तुम देना साथ मेरा--भाग 11
( मागील भागात--
" हे पप्पा पण ना, काहीच समजत नाही याचं काय करावं ते. अश्याने तर कुणीही ऐरा गैरा नत्थू खैरा येईल, परवानगी मागेल आणि मग आम्ही त्याची वरवर करीत बसायचं...अजिबात पटले नाही हे मला.
कमीतकमी आईच्या तब्येतीचा तर विचार करायला पाहिजे ना..." असेच काहीसे पुटपुटत आभा बागेत जाऊन पोहोचली.
कमीतकमी आईच्या तब्येतीचा तर विचार करायला पाहिजे ना..." असेच काहीसे पुटपुटत आभा बागेत जाऊन पोहोचली.
आबासाहेबांच्या मनातल्या वादळाची तिला कल्पना नव्हती.
पण संस्कार आणि औपचारिकता म्हणून ती बागेत गेलीचं.)
आता पुढे---
हातात ब्रश पकडून राज विचारात मग्न होता.
कदाचित काय रेखाटू आणि काय नाही अशी स्थिती त्याची झाली होती.
निसर्गाने इतके रंग पसरवले होते की काय घेऊ आणि काय सोडू असे राजचे झालेले.
नेमके चित्रात काय साकारू? शेताची एक बाजू आकाशातल्या रंगांसह साकारायची म्हटले तर दुसरी सुंदर बाजू सुटणार.
आणि आकाशात रंगांची जादू तर अशी सुरू होती की जणू काही लपंडावाचा खेळच.
सूर्य जसजसा माथ्यावर चढत चालला होता, सकाळचा प्रहर रंगांनी उजळून गेला होता.
आता काय चितारावे या विचारात राज असतानाच आभा आली होती.
नेमके चित्रात काय साकारू? शेताची एक बाजू आकाशातल्या रंगांसह साकारायची म्हटले तर दुसरी सुंदर बाजू सुटणार.
आणि आकाशात रंगांची जादू तर अशी सुरू होती की जणू काही लपंडावाचा खेळच.
सूर्य जसजसा माथ्यावर चढत चालला होता, सकाळचा प्रहर रंगांनी उजळून गेला होता.
आता काय चितारावे या विचारात राज असतानाच आभा आली होती.
थोडं दुरूनच आभा खाकरली पण तरीही राज चे लक्ष विचलित झाले नाही.
शेवटी अगदी जवळ जाऊन तिने आवाज दिला, " पोहे आणलेत, गरम आहेत तोवर खाऊन घ्या."
त्याने दचकून मागे वळून बघितलं.
आभाला बघून त्याला आश्चर्य तर वाटलंच होतं पण आनंदही झाला होता.
ट्रे हातात घेऊन उभ्या असलेल्या आभाला म्हणाला, "तुम्ही कशाला उगाच तसदी घेतली मॅडम...."
" तुम्ही आत येत नाही म्हटल्यावर आम्हाला तसदी घ्यावीच लागली. सदू दादा तुम्हाला बोलवायला आला होता, " एवढे बोलून त्याच्या प्रत्युत्तराची वाट न बघता, तिने ट्रे साईड टेबलवर ठेवला आणि पटकन माघारी निघाली.
"अरे मॅडम, एक मिनिट, धन्यवाद तर म्हणू द्या.
कालही अश्याच अचानक गायब झाल्या तुम्ही.
आजच्या या पोह्यांसाठी धन्यवाद आणि काल जंगलातून मला बाहेर आणलेत त्याबद्दल सुद्धा धन्यवाद बरं का."
कालही अश्याच अचानक गायब झाल्या तुम्ही.
आजच्या या पोह्यांसाठी धन्यवाद आणि काल जंगलातून मला बाहेर आणलेत त्याबद्दल सुद्धा धन्यवाद बरं का."
ती काही न बोलता निघायला लागली.
"इतका शिष्टपणा," राज हळूच पुटपुटला पण तरी आभाने ते ऐकले आणि रागाने म्हणाली,
"हो, आहेच मी शिष्ट, पुन्हा माझ्याशी बोलताना हे लक्षात ठेवा बरं का.
आणि हो, काल तुमचा मित्र आलेला दिसला आणि मला उशीर होत होता म्हणून तिथून लगेच निघून आली मी."
" तसेही कुणाची मदत मी मला कुणी धन्यवाद म्हणावेत म्हणून करीत नाही.
माझा स्वभाव आहे तो म्हणून स्वाभाविकपणे तसे वागते मी. तुमच्या जागी अजून दुसरे कुणी जरी असते तर मी त्यांनासुद्धा मदत केलीच असती, स्वतःबद्दल भ्रामक समजुतीत नका राहू तुम्ही चित्रकार महाशय, " आभा ताडताड बोलली आणि फणकाऱ्याने ती आत निघून गेली.
"हो, आहेच मी शिष्ट, पुन्हा माझ्याशी बोलताना हे लक्षात ठेवा बरं का.
आणि हो, काल तुमचा मित्र आलेला दिसला आणि मला उशीर होत होता म्हणून तिथून लगेच निघून आली मी."
" तसेही कुणाची मदत मी मला कुणी धन्यवाद म्हणावेत म्हणून करीत नाही.
माझा स्वभाव आहे तो म्हणून स्वाभाविकपणे तसे वागते मी. तुमच्या जागी अजून दुसरे कुणी जरी असते तर मी त्यांनासुद्धा मदत केलीच असती, स्वतःबद्दल भ्रामक समजुतीत नका राहू तुम्ही चित्रकार महाशय, " आभा ताडताड बोलली आणि फणकाऱ्याने ती आत निघून गेली.
"बापरे, फारच अजब दिसते ही तर.
जाऊ द्या राजसाहेब आपण आपल्या कामात लक्ष देऊया फक्त," राज स्वतःशीच बोलत होता.
जाऊ द्या राजसाहेब आपण आपल्या कामात लक्ष देऊया फक्त," राज स्वतःशीच बोलत होता.
दोन तीन दिवस तिथे रोज जाऊन सगळ्या दिसणाऱ्या सगळ्या रंगछटा पेपरवर कैद करायच्या, असे राजने ठरवले होते.
पण निसर्गाने इतकी मुक्तपणे सौंदर्याची, रंगांची उधळण केली होती की एक आठवडा कधी निघून गेला त्याला कळले देखील नाही.
आठ दिवसांत राज तिथे चांगलाच रुळला.
पहाटेपासून तर अंधारून येईपर्यंत तिथे थांबून प्रत्येक प्रहरातले रंग रेखाटण्याचा प्रयत्न सुरू होता.
निसर्गाची किमया विविध रंगांची ओळख त्याला करून देत होती.
तो अगदी मन लावून त्याचे काम करीत असे.
कधीकधी तर तहानभुकेचे भानही त्याला रहात नव्हते पण आबासाहेब, सुमनताई, सदूदादा त्याला तहानभूक विसरू देत नव्हते, पाहुणचार मस्तच सुरू होता.
कधीकधी तर तहानभुकेचे भानही त्याला रहात नव्हते पण आबासाहेब, सुमनताई, सदूदादा त्याला तहानभूक विसरू देत नव्हते, पाहुणचार मस्तच सुरू होता.
पण त्या घराची रंगांबाबतची उदासीनता मात्र राजला खटकत होती.
अगदी बागेत सुद्धा जाई जुई, मोगरा, निशिगंध, प्राजक्त इतकंच काय तर गुलाब सुद्धा पांढराचं!
अगदी बागेत सुद्धा जाई जुई, मोगरा, निशिगंध, प्राजक्त इतकंच काय तर गुलाब सुद्धा पांढराचं!
"अगदी ठरवून रंगांना आयुष्यात येऊच द्यायचं नाही की काय या लोकांना?", त्याच्या मनात विचार यायचे.
आभाचा घुम्मा आणि फटकळ स्वभाव त्याने अनुभवला होता.
खरेतर तर त्याला अजूनही वाटायचे की ही अशी नाहीच. हिच्या स्वभावाचा हा एक वेगळाच पैलू आहे की जो कधीतरी उफाळून येतो.
प्रत्यक्षात आभा मनाने साधी, सुंदरच आहे, याची कुठंतरी त्याला खात्री होती.
खरेतर तर त्याला अजूनही वाटायचे की ही अशी नाहीच. हिच्या स्वभावाचा हा एक वेगळाच पैलू आहे की जो कधीतरी उफाळून येतो.
प्रत्यक्षात आभा मनाने साधी, सुंदरच आहे, याची कुठंतरी त्याला खात्री होती.
लाघवी स्वभावाने त्याने आबासाहेब, सुमनताई यांची मनं जिंकली होती.
रोज थोडावेळ आबासाहेब आणि त्याचा गप्पांचा फड जमायला लागला होता.
फक्त आभा अलिप्त असायची.
त्याला चहापाणी नेऊन द्यायची पण रंग, चित्र विषय निघाला की कावरीबावरी होऊन निघून जायची.
राज तरीही तिच्याशी बोलण्याचा प्रयत्न करायचा, पण त्याची मर्यादा सांभाळूनच.
पण नाही म्हटले तरी त्याच्या वागण्या बोलण्याची छाप सगळ्यांसोबत हळूहळू आभावरही पडत होती.
क्रमशः
© डॉ समृद्धी रायबागकर, अमरावती
#अष्टपैलूस्पर्धा2025
"सदर कथेचे लिखाण सुरू आहे, पुढील भाग नियमितपणे ईरा फेसबुक पेजवर येतील त्यामुळे पेजला फॉलो करून ठेवा."
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा