Login

तुम देना साथ मेरा--भाग 15

दीर्घकथा
तुम देना साथ मेरा--भाग 15

( मागील भागात--

बराच वेळ ते दोघे तिथे त्यांचा आनंद वेचत होते.

हो, दोघांचाही आनंद! आभाचा आनंद फुलांमध्ये, त्यांच्या रंगांमध्ये तर आदीचा आनंद आभाच्या आनंदी असण्यामध्ये.

"चला, रंगवेड्या मॅडम. निघूया आता. कितीही वेळ थांबलो तरी तुझं समाधान होणार नाही हे माहिती आहे मला आभा. पण आता निघूया."

खरंच होतं, इतकी सारी फुलं मिळूनही आभाचे समाधान मात्र झालेच नव्हते. )

आता पुढे---


खरंच इतकी फुलं मिळूनही आभाचे समाधान मात्र झालेच नव्हते.
वारंवार तिची नजर कड्याच्या टोकावर जात होती.

" व्वा यार आदी, बघ ना. ती मखमली जांभळ्या रंगांची फुलं बघ. एकदम टोकावर आहेत, पण कशी बिनधास्त फुलली आहेत ना." सूर्यप्रकाश त्यांच्यावर पडून सोन्यासारखी लखाखत होती ती फुलं आणि आभा देहभान हरपून तो अद्भुत नजारा बघत होती.

"या फुलांनाही कड्याच्या एकदम टोकावरच फुलायच होतं का? खाली इतकी सारी फुले आहेत पण त्या कड्यावर असणारे जांभळे फुलं नाहीतच कुठे. सगळीकडे शोधले बघ मी," आभाच्या स्वरात लालसा दाटलेली होती.

" अगं बाई, इतकी फुलं घेतली आपण, यातही तर आहेत गं जांभळी फुलं, " आदी कपाळावर हात मारीत उद्गारला.

" नाही रे आदी, शेड मध्ये फरक आहे. ती फुलं मखमली जांभळी आहेत. मी पहिल्यांदाचं बघते आहे अशी फुलं"

आदीला कळले होते की आभाचे समाधान होणार नाही म्हणून फुलं आणण्यासाठी तो कडा चढायला निघाला.

कडा फार उंच नव्हता पण त्याचा सुळका दरीच्या एकदम तोंडाशी होता आणि नेमकी ती फुलं तिथेच फुलली होती.

आभाचं लक्ष जाताच ती ओरडली,

"नाही आदी, नको. प्लिज नको जाऊस तिकडे, धोकादायक आहे तो कडा. नको मला ती फुलं, प्लिज वापस ये"

"अरे प्यार मे तो लोग चांद तारे भी तोड लाते है, ये मखमली जांभळी फुलं क्या चीज है डियर," हसतच आदी भराभर चढू लागला.

"अरे यार, वापस ये. कुणी सांगितलं तुला शहाणपणा करायला? मी काय तुला फुले आणून दे म्हटले होते का?,"

आदी, आदी असे ओरडतच ती त्याच्या मागे पळाली.

आदी तोवर कड्यावर भराभर चढून टोकावर पोहोचला पण होता.

त्या फुलांचा गुच्छ त्याने घेतला आणि उंचावून आभाला दाखवत म्हणाला,"घ्या, तुमचा मखमली जांभळा रंग आता माझ्या हातात आहे. आलोच तुमचा आनंद घेऊन."

"हळू ये आदी, जपून, किती घाई करतो आहेस," पळतच येणाऱ्या आदीला आभा सांगत होती.

आणि तेवढ्यात एक बेसावध क्षणी आदीचा पाय घसरला आणि तो दरीत कोसळला.

"आदी, आदी," जोरात किंचाळत आभा दरीकडे धावत निघाली.

पण फार उशीर झाला होता.

आदी आता तिला कधीच रिप्लाय देणार नव्हता.
.......…................…...................................

राजला हे सगळं सांगता सांगता आभाला अश्रू अनावर झाले होते.

"माझा आदी माझ्या नजरेसमोर दरीत कोसळला राज.
फक्त मी आणि माझं वेड याला कारणीभूत ठरलं. माझ्यामुळे झालं सगळं, मी दोषी आहे, मी खुनी आहे," रडत रडत आभा दुसऱ्या खोलीत गेली.

तिला सावरण्यासाठी राज तिच्या मागोमाग जाणार तोच आबासाहेब म्हणाले,"थांब राज, रडू दे तिला. आदी गेल्याचा तिच्या मनावर खूप आघात झाला होता. स्वतःला दोष देत होती आणि कुढत होती. नैराश्याने घेरली जात होती त्यामुळेच आम्ही तिला इकडे घेऊन आलो. त्या वातावरणापासून दूर. "

"मला माफ करा आबासाहेब, माझ्यामुळे तुम्हा सगळ्यांनाच त्रास झाला, आभाला त्रास झाला. भूतकाळातले दुःख उफाळून आले, सॉरी, " राजला अपराधी वाटत होते.

"नाही राज, खरंतर आभार मानायला हवे तुझे.
आदी गेल्यावर अगदी पुतळ्यासारखी झाली होती आभा, तिला तो धक्का पचवणे जड जात होतं.
डॉक्टर म्हणाले होते की तिने तिच्या भावना मोकळ्या करायला हव्यात. मनसोक्त रडायला हवं तरच हा भावनिक कोंडमारा कदाचित दूर होईल.
आमच्यासाठी का होईना , हळूहळू ती सावरत तर होती पण मोकळी मात्र झालीच नव्हती. आज इतक्या महिन्यानंतर हे घडलंय, रडून रडून मोकळी होतेय ती आणि त्यासाठी तुझेच आभार मानावे तितके थोडे आहेत.
तिच्यासाठी शेवटी तुझे रंग आणि चित्र हेच कामी आलेत असं म्हणावं लागेल," आबासाहेबांनी हात जोडले.

"आबासाहेब, काय करताय तुम्ही," राजने त्यांचे हात धरले," का लाजवताय मला. माझ्यामुळे जर चांगलं काही घडत असेल तर माझं भाग्य समजेन मी."

आभाला यातून कसंही करून बाहेर काढायचंच, पुन्हा जगायला लावायचं असा निश्चय राजने केला.

पण कसं करायचं हे?
तो विचार करू लागला.
कारण त्याची सुट्टी संपायला फक्त 4 दिवस बाकी होते.
चार दिवसांनी तो वापस जाणार होता.


क्रमशः


© डॉ समृद्धी रायबागकर, अमरावती

#अष्टपैलूस्पर्धा2025


"सदर कथेचे लिखाण सुरू आहे, पुढील भाग नियमितपणे ईरा फेसबुक पेजवर येतील त्यामुळे पेजला फॉलो करून ठेवा."

🎭 Series Post

View all