तुम देना साथ मेरा--भाग 16
( मागील भागात--
आभाला यातून कसंही करून बाहेर काढायचंच, पुन्हा जगायला लावायचं असा निश्चय राजने केला.
पण कसं करायचं हे?
तो विचार करू लागला.
कारण त्याची सुट्टी संपायला फक्त 4 दिवस बाकी होते.
चार दिवसांनी तो वापस जाणार होता.)
तो विचार करू लागला.
कारण त्याची सुट्टी संपायला फक्त 4 दिवस बाकी होते.
चार दिवसांनी तो वापस जाणार होता.)
आता पुढे---
चार दिवसांनी राज परत मुंबईला निघाला.
आबासाहेबांचा निरोप घेण्यासाठी तो गेला.
आबासाहेब पेपर हातात धरून होते पण त्यांची नजर शून्यात होती.
आभाचे कसे होईल ही काळजी त्यांच्या चेहऱ्यावर प्रकर्षाने जाणवत होती.
आभाचे कसे होईल ही काळजी त्यांच्या चेहऱ्यावर प्रकर्षाने जाणवत होती.
"अरे राज तू? ये, ये. झाली का वेळ निघण्याची?," राजची चाहूल लागताच ते भानावर येऊन बोलू लागले.
" हो आबासाहेब, निघतो मी आता," त्यांना असे काळजीत बघून राजला गलबलून आले होते.
त्यांचे हात हातात घेऊन तो म्हणाला, "तुम्ही काळजी करू नका आबासाहेब. तुम्हाला, आभाला असे दुःखात मी बघू शकत नाही.
माझ्यापरीने शक्य ते प्रयत्न करून मी आभाला तिचा रंग, तिचा आनंद वापस मिळवून देईल, विश्वास ठेवा," राज आत्मविश्वासाने बोलत होता.
माझ्यापरीने शक्य ते प्रयत्न करून मी आभाला तिचा रंग, तिचा आनंद वापस मिळवून देईल, विश्वास ठेवा," राज आत्मविश्वासाने बोलत होता.
"तसं झालं तर तुझे खूप उपकार होतील राज," आबासाहेब म्हणाले.
"काहीही काय आबासाहेब, उपकार वगैरे म्हणून मला परकं करू नका. मी काहीतरी विचार केला आहे, आभाला यातून निघण्यासाठी मदत होईल. तुम्ही तुमची काळजी घ्या, मी निघतो आता."
"तुम्ही मला या घरातलाच एक सदस्य म्हणून वागवले. माझ्यावर विश्वास ठेवून आभाची कहाणी सांगितलीत, खूप प्रेम आणि आपुलकीचा ठेवा मी घेऊन चाललोय. आभारही कसे मानू कळत नाही आहे. तुमची खूप आठवण येईल आबासाहेब, आपला रोजचा गप्पांचा कट्टा, तुमचे जोक्स, मनमिळाऊ स्वभाव, कसे दूर राहू या सगळ्यांपासून? पण जावे लागेलच हे वास्तव आहे," राज भावुक झाला होता.
आबासाहेबांच्या पाया पडून त्यांचा निरोप घेऊन, आभाचा निरोप घेण्यासाठी तो तिच्या खोलीत गेला.
त्याने आवाज दिला, "आभा...."
त्याने आवाज दिला, "आभा...."
आभा खिडकीतून दूरवर कुठेतरी बघत होती.
राजचा आवाज ऐकून ती दचकून भानावर आली.
"आभा, निघतोय मी, बाय"
"राज, आय एम् रिअली सॉरी.
मी विक्षिप्तपणे वागली बरेचदा तुझ्यासोबत.
पण ठरवून नाही हं, माझा मूड सतत बदलत असायचा. कितीदा ठरवलं की भावनांवर कंट्रोल ठेवावा पण जमतच नव्हतं रे.
पण त्यादिवशी जखमेवरची खिपली निघाली, माझं मन मोकळं झालं आणि आता मात्र पुष्कळ बरं वाटतंय मला.
आता कुठे एकमेकांशी बोलायला लागलो होतो आपण
पण आता तू तर निघालास. खरंच माझ्या वागण्याने तू दुखावला असशील बरेचदा, तू सांगणार नाहीस तसे, पण मला माहिती आहे, खरेच सॉरी," आभा प्रामाणिकपणे बोलत होती.
मी विक्षिप्तपणे वागली बरेचदा तुझ्यासोबत.
पण ठरवून नाही हं, माझा मूड सतत बदलत असायचा. कितीदा ठरवलं की भावनांवर कंट्रोल ठेवावा पण जमतच नव्हतं रे.
पण त्यादिवशी जखमेवरची खिपली निघाली, माझं मन मोकळं झालं आणि आता मात्र पुष्कळ बरं वाटतंय मला.
आता कुठे एकमेकांशी बोलायला लागलो होतो आपण
पण आता तू तर निघालास. खरंच माझ्या वागण्याने तू दुखावला असशील बरेचदा, तू सांगणार नाहीस तसे, पण मला माहिती आहे, खरेच सॉरी," आभा प्रामाणिकपणे बोलत होती.
"वा रे दोस्त......मैत्री केली आहेस ना मग रुल विसरलीस? मैत्रीमध्ये नो सॉरी नो थँक्स. कबूल?" हात समोर करून राज तिला विचारत होता.
वातावरणातला ताण हलका करीत राज बोलत होता.
आभानेही त्याचे बोलणे सकारात्मकतेने घेतले कारण तिलासुद्धा राजची मैत्री हवी होती.
आभानेही त्याचे बोलणे सकारात्मकतेने घेतले कारण तिलासुद्धा राजची मैत्री हवी होती.
"येस, कबूल," आभा ने हात मिळवित त्याच्या खट्याळपणाला हास्याने उत्तर दिले.
"आता कधी येशील परत? फोन करशील ना?" इति आभा.
"हो गं बाई, फक्त फोनच नाही, मेसेज पण करेन आणि जमेल त्या वीकएंडला इकडे चक्कर पण मारत जाईन. आता माझ्या मैत्रीतून तुझी सुटका नाही बरं का, आभा मॅडम," राजने हसतच तिचा निरोप घेतला.
रोज चॅटिंग, दोन तीन दिवसाआड फोन यांतून त्यांची मैत्री बहरत चालली होती.
महिन्यातून एकदा एखाद्या वीकएंडला राज शिरपूरला जायचाच.
आभाच्या कलाकलाने हळुवारपणे त्यांच्यातलं मैत्रीचं नातं राज फुलवत होता.
एक दिवस त्याचं चित्र त्याने तिला पाठवलं.
तिने काहीही रिप्लाय दिला नाही.
" चित्र आवडलं नाही का तुला?"
"हो ब्वा, बरोबर आहे, मला कुठं जमतंय नीट काही, मी काही कसलेला कलाकार नाही. मदत घ्यावी म्हटलं कुणाची तर लोक रिप्लाय पण करत नाही," लटक्या रागात राजने उगाचच आभाला छेडलं.
"हो ब्वा, बरोबर आहे, मला कुठं जमतंय नीट काही, मी काही कसलेला कलाकार नाही. मदत घ्यावी म्हटलं कुणाची तर लोक रिप्लाय पण करत नाही," लटक्या रागात राजने उगाचच आभाला छेडलं.
आभा मात्र अतिशय हळवी झाली.
राजला त्याच्या जवळच असं कुणीही नाही हे तिला माहीत होतं.
स्वबळावर तो पुढे जाण्याची धडपड करीत होता.
त्याला मैत्रीखातर का होईना पण प्रोत्साहन द्यायलाच हवं हा विचार करून आभाने "सुपर्ब पेंटिंग" असा रिप्लाय दिला आणि राज आनंदाने नाचायचाच बाकी राहिला.
आभाने चित्रात दाखवलेला इंटरेस्ट म्हणजे रंगांकडे ती पुन्हा वळणार होती याची नांदी होती, नव्हे, राज तिला रंगाकडे वळवणारच होता, पहिली पायरी तो यशस्वीपणे चढला होता.
"पण एक सुचवू का राज झाडांच्या आधाराने चढलेल्या वेली आहेत ना तुझ्या चित्रांत, त्यांना हलका शेवाळी रंगाचा टच देशील तर हुबेहूब वाटतील त्या."
हा आभाचा मेसेज वाचून "फायनली आय डिड ईट" म्हणत गिरक्या घेत राज नाचू लागला.
नंतर बरेचदा तो रंगांच्या शेडसाठी तिचं मार्गदर्शन घेऊ लागला, जाणूनबुजून!
हो, जाणूनबुजूनच! कसंही करून आभाचे रंग खुलवणे महत्त्वाचे होते म्हणून.
आणि एकदिवस आबासाहेबांनी त्याला कळवलं की त्याची जिद्द, निश्चय यशस्वी होते आहे.
क्रमशः
© डॉ समृद्धी रायबागकर, अमरावती
#अष्टपैलूस्पर्धा2025
"सदर कथेचे लिखाण सुरू आहे, पुढील भाग नियमितपणे ईरा फेसबुक पेजवर येतील त्यामुळे पेजला फॉलो करून ठेवा."
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा