तुम देना साथ मेरा--भाग 18
( मागील भागात--
सुमनताई व आबासाहेबांच्या डोळ्यांत आनंदाश्रू तरळले.
त्यांची लेक रंगांच्या दुनियेत वापस आली होती.
कितीतरी दिवसांनी आभा मनापासून तयार झाली होती.
तिच्या सुखाचा मार्ग खुला झालेला त्यांना दिसत होता.)
आता पुढे---
राजकडे पोचल्यावर आभाला बघून त्याचीही तीच अवस्था झाली.
राहून राहून त्याची नजर तिच्याकडेच जात होती.
तिच्या मनात काय आहे याची अजिबात खात्री नव्हती पण आता त्याचा संयम सम्पला होता.
आज प्रेमाची कबुली द्यायचीच असं त्याने ठरवलं होतं कारण कुठेतरी आभाच्या वागण्याबोलण्यात त्याच्याबद्दलची काळजी, प्रेम त्याला जाणवत होतंच.
म्हणून आपणच पुढाकार घ्यायला हे त्याने ठरवलं.
प्रदर्शन खूप यशस्वी झालं होतं, सगळे राजचं कौतुक करत होते, राजची बरीच चित्रे रसिकांनी विकत घेण्याची तयारी सुद्धा दर्शविली होती.
राजच्या खुशीला पारावार राहिला नव्हता.
आभाने सुद्धा त्याला कौतुक करून प्रोत्साहन दिले.
"थँक्स आभा," तो म्हणाला.
"इतनेमेही भूल गये दोस्तीका रुल जनाब चित्रकार? नो सॉरी नो थॅंक्यु, प्लिज, नही तो फिर नो दोस्ती," त्याला ती चिडवत होती.
"हाहाहाहा, तो भुले नही है आप कुछ हा, रुल भी नही और दोस्ती भी नही," अतिशय नाटकी पध्दतीने तो हसत बोलला.
" पण असे नाही गं, तुझ्यासाठीच तुला धन्यवाद म्हटलं."
"म्हणजे?"
"तुझ्या आयुष्यात तू रंगांना स्थान दिलंस, तू मागचं विसरून बरीच पुढे गेलीस.
तुझ्यासाठी मी खूप खुश आहे आभा," नकळत त्याचे डोळे पाणावले.
तुझ्यासाठी मी खूप खुश आहे आभा," नकळत त्याचे डोळे पाणावले.
"याचं श्रेय तुलाच आहे राज."
"आता कधीच जीवनाला बेरंगी करायचं नाहीस हं आभा. चित्रातल्या रंगांसोबत तुझ्या जीवनाचे रंग निरखून येतात गं, तुला कळत नसेल पण हे नक्की आहे. या आनंदाला मुकू नकोस, हा उत्साहाचा, उमेदीचा रंग कायम टिकू देत तुझा."
"बापरे, तुम्ही तर खूपच सेंटी झालात साहेब"
"इतना भावनाओं मे बहना अच्छा नही है
तुम्हारे पास है वो केला कही कच्चा तो नही है?"
असं म्हणत आभा खट्याळपणे हसायला लागली.
तुम्हारे पास है वो केला कही कच्चा तो नही है?"
असं म्हणत आभा खट्याळपणे हसायला लागली.
"तू पण ना...," कपाळावर हात मारत राज सुद्धा तिच्या हसण्यात सामील झाला.
त्याच्यासारख्याच 'काहीही प्रचंड भयानक शायरीने' तिने त्याला उत्तर दिले होते.
"हमारा हमकोही वापस" या विचाराने राज हसत होता आणि ही आता माझ्या रंगात रंगू लागली आहे हे कळून तो सुखावला सुद्धा होता.
आभाची परतायची वेळ झाली होती.
"आभा, खरंच माझ्यासाठी तुम्ही सगळे इथे आलात त्याबद्दल खूप धन्यवाद म्हणायचे आहे."
"अरे, पुन्हा तेच. बरं घेतलं तुझं धन्यवाद मी बांधून माझ्यासोबत, निघते आता, बाय"
तिच्या मिश्किलपणावर तो पुन्हा एकदा फिदा झाला होता.
"बाय....".
आभा निघाली.
"आभा एक मिनिट."
"आता काय देणार आहेस अजून बांधून?," खेळकरपणे ती म्हणाली.
"कॉम्प्लिमेंट....बांधून देणार आहे.
खूप सुंदर दिसते आहेस तू आज.
विविध रंगांमुळे एकप्रकारची आभा पसरली आहे तुझ्या अवतीभोवती, तुझं नाव सार्थ करणारी," तो तिच्याकडे एकटक बघत उद्गारला.
खूप सुंदर दिसते आहेस तू आज.
विविध रंगांमुळे एकप्रकारची आभा पसरली आहे तुझ्या अवतीभोवती, तुझं नाव सार्थ करणारी," तो तिच्याकडे एकटक बघत उद्गारला.
आभा सलज्ज हसली.
"तुझ्या मैत्रीसोबत अजून एक गोष्ट हवी आहे मला आभा," तिच्या डोळ्यांत बघत तो म्हणाला.
"मला तू.....माझं तुझ्यावर...म्हणजे...," शब्दांची जुळवाजुळव राज करत होता.
तो काय बोलणार याची कल्पना आभाला आली आणि त्याला काही बोलू न देताच "सेम टू यू" असं म्हणाली.
"म्हणजे?," स्वतःला सावरत राज म्हणाला.
"म्हणजे म्हणजे, वाघाचे पंजे, कुत्र्याचे कान आणि उंटाची मान, तुझं लग्न सावधान," हसत हसत आभा तेथून पळतच निघून गेली.
आपण स्वप्न तर बघत नाही आहोत ना असा विचार करून राजने स्वतःलाच एक चिमटा काढला आणि "आऊच" म्हणत नशिबावर फिदा झाला.
दोघांनीही मैत्रीच्या पुढे जायचे ठरवले.
राजची फॅमिली नव्हतीच तर आबासाहेब-सुमनताई नकार देण्याचा प्रश्नच नव्हता.
सगळंकाही सुरळीत झालंय असं वाटत असतानाच राजला मात्र अजूनही आभाचं चित्र न काढणं, तिला आपण समजावू शकलो नाही, कुठंतरी कमी पडलोय असं वाटत होतं.
त्याच्या डोक्यातून ती गोष्ट गेली नव्हती.
पण माझ्या प्रेमाने मी तिच्यातला कलाकार पुन्हा खेचून आणेन हा विश्वास त्याला होता आणि दोन दिवसांनी तो आभाला रीतसर मागणी घालायला जाणार होता.
पण माझ्या प्रेमाने मी तिच्यातला कलाकार पुन्हा खेचून आणेन हा विश्वास त्याला होता आणि दोन दिवसांनी तो आभाला रीतसर मागणी घालायला जाणार होता.
तो दिवस उजाडला.
आभा सुंदर तयार होऊन त्याची वाट बघत होती.
मोरपंखी साडी, त्याला आवडतात म्हणून मोरपंखी खड्यांची छोटीसी पिन लावून बाकी केस मोकळे सोडलेले.
गळ्यात नाजूक गुलाबी-जांभळा नेकलेस, मॅचिंग बांगड्या, कानातले आणि कपाळावर छोटीशी चंद्रकोर.
गळ्यात नाजूक गुलाबी-जांभळा नेकलेस, मॅचिंग बांगड्या, कानातले आणि कपाळावर छोटीशी चंद्रकोर.
आणि या सगळ्यांवर मात करणारा सोज्ज्वळ चेहरा, निरागस डोळे, चेहऱ्यावर लाजेची लाली, स्वर्गीय सौंदर्य!
खूप उत्साहाने राजची वाट बघत होती, आतुर झाली होती.
सकाळी जेवायला येणारा होता राज.
दुपार टळून गेली, रात्र झाली, सगळे वाट बघून थकले, त्याचा फोन सुद्धा बंद, आणि.....राज त्यादिवशी आलाच नाही.
क्रमशः
© डॉ समृद्धी रायबागकर, अमरावती
#अष्टपैलूस्पर्धा2025
"सदर कथेचे लिखाण सुरू आहे, पुढील भाग नियमितपणे ईरा फेसबुक पेजवर येतील त्यामुळे पेजला फॉलो करून ठेवा."
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा