त्याचं हळवेपण

                      त्याचं हळवेपण

भाग -१

“काय गं आई, आता काय झालं?... का एवढा त्रागा करत आहेस?”

“घ्या! लेकाच्या भल्यासाठी बोलायची पण सोय नाही राहिली आता...”

“माझ्या मनाला त्रास होईल अशा गोष्टींना तू भल्याच्या गोष्टी म्हणतेस आई?”

“तुला कसला आलाय रे मनाचा त्रास? पुरुष ना तू ... तरी बघावं तेव्हा जरा काही बोललं की बाई सारखं रडका चेहरा करतोस ... आणि तुझा नाही तर कोणाचा विचार करते रे मी ... एकुलता एक मुलगा आहेस आमचा... तुझं वाईट थोडं ना बघणार आहोत...”

“हे असं असतं तुझं! माझं चिडचिड करणं, राग व्यक्त करणं, स्वतःच्या भावना व्यक्त करणं, सगळं काही तुला सो कॉल्ड बायकीपणा वाटत असतो.... पुरुष काय पाषाणहृदयी असतात का गं? जे उठसूठ अशा गोष्टींना बायकांच्या नावानी जोडत असता...”

“हे बघ ... तुझं हे तत्वज्ञान ना तू तुझ्याजवळच ठेव. तुमचं शिक्षण जरा जास्त झालं म्हणून आमच्या अनुभवी नजरा कमजोर झाल्या आहेत असं नाही हो... नुसतं म्हणायला नाही तर खरोखरच जास्त पावसाळे बघितले आहेत हो आम्ही...”

“अगं पण तुमच्या अनुभवांना कुठे नाकारतो आहे मी? माझं म्हणणं इतकंच आहे की तू असं उठसूठ नको त्या गोष्टी बोलू नकोस.. आणि जे आहे ते मान्य कर... मी हा जसा आहे तसा आहे.. तू....”

“बस बस... नको काही बोलू. धड बोलावं तर आपल्यालाच अकलेच्या गोष्टी शिकवायला निघतात ही आजकालची पोरं... जरा म्हणून तारतम्य राहिलं नाहीये...”