं प्रेम ओवाळून टाक त्याच्यावर . ये आतू मी काय म्हणतेय ऐकतेस ना ?"
आतू( प्रतिक्षा) : हं… हो .. हो ऐकतेय . वैखरी खरंच आलय का गं माझं बाळ . तू बघितलंस ना त्याला . त्याच्या बाबांनाही सोबत घेवून आलं गं माझं लेकरू . गुणाचं माझं बाळ . प्रेमला बघीतलंस तू . वसंतचे

बाबा . इतक्या वर्षानी आलेत… खरंच ना गं . हे स्वप्न नाही ना गं वैखरी ?"
वैखरी : "आतू , हो खरंच आलाय तुझा मुलगा वसंत . त्याचे बाबा प्रेममामा पण आलेत असं काय बावरल्यासारखं करतेस . हे स्वप्न नाही सत्य आहे. देवानी खूप परीक्षा घेतली तुझी . खूप यातना सहन केल्यास तू… देव हारला तू जिंकलिस आतू… देवानी तुझ्या त्यागाचे फळ तुला दिले . तुझ्या मुलाच्या वाटेत इतके वर्ष डोळे लावून होतीस तू… प्रेममामावर जीवापाड प्रेम केले…. तुझी परीक्षा संपली गं आतू देवानी मुलासोबत तुझं प्रेमही तुला दिलं ."
आतू : " हो खरं गं . चोवीस वर्षाच्या प्रतिक्षेनंतर आज मला माझे प्रेमही मिळाले . वैखरी हे केवळ

तुझ्यामुळे . तुझ्या वैखरीमुळे . तूझ्या वाणीतून तू तुझ्या मनातलं सांगीतलं नसतं तर घरात वसंतची गोष्टच निघाली नसती . तुझ्या वैखरीची जादू गं सारी. 

आशाकाकू : वैखरीताई, प्रतिक्षाताई चला जेवायला पाहुण्यासनी पण आवाज देतो म्या . तोवर तुमी चला… गोष्टीमष्टी जेवल्यावर करा…

म्हणतात ," वसंत तुझ्यामुळे आज
आमच्या जीवनात आनंद आला. प्रेम व प्रतिक्षाचीही भेट झाली…. आणि हो प्रेमदादा आणखी एक गोष्ट वसंतला भेटायच्या आनंदात मी तुला सांगायला विसरूनच गेलो.. की मी माझ्या भाच्याला व जावयाला घ्यायला आलो होतो अमेरिकेला ."
प्रेम : "म्हणजे तुला माझा पत्ता माहित होता ?"
राज : " अरे नाही, मी माझ्या लेकजावायाला घ्यायला आलो होतो . तू तिथे सौभाग्यानी भेटलास . लेकजावाई व बहीणजावई दोघांनाही सोबत घेवून आलो यापेक्षा आनंद काय ? विधात्याचे मानावे तेवढे आभार कमीच आहेत ."
प्रेम : म्हणजे ? वसंत…?
प्रतिक्षा : "मी सांगते नेमकं काय हकिकत आहे ते… प्रतिक्षा प्रेमला वसंत व वैखरी बाबतची सर्व हकीकत सांगते…
राज : " हो , ही वैखरी माझी मुलगी . हिच्यासाठी वसंत पसंद आहे आम्हाला . तुम्ही सांगा तुम्हाला सुनबाई पसंद आहेत का ?
विभा देशमूख : " पवार काकूंना विचारा त्यांना नातसून पसंत आहे की नाही ?"
पवार काकू : " का पसंद नसणार नक्षत्रा सारखी आहे हो आमची नातसून ".
वैखरी लाजते… वसंत व वैखरीचे नजरेचे संवाद सुरुच असतात . नजरेनीच त्यांच्या नात्याची सुरुवात झालेली असते एकमेकांच्या नजरेची भाषा ते जाणत

असतात . जणू वैखरी नजेतून वसंतला सांगत असते….

प्रेम पवार : " अगदी बरोबर . व्यक्त होणं . मन रितं करणं मानसिक आरोग्याच्या दृष्टीनेही आवश्यक असतं प्रतिक्षा . वैखरीनी तुला पुन्हा जगायला शिकवलं . योग्य शब्दांत तुला समुपदेशन केलं . वैखरीचे मीसुद्धा मनापासून आभार मानतो . वैखरी बाळा, तुझे कौतुक करावे तेवढे कमीच . कुठलाही भावनिक गुंता कसा सोडवायचा हे तुझ्याकडून शिकावं .. प्रतिक्षा आपलं सर्वात महत्वाचं काम राहिलं ते म्हणजे सुहितच्या आईवडिलांचे आभार मानने . त्यांना प्रत्यक्ष भेटून मला त्यांचे आभार मानायचे आहेत. 

राज देशमूख : पवार आणि देशमुख दोन्ही कुटुंबानी मिळून जाधव कुटुंबियांचे आभार मानायला हवेत . मी लावतो जाधव साहेबांना फोन ते केव्हा फ्री आहेत विचारतो .सर्वजण जावूया जाधव साहेबांकडे . 

राज देशमूख जाधव साहेबांना फोन करुन आपणास भेटायला यायचे आहे. सायंकाळी आपणास वेळ आहे का ? विचारतात . जाधव साहेबही खूश होवून म्हणतात ," या आपणा सर्वांचे मनापासून स्वागत आहे. आताच सुहित घरी पोहचला . तुमच्याकडे घडलेले आनंदी प्रसंगाबाबत सांगत होता . वसंतला त्याचे आई - बाबा तसेच सर्व नातेवाईक मिळाले आम्हालाही फार आनंद झाला . सुहितकडून सर्व हकिकत कळाली . स्वरा व सुहितच्या आईला वसंतच्या आईबाबांना भेटायची घाई झाली आहे. या सायंकाळी वाट बघतो ."

सायंकाळी पवार व देशमुख कुटुंबिय सुहितकडे जातात . प्रतिक्षा व प्रेम मार्केटला जावून परस्पर जाधव कुटुंबीयांसाठी भेटवस्तू घेवून सुहीतकडे पोहचतात .

जाधव कुटुंबीय पवार व देशमुख कुटुबियाचं मनापासून स्नेहपूर्ण स्वागत करतात . वसंत पोहचताच जाधव काका काकूंना नमस्कार करतो पाठोपाठ वैखरीही नमस्कार करते . वसंत आईबाबांना त्याच्या बहिणीची म्हणजेच स्वराची ओळख करून देतो .

प्रतिक्षा व प्रेम आणलेल्या भेटवस्तू देतांना जाधव कुटुंबियांना प्रेम पवार म्हणतात, खरं तर आम्ही तुमच्या ऋणातच राहू इच्छीतो . आभार मानून आम्ही आपल्याला परकं करू इच्छीत नाही . आपण जे वसंत साठी केलं ते उपकार फिटण्यासारखे नाहीत . ऋणी आहोत आम्ही आपले . 

जाधव साहेब प्रेम साहेबांना आलिंगन देवून भेटवस्तूंचा स्विकार करतात . 

प्रतिक्षा स्वराला भेटवस्तू देवून म्हणते, स्वराबाळ तू वसंतची बहीण म्हणजे माझी मुलगी . स्वरा प्रतिक्षाला नमस्कार करून भेटवस्तूचा स्विकार करते .

जाधव साहेब  : " अहो राज साहेबांचं फार लक्ष होतं वसंतकडे . त्याचं करिअर सेट होईपर्यंत ते माझ्या संपर्कात होते . वसंतला सर्वप्रकारची पुस्तकं आणून देणं . शिक्षणाला लागणारा खर्च सर्व दयायचे . मला सांगायचं की मला हा मुलगा चुनचूणित वाटतो याच्या करिअरची जबाबदारी घ्यायची इच्छा आहे माझी पण कुठे वाच्यता करू नका . त्यामुळे मी कधी बोललो नाही . आज कळालं की, हे भाच्यासाठी मामाचं प्रेम होतं. तसा वसंत माझा आवडताच होता . शांत, सुस्वभावी, बुध्दीवान वसंत तेवढाच मेहनती व जिद्दी आहे अगदी लहानपणापासूनच . त्याच्या वागण्यानी व गुणांनी आमचं मन जिकलं आणि वसंत आमच्या कुटुंबाचा एक सदस्य झाला सुहितचा भाऊ, मित्र आणि मार्गदर्शक सुद्धा आहे वसंत . स्वराचा लाडका भाऊ आहे वसंत . 

जाधव काकू :  हो खरंच आम्हाला एक नाही तर दोन मुलगे आहेत वसंत आणि सुहित .छान वाटतय आज . खरचं मनामनात आनंद असणारा दिवस . वसंत किती आनंदी दिसतोय . नाहीतर कुठतरी एक खिन्नतेची लकेर त्याच्या चेहर्‍यावर जाणावायची . ती आज नाही याचा खूप आनंद आहे. खरंच हा दिवस खऱ्या अर्थाने वैखरीमुळे उजाडला . फार गुणी आणि समजदार आहे हो वैखरी पवारताई . छान संयमी आणि विचारी नातसून मिळाली तुम्हाला .

सर्वजण जाधव काकूंच्या विचारांना दुजोरा देतात . वैखरीची पाठ थोपटतात . तेथून काही दिवसांनी वैखरीचं व वसंतचं थाटात लग्न होते . वैखरी आतूची सून बनून अमेरिकेला जाते. एका वर्षानी पवार कुटुंब मुंबईत पुन्हा कायमचं राहायाला येते .

प्रिय वाचक स्नेहींनो,
कथा कशी वाटली नक्की कमेंट करून सांगा . आवडली तर लाईक व शेअर करायला विसरू नका . न आवडल्यास माफ करा .