एक बुटका व्यक्ती तिथे बसला होता हवेत तो तरंगत फिरत होता एखाद्या ग्रहाप्रमाणे. तो ही इथल्या व्यक्ती प्रमाणेच होता पण विशेष बाब म्हणजे जी त्याला या सगळ्यांपासून वेगळी करत होती. त्याचे डोळे दिसत नव्हते तरी तो आपल्या कडेच पाहत आहे असे वाटत होते. त्यांच्या हातात कसलेतरी विचित्र प्रकारची काठी समान काही वस्तू होती जी चकाकत होती. तो व्यक्ती तरंगत तरंगत खाली आला आणि स्थिर झाला. त्या चौघांकडे पाहू लागला. त्याचा सपाट चेहरा त्याच्या समोर वळला होता. मध्येच त्या चौघांना कसलीतरी गुणगुण अथवा अस्पष्ट ध्वनी ऐकू आला तो काय होता ते मात्र त्यांना अजिबात समजले नाही. कदाचित त्यांच्या सोबत आलेल्या व्यक्तीसोबत हे संवाद साधत असतील पण कशा प्रकारे हा प्रश्न चौघांनाही पडला. तो ध्वनी अथवा गुणगुण सारखा आवाज बंद झाला आणि तो व्यक्ती काही फुटांवर तरंगू लागला. क्षणार्धात तिथे होलोग्राम प्रकट झाला आणि त्यात त्यांच्या समान व्यक्ती दिसून आली. त्या व्यक्तीचे पोषाख मात्र लालभडक होते. पुन्हा एकदा ती गुणगुण किंवा ध्वनी त्या चौघांना ऐकू आली. जसा की तो तरंगणारा व्यक्ती त्या होलोग्राम मधल्या व्यक्तीसोबत संपर्क साधात असावा.
किती वेळ गेला माहित नाही पण खूप लांबलचक त्यांचे बोलणे चालले असावे. तो होलोग्राम बंद झाला आणि तो व्यक्ती तरंगत पुन्हा खाली आला आणि त्या व्यक्तींशी बोलू लागला. ते बोलणे संपताच त्या चौघांनाही आपल्या शरीराभोवती कसलेतरी कडे अथवा आपल्याला बंदी बनवणाऱ्या अदृश्य वस्तू ने जखडल्याची जाणीव झाली.
त्या व्यक्तीनी हाताने इशारा करताच तिथे विवर निर्माण झाले तसेच विवर जे तिथली लोक एका जागेवरून दुसऱ्या जागेवर जाण्यासाठी वापरत होते. त्यांना धक्का बसला आणि ते त्या विवरात खेचले गेले. विवराच्या आत जाताच त्यांना विशालकाय वास्तू दिसली जी पूर्णपणे मोकळी होती. तिथे काहीच नव्हते तर पूर्ण पोकळी तिथे जाणवत होती. ही जागा काय आहे यात कुठेही कोणाचे अस्तित्व दिसून येत नव्हते जसे काही इथे येणारे प्रवासी तर नाही पण अपराधी नक्कीच होते. त्या सर्वांच्या हातावरील आणि शरीरावरील बंधन लुप्त झाले. ते लोक जे त्यांच्या सोबत आले ते परत त्या विवरात जात लुप्त झाले. तसे चौघेही निराश झाले. आता आपली सुटका कधीच नाही त्यांना कळून चुकले.
त्या तिघांनी आपले डोळे उघडले नंतर तर ते पृथ्वीवरील वैज्ञानिक लॅब मध्ये होते. लॅब मधील टेक्नॉलॉजी ॲडव्हान्स वाटत होती. त्यांची नजर अचानक समोरच्या दृश्यावर पडली. ते पूर्णपणे थक्कच झाले. त्यावर वर्षं होते ३०३६ आणि समोरची रोबोट स्त्री इंग्रजी मध्ये न्युज सांगत होती. त्या न्यूज मध्ये त्यांना त्यांचेच विमान दिसून आले. ज्यांचा फक्त आता सांगाडा उरला होता. आपल्या सोबत नेमके घडले तरी काय आणि अचानक त्यांना जाणवले की प्राप्ति त्यांच्या सोबत नाही आहे. ते तिघेही गोंधळून गेले. अचानक शार्दूल ला धूसरपणे आठवले. त्या विचित्र जागेतून पळताना त्यांच्या वर काही विचित्र प्रकाशाचा मारा केला होता आणि त्यातील एक प्राप्ती ला शरीराला लागले आणि ती वेगाने खाली कोसळली.
तिला सोबत नेण्यासाठी शार्दूल मागे लावला पण अभय आणि गार्गीने त्याला खेचले आणि पुढे काय झाले हे न आठवून ती स्मृती परत हरवली.
तिला सोबत नेण्यासाठी शार्दूल मागे लावला पण अभय आणि गार्गीने त्याला खेचले आणि पुढे काय झाले हे न आठवून ती स्मृती परत हरवली.
तेवढ्यात काही रोबोट सोबत वैज्ञानिक आत आले.
"यांना काही आठवले का?" ते समोरच्या एका विशाल टॅबवर पाहत होते जे त्यांच्या मेंदूला जोडले होते.
"एरर... शून्य स्मृती. बहुतेक त्यांची स्मृती कायमची नष्ट झाली आहे. भूतकाळात हरवलेले आणि अचानक भविष्यात हे कसे आले यांचे रहस्य उलगडण्याची शक्यता शून्यच."
तो वैज्ञानिक आपल्या सहकाऱ्यांला त्या तिघांकडे बघत हताशपणे म्हणाला.
तो वैज्ञानिक आपल्या सहकाऱ्यांला त्या तिघांकडे बघत हताशपणे म्हणाला.
समाप्त.