तुझ्यातलं माझं आभाळ...भाग 2
रात्री दोघांनी एकमेकांना गुडनाईट टेक्स्ट पाठवलं.
सिया:
"काही ओळखी इतक्या हलक्या असतात की त्यांची नाजूकता विसरून आपण त्यावर पूर्ण जीवन उभारू शकतो."
"काही ओळखी इतक्या हलक्या असतात की त्यांची नाजूकता विसरून आपण त्यावर पूर्ण जीवन उभारू शकतो."
आरव:
"मग जपून ठेवू या... ही ओळख... हळूहळू... थोडीफार शब्दांमधून... थोडी स्पर्शातही, केव्हातरी...कधीतरी."
"मग जपून ठेवू या... ही ओळख... हळूहळू... थोडीफार शब्दांमधून... थोडी स्पर्शातही, केव्हातरी...कधीतरी."
त्या दिवसांनंतर त्यांचं भेटणं नियमित झालं.
संध्याकाळचा चहा, पुस्तकं, मुंबईच्या पावसातले भिजलेले रस्ते, रिकाम्या सीटवरचे संवाद...
ते दोघं एकमेकांत हरवत चालले होते.
ते दोघं एकमेकांत हरवत चालले होते.
पण अजून... कुणीच 'प्रेम' या शब्दाचा उच्चार केला नव्हता.
एका संध्याकाळी, सिया आणि आरव समुद्रकिनारी चालत होते.
संध्याकाळी पावसाने रस्त्यावर थोडासे धुके टाकले होते. सिया थोडीशी थंडीने कुडकुडली.
आरवने स्वतःचा स्वेटर तिच्या खांद्यावर अलगद टाकला.
संध्याकाळी पावसाने रस्त्यावर थोडासे धुके टाकले होते. सिया थोडीशी थंडीने कुडकुडली.
आरवने स्वतःचा स्वेटर तिच्या खांद्यावर अलगद टाकला.
ती क्षणभर थांबली.
"कधी कधी वाटतं... हीच ती वेळ असावी जिथे आपण थांबावं,
आणि विचारावं – हे जे चाललंय, ते नेमकं आहे तरी काय?"
आणि विचारावं – हे जे चाललंय, ते नेमकं आहे तरी काय?"
आरवचं उत्तर उशिरा आलं, पण संथ होतं.
"शब्द नकोत सिया... पण तुला हातात हात घेऊन चालायचं आहे का – हळूहळू – कुठे पोहोचायचं याचं भान नसतानाही?"
सायलीने कधी नव्हे इतकी मनापासून संध्याकाळ पाहिली होती.
ते क्षण तिच्या मनात जपून ठेवले होते — जेव्हा आरव तिच्या डोळ्यांत बघून शांतपणे म्हणाला होता,
"तुला पाहिलं आणि वाटलं… की हीच आहे. पण तुझा हात हातात घ्यायची परवानगी मला मिळेल का?"
ते क्षण तिच्या मनात जपून ठेवले होते — जेव्हा आरव तिच्या डोळ्यांत बघून शांतपणे म्हणाला होता,
"तुला पाहिलं आणि वाटलं… की हीच आहे. पण तुझा हात हातात घ्यायची परवानगी मला मिळेल का?"
त्या क्षणाला शब्दांची गरज वाटत नव्हती. एक स्पर्शही नव्हता, पण मन हललं होतं.
सायली एका मध्यमवर्गीय घरातली मुलगी. आई-वडील दोघंही शिक्षक. घरात प्रेम आहे, पण स्वप्नांना मोकळं आकाश नाही.
तिचं स्वतःचं स्वप्न होतं – मुंबईत स्वतःचं आर्किटेक्चर स्टुडिओ तयार करायचं, स्वतःची ओळख निर्माण करायची.
तिचं स्वतःचं स्वप्न होतं – मुंबईत स्वतःचं आर्किटेक्चर स्टुडिओ तयार करायचं, स्वतःची ओळख निर्माण करायची.
ती लहानपणापासून शिकत होती – स्वतःला सिद्ध करत, समाजाला समजावत. पण प्रेमासाठी तिच्या घरात जागा नव्हती.
"प्रेम हे व्यत्यय आहे," असं तिच्या वडिलांचं ठाम मत होतं.
"प्रेम हे व्यत्यय आहे," असं तिच्या वडिलांचं ठाम मत होतं.
आणि आरव?
तो शहराच्या दुसऱ्या टोकाचा. सुखवस्तू, पण एकटा.
त्याच्या आयुष्यात लोक होते, पण संवाद नव्हते. त्याचे आई-वडील सतत प्रवासात.
त्याने प्रेमाचं जे रूप पाहिलं होतं, ते फॉर्मल होतं.. शब्दांमध्ये गुंडाळलेलं.
तो शहराच्या दुसऱ्या टोकाचा. सुखवस्तू, पण एकटा.
त्याच्या आयुष्यात लोक होते, पण संवाद नव्हते. त्याचे आई-वडील सतत प्रवासात.
त्याने प्रेमाचं जे रूप पाहिलं होतं, ते फॉर्मल होतं.. शब्दांमध्ये गुंडाळलेलं.
तो फोटोग्राफर होता. पण निसर्गापेक्षा त्याला चेहऱ्यांचं जग जास्त मोहवतं होतं. विशेषतः अशा चेहऱ्यांचे — ज्यांच्यात कळवळ, धडपड आणि गूढ असतं.
आणि त्याला सायली भेटली.
आणि त्याला सायली भेटली.
त्या दोघांची भेट एका आर्ट गॅलरीमध्ये झाली होती. सायली तिच्या कॉलेजच्या प्रोजेक्टसाठी आलेली आणि आरव एक प्रदर्शन कव्हर करत होता.
सायलीने एक रेखाचित्र खुणावलं होतं — एक कोपरा, अर्धा प्रकाशात, अर्धा सावलीत.
सायलीने एक रेखाचित्र खुणावलं होतं — एक कोपरा, अर्धा प्रकाशात, अर्धा सावलीत.
आरव तिथंच उभा होता. त्या चित्राकडे आणि मग तिच्याकडे बघत म्हणाला होता,
"हे चित्र तुझ्यासारखं आहे… स्पष्ट असूनही न सांगणारं."
"हे चित्र तुझ्यासारखं आहे… स्पष्ट असूनही न सांगणारं."
सायली गोंधळून गेली होती. पण त्या नजरेत प्रश्न नव्हता, फक्त समजूत होती.
ते काही बोलले नाहीत… पण त्यांच्यात पहिला संवाद निर्माण झाला होता.
ते काही बोलले नाहीत… पण त्यांच्यात पहिला संवाद निर्माण झाला होता.
त्या दिवसानंतर ती गॅलरी त्यांचं ठिकाण झालं.
दोघं एकमेकांशी फार बोलत नव्हते… पण त्यांच्या शांततेत भावनांचा गारवा होता.
दोघं एकमेकांशी फार बोलत नव्हते… पण त्यांच्या शांततेत भावनांचा गारवा होता.
सायलीने प्रथमच कुणासमोर स्वतःबद्दल उघडपणे बोलायला सुरुवात केली होती.
ती सांगायची – कसं वडिलांच्या काटेकोर स्वभावात तिने स्वतःची मोकळी जागा शोधली.
ती सांगायची – कसं वडिलांच्या काटेकोर स्वभावात तिने स्वतःची मोकळी जागा शोधली.
कस्सं कॉलेजच्या शेवटच्या वर्षातल्या प्रेझेंटेशनला जाताना तिने स्वतःला 'हवं ते जगायला हिम्मत लागते' असं म्हणत स्वतःची पाठ थोपटली होती.
आरव ऐकत राहायचा… तिच्या शब्दांत, तिच्या नजरेत, तिच्या थांबण्यात.
एक दिवस ती म्हणाली,
"कधी कधी वाटतं, काही माणसं आपल्याला समजतात… पण त्यांचं नाव नशिबात लिहिलेलं नसतं."
"कधी कधी वाटतं, काही माणसं आपल्याला समजतात… पण त्यांचं नाव नशिबात लिहिलेलं नसतं."
आरव म्हणाला,
"मग मी तुझं नशिब बदलायला आलोय का?"
"मग मी तुझं नशिब बदलायला आलोय का?"
सायली शांत झाली. नजर वळवून म्हणाली,
"ते तुला ठरवायचंय नाही आहे … वेळेला ठरवू देतं."
"ते तुला ठरवायचंय नाही आहे … वेळेला ठरवू देतं."
त्या रात्री सायलीने खिडकीजवळ बसून डोळे मिटले.
तिच्या मनात आरवचा चेहरा होता… त्याचं म्हणणं नव्हतं, पण असणं होतं.
तिच्या मनात आरवचा चेहरा होता… त्याचं म्हणणं नव्हतं, पण असणं होतं.
आणि तिचं हृदय पुटपुटलं,
"जर हे स्वप्न असेल, तर मला जागे होणं नकोय."
"जर हे स्वप्न असेल, तर मला जागे होणं नकोय."
सायलीने स्वतःला शांत ठेवायचं ठरवलं होतं.
ती म्हणाली होती मनाशी, "हे फक्त एक आकर्षण आहे... एक दिवस जाईल. आरव एक दिवस निघून जाईल आणि मी पुन्हा एकटी."
ती म्हणाली होती मनाशी, "हे फक्त एक आकर्षण आहे... एक दिवस जाईल. आरव एक दिवस निघून जाईल आणि मी पुन्हा एकटी."
पण भावना मनासारख्या वागतात का?
त्या आठवड्यात तिने गॅलरीला जाणं बंद केलं होतं.
आरवचे मेसेज वाचले, पण उत्तर दिलं नव्हतं.
त्याने विचारलं होतं —
आरवचे मेसेज वाचले, पण उत्तर दिलं नव्हतं.
त्याने विचारलं होतं —
"सायली… तुझी शांतता माझ्या आत वादळ घेऊन येतेय. मी कुठे चुकलो का?"
ती टाईप करत थांबली होती,
“नाही… पण सगळं कधी परफेक्ट नसतं.”
पण तो मेसेज तिने पाठवलाचं नव्हता.
“नाही… पण सगळं कधी परफेक्ट नसतं.”
पण तो मेसेज तिने पाठवलाचं नव्हता.
तिचं मन गोंधळून गेलं होतं.
आईच्या डोळ्यांत सतत ती काळजी दिसत होती,
"तू आता मोठी झालीस… पण घरातल्या चार चौकटी विसरू नकोस."
आईच्या डोळ्यांत सतत ती काळजी दिसत होती,
"तू आता मोठी झालीस… पण घरातल्या चार चौकटी विसरू नकोस."
सायली स्वप्न बघायची, पण प्रत्येक स्वप्नाच्या टोकाशी तिने घराची, परंपरेची एक भिंत उभी केली होती.
एक दिवस अचानक आरव तिच्या कॉलेजबाहेर उभा होता.
त्याच्या डोळ्यांत प्रश्न नव्हते, राग नव्हता...फक्त समजूत होती.
त्याच्या डोळ्यांत प्रश्न नव्हते, राग नव्हता...फक्त समजूत होती.
"सायली… मला फक्त एवढं माहितीय — मी तुझ्यासोबत असताना, माझ्या आत काही तरी पूर्ण होतं. तू नसलं की काहीतरी अधुरं राहतं."
सायली काही बोलू शकली नाही. पण तिचे डोळे बोलले.
ते दोघं जवळच्या एका शांत कॅफेमध्ये बसले.
तेथील खिडकीतून सूर्याची कोवळी किरणं त्यांच्या चेहऱ्यावर पडली होती.
तेथील खिडकीतून सूर्याची कोवळी किरणं त्यांच्या चेहऱ्यावर पडली होती.
"माझ्या घरात प्रेम ही संज्ञा अस्तित्वातच नाही," सायली म्हणाली.
"ते मान्य करतात शिक्षण, नोकरी… पण प्रेम? ते काही काळासाठी डोळे बंद करायला भाग पाडतं, असं त्यांचं मत आहे."
"ते मान्य करतात शिक्षण, नोकरी… पण प्रेम? ते काही काळासाठी डोळे बंद करायला भाग पाडतं, असं त्यांचं मत आहे."
आरव तिचा हात धरत म्हणाला,
"पण मी तुझ्या डोळ्यांत बघून सांगतो — प्रेम डोळे बंद करायला लावत नाही… ते डोळे उघडतं."
"पण मी तुझ्या डोळ्यांत बघून सांगतो — प्रेम डोळे बंद करायला लावत नाही… ते डोळे उघडतं."
त्या क्षणी सायलीचा हात आरवच्या हातात होता. एक साधा, शांत स्पर्श. पण त्यात किती काही होतं…
त्या दोघांत फक्त शब्द नव्हते, तर स्पर्शानेही संवाद घडत होता.
सायली पहिल्यांदाच स्वतःला कुणाच्या समोर संपूर्ण उघडं ठेवत होती — भीती, स्वप्नं, बंड, प्रेम… सगळं.
सायली पहिल्यांदाच स्वतःला कुणाच्या समोर संपूर्ण उघडं ठेवत होती — भीती, स्वप्नं, बंड, प्रेम… सगळं.
"माझ्या घरचे कधीच तुला स्वीकारणार नाहीत," सायली कुजबुजली.
"मग आपण एकमेकांना स्वीकारूया. हळूहळू… सगळ्या भिंती पार करायला वेळ घेऊया. पण मागे वळून पाहायचं नाही."
सायलीच्या डोळ्यांत पाणी आलं होतं.
तिने नजर खाली केली आणि हलक्याने हात आरवच्या हातावर फिरवला.
तिने नजर खाली केली आणि हलक्याने हात आरवच्या हातावर फिरवला.
त्या स्पर्शात तिने त्याला उत्तर दिलं…
हो.
हो.
सायली आणि आरवच्या नात्याला नाव मिळालं नव्हतं... पण त्यात गडद भावनांचं सखोल अस्तित्व होतं.
ते एकमेकांच्या आयुष्यात स्थिर होऊ लागले होते. एकमेकांचा सहवास, एकमेकांची नजर, आणि न बोललेले संवाद.
ते एकमेकांच्या आयुष्यात स्थिर होऊ लागले होते. एकमेकांचा सहवास, एकमेकांची नजर, आणि न बोललेले संवाद.
पण आयुष्य नुसत्या सुंदर क्षणांनी भरलेलं नसतं.
त्या दिवशी सायलीला तिच्या वडिलांनी बोलावलं.
त्या त्यांच्या आवाजात नेहमीचा गडगडाट नव्हता, पण एक थंड सावली होती.
त्या त्यांच्या आवाजात नेहमीचा गडगडाट नव्हता, पण एक थंड सावली होती.
"तुला काही विचारायचंय. कुणा आरव नावाच्या मुलाबरोबर तू दिसली होतीस. कोण आहे तो?"
सायलीच्या हातून मोबाईल सुटता-सुटता वाचला.
ती काही बोलणार, तोच वडील पुढे म्हणाले,
"आम्हाला लोक बोलत नाहीत असं वाटतं का? तुझ्या शिक्षणासाठी आम्ही किती काही केलं आणि तू असं घराबाहेर प्रेमप्रकरण करत फिरतेस?"
"तो असा नाही बाबा… आणि मी काही चुकलेले नाही. मी फक्त… फक्त माझ्या हृदयाच्या बाजूने चालले," सायलीचा स्वर थरथरत होता.
आईने तिच्या खांद्यावर हात ठेवला, पण शब्द नव्हते तोंडी.
वडिलांचा चेहरा कठोर झाला.
"जर तोच तुझा मार्ग असेल, तर हे घर तुझं राहणार नाही."
सायली क्षणभर स्तब्ध झाली. तिचा श्वास अडला.
आई काही बोलणार होती, पण वडिलांच्या नजरेने तिने तोंड बंद केलं.
आई काही बोलणार होती, पण वडिलांच्या नजरेने तिने तोंड बंद केलं.
सायली उठून उभी राहिली. डोळ्यांत पाणी, पण मान सरळ.
"मला या घराची ओढ आहे… पण मी स्वतःशी बेईमानी करू शकत नाही. जे खरं आहे, त्याचं मी साथ सोडू शकत नाही."
क्रमशः
ऋतुजा वैरागडकर
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा