तुम देना साथ मेरा--भाग 17
( मागील भागात--
नंतर बरेचदा तो रंगांच्या शेडसाठी तिचं मार्गदर्शन घेऊ लागला, जाणूनबुजून!
हो, जाणूनबुजूनच! कसंही करून आभाचे रंग खुलवणे महत्त्वाचे होते म्हणून.
आणि एकदिवस आबासाहेबांनी त्याला कळवलं की त्याची जिद्द, निश्चय यशस्वी होते आहे. )
आता पुढे---
एकदिवस आबासाहेबांनी त्याला कळवलं की त्याची जिद्द, निश्चय यशस्वी होते आहे कारण आभाने बगिच्यात सुंदर मरून रंगाच्या गुलाबाचं रोपटं लावलंय.
शेवटी रंगांनी तिच्या जीवनात पुनः प्रवेश केलाच.
आता पुढची पायरी म्हणजे तिला पुन्हा चित्र काढायला लावायचे, हे राजच्या डोक्यात फिट झाले होते.
तिच्या हातातली जादू पुन्हा कॅनव्हासवर पसरायला हवी हे राजचं जणूकाही ध्येय झालं होतं.
पण आभा मात्र याबाबतीत अजूनही तयार नव्हती.
पण राजही हार मानणाऱ्यातला नव्हता.
एक दिवस त्याने तिला मेसेज केला.
"हे... आभा, अगं एक नॅशनल लेव्हलची स्पर्धा आहे त्यात मला सहभागी व्हायचंय. कुटुंब आणि निसर्ग असा विषय आहे चित्राचा. मला काही सुचतच नाही आहे. तू सुचव ना प्लिज"
"हे... आभा, अगं एक नॅशनल लेव्हलची स्पर्धा आहे त्यात मला सहभागी व्हायचंय. कुटुंब आणि निसर्ग असा विषय आहे चित्राचा. मला काही सुचतच नाही आहे. तू सुचव ना प्लिज"
आभाने त्याला बऱ्याच आयडियाज दिल्या पण तो मुद्दाम प्रत्येक वेळी काहीतरी खुसपट काढत गेला आणि रिजेक्ट करत गेला.
शेवटी आभा चिडून म्हणाली,"राहू दे तू, अजिबात भाग घेऊ नकोस या स्पर्धेत. तुझ्यासारख्या महान लोकांसाठी नसतात या स्पर्धा वगैरे..."
"असं कसं, भाग तर मी घेणारच. माझ्या आणि मी काम करतोय त्या इन्स्टिट्यूटच्या प्रतिष्ठेचा प्रश्न आहे. तुला नसेल मदत करायची तर राहू दे, इट्स ओके " इति उगाच रुसलेला राज.
"अरे मी तर सांगतेय ना तुला पण तुलाच नको आहे माझ्या कल्पना, मग काय करायचं मी? जितक्या आयडिया तुला देते आहे केव्हापासून, तितक्या वेळात तर माझे एक चित्र काढून देखील झाले असते," बोलण्याच्या जोशात आभा पटकन बोलून गेली.
राजने तो मुद्दा उचलला.
"एक्झाक्टली माय पॉईंट. मी हेच म्हणणार होतो. तू चित्र काढून पाठवतेस का मला रेफरन्स साठी, म्हणजे डोक्यात प्रकाश पडेल माझ्या," हळूच राजने हिम्मत केली.
आपण नकळतपणे काय बोलून गेलो हे आभाच्या लक्षात आले होते.
काही क्षण स्तब्धतेत गेले आणि शांतपणे आभा उद्गारली,
"प्लिज राज, याआधीही तुला सांगितलंय आणि पुन्हा एकदा सांगतेय, या जन्मात तरी मी पुन्हा चित्र काढणार नाही.
ब्रश हातात घेतला की मला त्याजागी त्या जांभळ्या फुलांचा गुच्छ दिसतो आणि कॅनव्हास ऐवजी दिसते ती खोल दरी. प्लिज थांबव तुझे हे प्रयत्न. मी कधीच चित्र काढू शकणार नाहीये."
"प्लिज राज, याआधीही तुला सांगितलंय आणि पुन्हा एकदा सांगतेय, या जन्मात तरी मी पुन्हा चित्र काढणार नाही.
ब्रश हातात घेतला की मला त्याजागी त्या जांभळ्या फुलांचा गुच्छ दिसतो आणि कॅनव्हास ऐवजी दिसते ती खोल दरी. प्लिज थांबव तुझे हे प्रयत्न. मी कधीच चित्र काढू शकणार नाहीये."
नकळत पुन्हा त्याच विषयाकडे जाऊन ती दुखावते आहे हे बघून राजने पटकन विषय बदलला.
"तुम्हारा इन्कार हम बरदाश्त कैसे करे हाय,
मजा आता है जब पकोडो के साथ होती है गरमा गरम चाय।"
मजा आता है जब पकोडो के साथ होती है गरमा गरम चाय।"
आभा हसायला लागली.
"काहीही, भयानक शायरी करतो तू..."
"काहीही, भयानक शायरी करतो तू..."
आणि "वा, वा क्या बात है शायर राज" असे स्वतःच स्वतःला म्हणत आभाचा मूड त्याने क्षणात बदलवला.
आभाने चित्र काढायला नकार दिला.
राजनेही तिला अजिबातच फोर्स करायचे नाही हे ठरवलेच होते.
पण याचा अर्थ राजने चिकाटी सोडली होती असे नाही.
पण याचा अर्थ राजने चिकाटी सोडली होती असे नाही.
काळ हा सगळ्यांवर औषध असतो हे जाणून, वेळ लागेल पण हा अमूल्य हिरा, गुणी कलाकार असा वाया जाऊ द्यायचा नाही हे ठरवून त्याने त्याचे प्रयत्न सुरूच ठेवले.
आणि त्याचेच फळ म्हणून की काय मुंबईला त्याच्या चित्रांचं प्रदर्शन बघायला जायला आभाने होकार दिला होता.
राज प्रचंड खुश होता. आभा येणार म्हणून आणि एक उत्कृष्ट कलाकार आपल्या कलाकृतीचा आस्वाद घ्यायला येणार म्हणूनही.
त्याच्या ध्येयात राज एक पायरी पुढे नक्कीच चढला होता, आणि मैत्रीत सुद्धा तो बऱ्याच पुढच्या स्टेजवर गेला होता.
आभा त्याला आवडू लागली होती.
हे मैत्रीपलीकडे काहीतरी आहे याची जाणीव राजला झाली होती.
पण आभा?.....तिच्या मनात काय आहे हे नेमके कळत नव्हते.
आदीसोबतचे तिचे जे नाते होते ते राज समजू शकत होता आणि त्यामुळे ती अपल्याबाबत मैत्रीच्या पुढे कदाचित विचार करत नसेल हे देखील तो समजत होता, तिला समजून घेत होता.
आदीसोबतचे तिचे जे नाते होते ते राज समजू शकत होता आणि त्यामुळे ती अपल्याबाबत मैत्रीच्या पुढे कदाचित विचार करत नसेल हे देखील तो समजत होता, तिला समजून घेत होता.
हे एकतर्फी नातं आहे असे समजून तो आभासोबत मैत्रीच्या नात्यानेच वागत होता.
मुंबईला जायचा दिवस उजाडला.
आबासाहेब आणि सुमनताई आभासोबत जाणार होते.
आभा तयार होऊन आली आणि ते दोघे बघतच राहिले.
आकाशी निळ्या रंगाचा ड्रेस, त्यावर चांदण्यांच्या टिकल्या, आणि इंद्रधनू सारखी सप्तरंगी ओढणी.
लांबसडक केसांची सैलसर वेणी, त्यावर खोचलेलं नाजूक छोटंसं गुलाबाचं फुल, आकाशी खडे असलेला मोत्यांचा हार, मॅचिंग कानातले आणि तश्यास खड्या-मोत्यांच्या बांगड्या. निलपरीच जणू!
सुमनताई व आबासाहेबांच्या डोळ्यांत आनंदाश्रू तरळले.
त्यांची लेक रंगांच्या दुनियेत वापस आली होती.
कितीतरी दिवसांनी आभा मनापासून तयार झाली होती.
तिच्या सुखाचा मार्ग खुला झालेला त्यांना दिसत होता.
क्रमशः
© डॉ समृद्धी रायबागकर, अमरावती
#अष्टपैलूस्पर्धा2025
"सदर कथेचे लिखाण सुरू आहे, पुढील भाग नियमितपणे ईरा फेसबुक पेजवर येतील त्यामुळे पेजला फॉलो करून ठेवा."
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा