तुझ्यातलं माझं आभाळ...भाग 3
सायली क्षणभर स्तब्ध झाली. तिचा श्वास अडला.
आई काही बोलणार होती, पण वडिलांच्या नजरेने तिने तोंड बंद केलं.
आई काही बोलणार होती, पण वडिलांच्या नजरेने तिने तोंड बंद केलं.
सायली उठून उभी राहिली. डोळ्यांत पाणी, पण मान सरळ.
"मला या घराची ओढ आहे… पण मी स्वतःशी बेईमानी करू शकत नाही. जे खरं आहे, त्याचं मी साथ सोडू शकत नाही."
त्या रात्री सायली आरवला भेटायला आली. पाऊस पडत होता.
आरवच्या घराच्या पायऱ्यांवर ती बसली होती.
आरवच्या घराच्या पायऱ्यांवर ती बसली होती.
आरवने दार उघडलं आणि ती त्याच्या मिठीत शिरली.
पावसाच्या थेंबांइतकं धावतं तिचं मन आणि तिचं अस्तित्व आता एका प्रश्नावर उभं होतं.
"आता पुढे काय?"
पावसाच्या थेंबांइतकं धावतं तिचं मन आणि तिचं अस्तित्व आता एका प्रश्नावर उभं होतं.
"आता पुढे काय?"
"तुझ्यासाठी मी सगळं गमावलंय आरव…" ती कुजबुजली.
"माझं सगळं म्हणजे तूच आहेस," आरवने तिच्या केसांतून हात फिरवत उत्तर दिलं.
त्यांनी एकत्र बसून रात्र काढली… एकमेकांच्या कुशीत, एकमेकांच्या अश्रूंमध्ये.
त्या रात्री त्यांना काही उत्तरं मिळाली नाहीत.
पण एक जाणीव पक्की झाली —
जग सगळं विरोधात गेलं, तरी आपल्यातलं हे नातं… घराच्या चौकटीपलीकडचं आहे.
पण एक जाणीव पक्की झाली —
जग सगळं विरोधात गेलं, तरी आपल्यातलं हे नातं… घराच्या चौकटीपलीकडचं आहे.
सायलीने मागे वळून पाहिलं नव्हतं.
तिनं त्या रात्री आरवच्या हातात स्वतःचा हात दिला आणि म्हटलं होतं,
"पुढचं काहीही असो, पण आता मागे वळून पाहायचं नाही."
त्यांनी नवा प्रवास सुरू केला होता — प्रेमाचं गोंजारलेलं स्वप्न उराशी बाळगत, पण पायाखाली काट्यांची चाचपणी करत.
सकाळी एका भाड्याच्या छोट्याशा अपार्टमेंटमध्ये ते दोघं पहिल्यांदा एकत्र उठले.
खोलगट खिडकीतून येणारा उजेड तिच्या केसांवर विसावला होता आणि आरव ती शांतपणे पाहत राहिला.
खोलगट खिडकीतून येणारा उजेड तिच्या केसांवर विसावला होता आणि आरव ती शांतपणे पाहत राहिला.
"तुला काही पटलंय का?" त्यानं विचारलं.
सायलीनं डोळे उघडत हसून म्हटलं,
"पटलं तर काय? आणि न पटलं तर काय? आता या प्रश्नांच्या पलिकडे गेलो आपण."
"पटलं तर काय? आणि न पटलं तर काय? आता या प्रश्नांच्या पलिकडे गेलो आपण."
पण वास्तव ही एक दुसरीच गोष्ट होती.
दुपारपर्यंत घराचा भाड्याचा करार, लाइट मीटर लावायचं काम आणि लागणारं पहिलं किराणामालाचं बिल यांच्या ओझ्याने ते दोघं शांत झाले.
दुपारपर्यंत घराचा भाड्याचा करार, लाइट मीटर लावायचं काम आणि लागणारं पहिलं किराणामालाचं बिल यांच्या ओझ्याने ते दोघं शांत झाले.
सायलीने एका छोट्या प्रकाशन संस्थेत अर्ज दिला होता.
तिचं पोर्टफोलिओ उत्कृष्ट होतं, पण ती "घर सोडून आलेली" असल्यामुळे त्यांचं बोलणं बदललं.
तिचं पोर्टफोलिओ उत्कृष्ट होतं, पण ती "घर सोडून आलेली" असल्यामुळे त्यांचं बोलणं बदललं.
"तुमचं प्रोफेशनल वर्तन चांगलं असणं गरजेचं आहे, मिस सायली. आम्ही कुणालाही नोकरीला ठेवत नाही. सोबत आणखी लोकांचं भानही असतं ना…"
हे ऐकून तिचा चेहरा उतरला.
हे ऐकून तिचा चेहरा उतरला.
दुसऱ्या बाजूला, आरवने काही फोटोग्राफीच्या छोट्या क्लायंट्सना संपर्क केला होता.
त्याचा अनुभव आणि काम जबरदस्त होतं, पण त्याला त्याच्या घरचं बॅकअप आता मिळत नव्हतं.
त्याचा अनुभव आणि काम जबरदस्त होतं, पण त्याला त्याच्या घरचं बॅकअप आता मिळत नव्हतं.
"सॉरी आरव, आधी तुझ्या फादरचा संदर्भ दिला होता म्हणून क्लायंट कन्विंस झाले होते. आता तो सपोर्ट नाही, म्हणजे... समजून घे."
तो शांत झाला. पण आतून कोसळला.
सायली घरी परतली तेव्हा त्याचं चेहरा गंभीर होता.
"काय झालं?" ती विचारताच त्याने नजरेला नजर भिडवली नाही.
"काय झालं?" ती विचारताच त्याने नजरेला नजर भिडवली नाही.
"काही नाही... बस, हे शहर आता नवीन वाटतंय."
सायली जवळ बसली.
"आपण ठरवलं होतं ना... की तुटलो तरी एकत्र तुटू. एकमेकांपासून लपवायचं नाही."
"आपण ठरवलं होतं ना... की तुटलो तरी एकत्र तुटू. एकमेकांपासून लपवायचं नाही."
आरवकडून एक सुस्कारा निघाला.
"सायली... आपल्यातलं प्रेम किती खरं आहे हे मला शंभर वेळा ठाऊक आहे. पण आपण दोघं आता जगाशी झुंजतोय. आणि या झुंजीत, आपल्याला एकमेकांसाठी उभं राहायचं आहे. पण… मी पुरेसा आहे का तुझ्यासाठी?"
"सायली... आपल्यातलं प्रेम किती खरं आहे हे मला शंभर वेळा ठाऊक आहे. पण आपण दोघं आता जगाशी झुंजतोय. आणि या झुंजीत, आपल्याला एकमेकांसाठी उभं राहायचं आहे. पण… मी पुरेसा आहे का तुझ्यासाठी?"
ती त्याचा हात हातात घेत म्हणाली,
"जर ‘पुरेसं’ असणं म्हणजे फक्त पैसे, सामाजिक प्रतिष्ठा आणि सोयी-सुविधा असेल, तर मी त्या व्याख्येपासून खूप दूर आहे. पण जर 'पुरेसं' असणं म्हणजे ‘असणं’, ‘साथ देणं’, ‘मनापासून प्रेम करणं’ असेल… तर तूच आहेस माझं घर."
"जर ‘पुरेसं’ असणं म्हणजे फक्त पैसे, सामाजिक प्रतिष्ठा आणि सोयी-सुविधा असेल, तर मी त्या व्याख्येपासून खूप दूर आहे. पण जर 'पुरेसं' असणं म्हणजे ‘असणं’, ‘साथ देणं’, ‘मनापासून प्रेम करणं’ असेल… तर तूच आहेस माझं घर."
त्या रात्री त्यांनी स्वप्नांच्या जागी वास्तव जपलं.
पंख्याची सळसळ, गॅसवर उकळणारा चहा, आणि टेबलावर ठेवलेली दोन कविता आणि एक कॅमेरा —
हेच त्यांचं आयुष्य होतं त्या क्षणी.
पंख्याची सळसळ, गॅसवर उकळणारा चहा, आणि टेबलावर ठेवलेली दोन कविता आणि एक कॅमेरा —
हेच त्यांचं आयुष्य होतं त्या क्षणी.
एक दिवस सकाळी सायलीला एका लहान पब्लिशिंग स्टार्टअपमधून मेल आला होता.
"तुमचं लेखन वाचलं. तुम्ही आमच्यासोबत ‘कथारूप’ नावाचं एक मासिक चालवू शकता का?"
"तुमचं लेखन वाचलं. तुम्ही आमच्यासोबत ‘कथारूप’ नावाचं एक मासिक चालवू शकता का?"
ती आरवसमोर धावत आली.
"माझं नाव, आरव… माझ्या नावावर कोणीतरी विश्वास टाकलाय!"
"माझं नाव, आरव… माझ्या नावावर कोणीतरी विश्वास टाकलाय!"
आरव तिच्या डोळ्यांत पाहून म्हणाला,
"मी पहिल्यांदा टाकला होता."
"मी पहिल्यांदा टाकला होता."
त्या दिवशी दोघं गॅलरीत गेले. त्याच ठिकाणी, जिथे त्यांच्या नात्याला पहिली ओळख मिळाली होती.
सायली तिथल्या एका भिंतीपाशी थांबली.
त्या भिंतीवर त्यांनी दोघांनी एकत्र रेखाटलेला स्केच होता – एक घर, अर्धवट..
सायली तिथल्या एका भिंतीपाशी थांबली.
त्या भिंतीवर त्यांनी दोघांनी एकत्र रेखाटलेला स्केच होता – एक घर, अर्धवट..
आरवने तिच्या खांद्यावर हात ठेवला.
"हे चित्र, हे घर… पूर्ण करायचंय का?"
सायलीने हलक्याने मान हलवली.
"हे चित्र, हे घर… पूर्ण करायचंय का?"
सायलीने हलक्याने मान हलवली.
पावसाळ्याचे दिवस होते.
सायलीने घराच्या बाल्कनीत एका जुन्या कुंडीत तुळस लावली होती.
आरवच्या शब्दांत सांगायचं झालं, तर – "या घरातली पहिली श्वास घेणारी गोष्ट."
सायलीने घराच्या बाल्कनीत एका जुन्या कुंडीत तुळस लावली होती.
आरवच्या शब्दांत सांगायचं झालं, तर – "या घरातली पहिली श्वास घेणारी गोष्ट."
ती दर सकाळी उठून तिला पाणी घालायची, आणि कुंडीतून अलगद झुकणाऱ्या पानांकडे पाहून म्हणायची,
"आपल्यासारखी आहेस गं तू… थोडीशी सावरलेली, थोडीशी मोडकी… पण उभी."
"आपल्यासारखी आहेस गं तू… थोडीशी सावरलेली, थोडीशी मोडकी… पण उभी."
आरव त्या क्षणांना कॅमेऱ्यात पकडायचा.
आता त्याचा फोकस व्यावसायिक शूटवर नव्हता…
तो तिच्या हसण्यातलं प्रकाशचित्र शोधायचा.
आता त्याचा फोकस व्यावसायिक शूटवर नव्हता…
तो तिच्या हसण्यातलं प्रकाशचित्र शोधायचा.
सायलीच्या 'कथारूप' मासिकाला उत्तम प्रतिसाद मिळू लागला होता.
पहिल्या अंकात तिने "घराबाहेरची ती" या शीर्षकाखाली एक भावनिक कथा लिहिली.
ती कथा खऱ्या आयुष्याचा आरसा होती. तिच्याच मनातली.
पहिल्या अंकात तिने "घराबाहेरची ती" या शीर्षकाखाली एक भावनिक कथा लिहिली.
ती कथा खऱ्या आयुष्याचा आरसा होती. तिच्याच मनातली.
त्या कथेवर एक कमेंट आली.
“ही मुलगी कोण आहे? शब्द थेट हृदयात खोल जातात... आणि थांबवतात.”
सायलीच्या डोळ्यात पाणी आलं.
"हे शब्द मला आयुष्यभर लागले होते, आरव… आता ते कोणीतरी मला दिलेत."
"हे शब्द मला आयुष्यभर लागले होते, आरव… आता ते कोणीतरी मला दिलेत."
आरवने तिच्या डोक्यावर ओंजळभर केसांवरून हात फिरवला आणि पुटपुटला,
"माझ्या शब्दांनाही शब्द भेटले आहेत, सायली."
"माझ्या शब्दांनाही शब्द भेटले आहेत, सायली."
ते दिवस सुंदर होते — हलकीशी गुंतवणूक असलेले, पण विश्वासाने जोडलेले.
पण जीवन दरवाजा उघडतो, तसाच दुसऱ्या बाजूने बंदही करतो.
सायलीच्या वडिलांनी तिच्याशी पूर्णपणे संबंध तोडले होते.
आई अधूनमधून फोन करायची, पण फक्त पाणावलेल्या शब्दांसाठी.
सायली म्हणायची,
"आई, मला फक्त एवढंच सांग… तुझं प्रेम आहे ना अजून माझ्यावर?"
आई अधूनमधून फोन करायची, पण फक्त पाणावलेल्या शब्दांसाठी.
सायली म्हणायची,
"आई, मला फक्त एवढंच सांग… तुझं प्रेम आहे ना अजून माझ्यावर?"
आई तिकडून कुडकुडीत स्वरात म्हणायची,
"प्रेम आहे ग… पण परिस्थितीच्या चौकटीत कधी-कधी प्रेमाला आवाज देता येत नाही."
"प्रेम आहे ग… पण परिस्थितीच्या चौकटीत कधी-कधी प्रेमाला आवाज देता येत नाही."
त्या रात्री सायली खिडकीतून आकाशाकडे पाहत होती, आणि ती पुटपुटली –
"आपलं घर मी गमावलंय… पण तू आहेस ना आता माझं आभाळ."
"आपलं घर मी गमावलंय… पण तू आहेस ना आता माझं आभाळ."
आरवचं आयुष्यही आता हळूहळू मार्गस्थ होत होतं.
त्याने छोट्या छायाचित्र प्रदर्शनात आपलं एक प्रोजेक्ट मांडलं
“सावलींच्या कुशीतली उजळती माणसं”
त्याने छोट्या छायाचित्र प्रदर्शनात आपलं एक प्रोजेक्ट मांडलं
“सावलींच्या कुशीतली उजळती माणसं”
प्रत्येक छायाचित्र एका संघर्षातून उमटणाऱ्या हसऱ्या चेहऱ्याचं होतं आणि शेवटचं छायाचित्र होतं, सायलीचं.
हसतंय, पण डोळ्यांत एक खोल, अनाम शांतता आहे.
प्रदर्शन पाहिल्यावर एक लेखक पुढे आला आणि म्हणाला,
"ही सायली... तिच्या डोळ्यांत जगण्याची आशा दिसते. हिला केंद्रस्थानी ठेवून एक फोटो-कथा तयार करूया का?"
आरव हसला —
"ती माझीच कथा आहे, सर. आणि ती अजून चालू आहे."
"ती माझीच कथा आहे, सर. आणि ती अजून चालू आहे."
त्या रात्री सायलीला आरवने डोंबिवली स्टेशनजवळ एक छोटी जागा दाखवली.
तिथे बोर्ड होतं –
"आरव & सायली – एका दृष्टिकोनातून, एका सुरावटीत."
तिथे बोर्ड होतं –
"आरव & सायली – एका दृष्टिकोनातून, एका सुरावटीत."
सायली गोंधळली.
"हे काय?"
"हे काय?"
"आपल्या दोघांसाठी एकत्र काही उभं करायचं… छोटं स्टुडिओ-गॅलरी.
तू लिहशील, मी टिपेन… आणि आपण लोकांना एक संपूर्ण अनुभव देऊ. प्रेमाचा, संघर्षाचा, सत्याचा."
तू लिहशील, मी टिपेन… आणि आपण लोकांना एक संपूर्ण अनुभव देऊ. प्रेमाचा, संघर्षाचा, सत्याचा."
सायलीचे डोळे पाणावले.
"म्हणजे हे… आपलं पहिलं खरं घर?"
"म्हणजे हे… आपलं पहिलं खरं घर?"
"हो," आरवने तिचा हात हातात घेत म्हटलं,
"आणि हे घर भिंतींपेक्षा, आपल्यातल्या शब्दांनी उभं आहे."
"आणि हे घर भिंतींपेक्षा, आपल्यातल्या शब्दांनी उभं आहे."
सकाळ उजळत होती आणि त्यांच्या स्टुडिओचं दरवाजं पहिल्यांदाच उघडणार होतं.
सायलीने आरवकडे पाहून विचारलं,
"थोडं भीतीदायक वाटतंय, तुला नाही वाटत?"
"थोडं भीतीदायक वाटतंय, तुला नाही वाटत?"
"वाटतं," तो हसून म्हणाला,
"पण ही भीतीही नवी वाटतेय... कारण यावेळी ती तुझ्या हातात हात धरून आहे."
"पण ही भीतीही नवी वाटतेय... कारण यावेळी ती तुझ्या हातात हात धरून आहे."
त्या दोघांनी पहिल्यांदा दरवाज्यावर हात ठेवला. दरवाजा हलक्याने ढकलला आणि त्या गॅलरीमध्ये पहिलं पाऊल टाकलं.
क्रमशः
ऋतुजा वैरागडकर
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा