स्थळ ठाणे रेल्वे स्टेशन. प्रवाशांची नेहमीप्रमाणे प्रचंड गर्दी . ट्रेन पकडण्याची धावपळ , ट्रेन येण्याची वाट पाहत फलाटावर उभं राहणं हे नेहमीप्रमाणेच सुरू.. सगळेच प्रवासी घामाघूम झाले होते.. ट्रेन येणाच्या – जाण्याच्या अनाउन्समेंट सारख्या ऐकू येत होत्या..
त्या स्टेशनवरील एका फलाटावर एक स्त्री उभी होती. तिचं वय ३५ . अतिशय मादक होती. हरिणीसारखे डोळे होते. गळ्यात मंगळसूत्र . कपाळावर एक छोटी टिकली. हातात एक प्रवासी बॅग , खांद्यावर एक पर्स ..कपाळावर एक गॉगल.. आजच्या जमान्यात जगणारी अशी ती .. ती म्हणजे ती स्त्री. म्हणजेच या कथेची नायिका . रेवती खानविलकर .
गोव्याला जाण्यासाठी ट्रेन येण्याची वाट पाहत होती... काही क्षणातच अनाउन्समेंट होते , “ कृपया ध्यान दिजिए ठाणा - गोवा जानेवाली थ्री वन डबल झिरो लोकमान्य टिलक टर्मिनल सुपरफास्ट शताब्दी एक्सप्रेस थोडी देर में प्लऍटफॉर्म क्रमांक १ पर आ रही है ! ” रेवती हातात घट्ट पणे बॅग पकडते. दूरूनच ट्रेन येत असल्याचा आवाज ऐकू येतो.. सगळे प्रवासी सावध होतात.. ट्रेन हळूहळू प्लॅटफॉर्मवर येवून थांबते.. सगळ्या प्रवाशांची ट्रेन मध्ये चढताना ढकला ढकल सुरू होती.. रेवती तिच्या एस4 बोगीकडे धावत गेली.. त्या ढकलाढकलीतून कशीतरी ती आतमध्ये आली... रिझर्व्ह केलेली सीट शोधू लागली.. तेवढ्यात तिला तिची सीट सापडते.. बॅग व्यवस्थित ठेवून शांतपणे सीटवर बसते.. थोडावेळ खिडकीतून बाहेर बघते.. अजूनही प्रवासी ट्रेन मध्ये चढत होते.. तिने पर्समधून मोबाईल बाहेर काढला.. कुणालातरी कॉल लावला..
रेवती – हो पोचल्ये. सीट मिळाली.. तू काळजी घे.. हो पोहचले कि कॉल करते.. चल लव यू..
फोन कट करते.. आणि काहीतरी टाइमपास व्हावा यासाठी Facebook वरच्या पोस्ट वाचू लागते.. अजून ट्रेन निघाली नव्हती.. तेवढ्यात एक वडापाव वाला आला ..
वडापाववाला – बोलो , वडापाव.. वडापाव.. गरमा गरम वडापाव.. बोलो वडापाव...
रेवतीच्या समोरच्या सीटवरून एका व्यक्तीचा आवाज आला...
व्यक्ती – एक वडापाव...
रेवतीला तो आवाज ओळखीचा वाटला.. आपल्या जवळच्या व्यक्तीचा आवाज तिला वाटला.. मोबाईलमध्ये खूपसून ठेवलेलं डोकं तिने बाहेर काढलं.. समोरच्या सीटकडे पाहीलं..त्या सीटवर एक ३७ वर्षीय पुरूष बसला होता . अतिशय साधे कपडे.. डोळ्यांवर गांधीजींच्या काळातला चष्मा ... केस तर अगदी तेलाची अख्खी एक बाटली ओतून विंचरले होते.. हातात एक अवाढव्य पुस्तक. त्या व्यक्तीने वडापाव घेतला , पैसे दिले व तो वडापाववाला तिथून गेला .. तो व्यक्ती पुस्तकात डोकं खुपसून वडापाव खाऊ लागला... रेवतीने त्या व्यक्तीला ओळखलं.. ती गालातल्या गालात हसली.. तिने त्याला हाक मारली..
रेवती – मनोहर....
रेवतीने त्या व्यक्तीला ओळखलं.. ती गालातल्या गालात हसली.. तिने त्याला हाक मारली..
रेवती – मनोहर...
त्या गोड , नाजूकश्या हाकेने त्याच्या समोर भूतकाळ उभा राहिला...
क्रमशः
लेखन - पूर्णानंद मेहेंदळे