तुम देना साथ मेरा--भाग 12
( मागील भागात--
रोज थोडावेळ आबासाहेब आणि त्याचा गप्पांचा फड जमायला लागला होता.
फक्त आभा अलिप्त असायची.
त्याला चहापाणी नेऊन द्यायची पण रंग, चित्र विषय निघाला की कावरीबावरी होऊन निघून जायची.
राज तरीही तिच्याशी बोलण्याचा प्रयत्न करायचा, पण त्याची मर्यादा सांभाळूनच.
त्याच्या वागण्या बोलण्याची छाप सगळ्यांसोबत हळूहळू आभावरही पडत होती.)
फक्त आभा अलिप्त असायची.
त्याला चहापाणी नेऊन द्यायची पण रंग, चित्र विषय निघाला की कावरीबावरी होऊन निघून जायची.
राज तरीही तिच्याशी बोलण्याचा प्रयत्न करायचा, पण त्याची मर्यादा सांभाळूनच.
त्याच्या वागण्या बोलण्याची छाप सगळ्यांसोबत हळूहळू आभावरही पडत होती.)
आता पुढे---
एक दिवस राजसाठी संध्याकाळचा चहा घेऊन आभा बागेत गेली.
"अरे मॅडम, मी येतंच होतो. आज आबासाहेबांची भेटच झाली नाही," इति राज.
"पप्पा शहरात गेले आहेत, येतीलच थोड्यावेळात."
"खरंच मानावं लागतं हं आबासाहेबांना.
सगळा व्याप किती समर्थपणे सांभाळतात, खूप काही शिकण्यासारखं आहे त्यांच्याकडून," राज म्हणाला.
सगळा व्याप किती समर्थपणे सांभाळतात, खूप काही शिकण्यासारखं आहे त्यांच्याकडून," राज म्हणाला.
"हे तुमचं घर, बाग, शेती किती छान जपतात ते. खूप सुंदर आहे तुमची बाग, शेती, घर आणि घरातली माणसं सुद्धा," राज बोलतच होता.
इतक्यात एका झाडावर एक पक्षी त्याला दिसला.
"खंड्या पक्षी," तो ओरडलाच. "पटकन फोटो काढतो, आमच्यासाठी दुर्मिळच आहे हा."
"चित्रकार साहेब, तो खंड्या नाही, वेडा राघू म्हणतात त्याला," पहिल्यांदाच आभाच्या ओठांवर स्मित आणि बोलण्यात उत्साह बघत होता तो.
"तुमच्या बागेतली बरीचशी झाडं, पक्षी माहिती नाहीत मला, तुम्ही ओळख करून द्याल का?," त्याने आभाला विचारले.
"जरूर, का नाही," आणि मग ती झाडांबद्दल भरभरून बोलू लागली.
पहिल्यांदाच तिला इतकं मोकळं बोलताना राज ऐकत होता.
आणि तिला बोलतं करण्याचा मार्ग सापडला या आनंदात राजच्या चेहऱ्यावर सुद्धा नकळत स्मित उमटले होते.
हळूहळू आभा खुलत होती.
तब्बल दोन आठवडे झाले होते.
राज आबासाहेबांच्या घरातलाच एक झाला होता.
आभा सुद्धा मोकळं बोलायला लागली होती, ओळखीचं स्मित द्यायला लागली होती.
झाडांबद्दल, पक्ष्यांबद्दल विचारता विचारता संपूर्ण परिसर, त्यांची शेती आभाने राजला फिरवून आणली होती.
राज आबासाहेबांच्या घरातलाच एक झाला होता.
आभा सुद्धा मोकळं बोलायला लागली होती, ओळखीचं स्मित द्यायला लागली होती.
झाडांबद्दल, पक्ष्यांबद्दल विचारता विचारता संपूर्ण परिसर, त्यांची शेती आभाने राजला फिरवून आणली होती.
शेतीबद्दलही बरीच माहिती सुद्धा तिने त्याला दिली होती.
राजच्या सभ्य वागण्याने, तिच्या कलाने, हळुवार बोलण्याने आभातला मिश्कीलपणा सुद्धा वर यायला लागला होता.
"काय मॅडम, आज कुठे जायचं भटकंतीला? आज कुठली माहिती देणार आहात तुम्ही?" राजने असे विचारताच आभा म्हणाली,"आज नदीच्या परिसरात जाऊया, गजनी."
"काय? काय म्हणालात, गजनी??," राजला काही समजलं नाही.
"हो, शॉर्ट टर्म मेमरी लॉस झाला आहे ना तुमचा, म्हणून गजनी," हसू दाबत आभा उद्गारली.
"काहीही काय मॅडम, चांगल्या भल्या माणसाला वेड्यात काढायला निघाल्या तुम्ही."
"मग, काय करावं, तुम्ही माझं नाव विसरता ना, सारखं आपलं मॅडम, मॅडम सुरू असतं.
आभा आहे माझं नाव हे आठवतच नाही तुम्हाला."
आभा आहे माझं नाव हे आठवतच नाही तुम्हाला."
"ओह, असं होय, ते मी आपलं उगाच....," राजने बोलता बोलता जीभ चावली.
"बरं, एक डील करूया.
मी तुला आभा म्हणेन पण तुही मला राज म्हणायचं, चित्रकार साहेब किंवा महाशय नाही, कबूल?"
मी तुला आभा म्हणेन पण तुही मला राज म्हणायचं, चित्रकार साहेब किंवा महाशय नाही, कबूल?"
"बघू, विचार करू तुझ्या प्रस्तावावर आम्ही...राज," असं मिश्कीलपणे म्हणत ती पळत निघून गेली.
नंतर राजच्या लक्षात आले की तिने पहिल्यांदाच त्याला राज म्हटले होते.
तोही खुश होऊन हसायला लागला.
तोही खुश होऊन हसायला लागला.
औपचारिकतेचं बंधन गळून पडलं होतं आणि राज आणि आभा निखळ मैत्रीच्या उंबरठ्यावर उभे होते.
फक्त चित्रांविषयी बोलायचं नाही हे राज कटाक्षाने पाळत होता.
एक दिवस संध्याकाळी आकाश जांभळं, गुलाबी, आकाशी, केशरी अश्या विविध रंगांनी उजळून निघालं होतं.
मधूनच ढगांचे ठिपके विविध आकार घेत दिसत होते.
रुपेरी किनार झळाळत होती, कुठे तीच किनार सोनेरी वाटत होती.
झपाटल्यासारखा राज ते सगळं अप्रतिम दृश्य रेखाटत होता.
रुपेरी किनार झळाळत होती, कुठे तीच किनार सोनेरी वाटत होती.
झपाटल्यासारखा राज ते सगळं अप्रतिम दृश्य रेखाटत होता.
बराच वेळ प्रयत्न करूनही काहीतरी कमी त्याला जाणवत होती.
कुठलातरी शेड काहीतरी चुकतोय, परफेक्ट जमत नाही आहे या विचारात तो वेगवेगळे रंग मिसळून हवा तो रंग मिळवण्याचा प्रयत्न करीत होता.
इतका एकाग्र झाला होता की आभा मागे उभी होती, आवाज देत होती तरी याचे लक्ष नाही.
शेवटी आभा त्याच्या जवळ गेली.
त्याची घालमेल बघू लागली.
त्याची घालमेल बघू लागली.
आणि अचानक उद्गारली,"त्या निळ्या रंगात पांढऱ्या सोबत अगदी एक थेंब काळा रंग टाक म्हणजे हवी ती रंगछटा मिळेल तुला."
"आभा??"राज आश्चर्यचकित झाला होता.
आणि तिने सांगितल्याप्रमाणे बरोबर रंग तयार झाला होता.
"ग्रेट, एकदम परफेक्ट. अगदी कसलेल्या, मुरलेल्या कलाकारालाच हे सुचू शकतं. म्हणजे आभा...तू...तू आणि चित्र? काहीच कळत नाही आहे मला. तुला रंगांचं एवढं ज्ञान? घे हा ब्रश आणि तूच पूर्ण कर हे चित्र, " असं म्हणून राजने तिच्या हातातला ट्रे घेतला आणि ब्रश तिला दिला.
ब्रश हातात येताच तिचा हात एकदम थरथरू लागला आणि ती हमसून हमसून रडायला लागली.
ब्रश टाकून देऊन रडत रडत ती घरात पळतच गेली.
काहीच न समजून राज सुद्धा "आभा, आभा" आवाज देत तिच्यामागे गेला.
क्रमशः
© डॉ समृद्धी रायबागकर, अमरावती
#अष्टपैलूस्पर्धा2025
"सदर कथेचे लिखाण सुरू आहे, पुढील भाग नियमितपणे ईरा फेसबुक पेजवर येतील त्यामुळे पेजला फॉलो करून ठेवा."
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा