Login

अज्ञात जागेचे प्रवासी

दोन वैमानिक ज्यांनी अनेक वेळा विमानातून सर्व प्रवाशांना सुखरूपपणे पणे पोहचविले एक दिवस अचानक त्याच्या समोर एक अशा जगाच्या दुनियेत प्रवेश झाला तो ही अपघाताने ज्यात फक्त ते आणि त्यांचे सहकारी पोहचले. कोणती असेल ती दुनिया आणि कसे सुटतील त्यातून? यासाठी कथा वाचायला सुरुवात करावी.
डमडम विमानतळावरील सर्व प्रवासी लगबगीने चेक - इन, सुरक्षा तपासणी आणि बोर्डिंग पास घेऊन आप आपल्या इच्छित स्थळी पोहचण्यासाठी नेणाऱ्या विमानात बसण्यासाठी मार्गदर्शक सूचनेनुसार प्लॅटफॉर्मवर जात होते.
उशीरा पोहचलेल्या प्रवाशांच्या चेहऱ्यावर जास्तच घाई दिसून येत होते. काही च्या मोठी लाईन आणि संथपणे पुढे सरकणारी लाईन पाहून त्यांच्या कपाळावर आठ्या पडत होत्या. काही जण पुढच्या प्रवाशांना पुढे सरकण्यासाठी ओरडत होते. एकूणच विमानतळावरील वातावरण विस्कळीत, घाई गर्दीचे आणि संमिश्र आवाजाचे होते.

हातातील काखेत टोपी ठेवलेले अभय आणि शार्दूल एक पायलट आणि दुसरा को- पायलट दोघेही विमानाच्या दिशेने निघाले जे ते लवकरच सिंगापूरला नेणार होते. सर्व प्रवासी
ज्यांनी तिकीट बुकिंग केले होते ते सर्व आत आल्याची त्यांनी एअर होस्टेस कडून खात्री करून घेतली होती. ते कॉकपिट मध्ये आले. एअर होस्टेस ने सूचना द्यायला सुरुवात केली ती त्यांना ही ऐकू येत होती.

"आवाज तिचा मधुर नाही पण दिसायला... तिला आजच विचारतो" शार्दूल म्हणाला.

"तु परत सुरू झाला का? ती तुझ्या बोलण्याला रिप्लाय काय बघत ही नाही. तिने अजूनही संयम बाळगला आहे म्हणून तुझी वरिष्ठापर्यंत तक्रार नाही केली नाही अजून तरी..." अभय म्हणाला.

"सोड रे... मला नाही चिंता तिच्यात एवढी हिंमत नाही नाहीतर तिने कधीच तक्रार केली असती. तिला मी एक दिवस नक्की आवडेल" शार्दूल आत्मविश्वासाने म्हणाला.

"तुझे दिवास्वप्न.‌.‌. आता कामाचे बघू या तिच्या त्या सूचना संपल्या असतील."

अभय ने अनाउन्समेंट करण्याआधी कॉकपिट चा दरवाजा उघडला गेला आणि त्यातून एक एअर होस्टेस आत आली
अभयची नजर तिकडे गेली आणि त्याची नजर तिच्या चेहऱ्यावर च खिळून राहिली. चेहऱ्यावर एक प्रेमळ हास्य दिसत होते. त्यांच्या अशा बघण्याने गार्गी गडबडली. त्यांच्या एकटक पाहण्यामुळे मुळे ती चलबिचल झाली.

"सर..." ती कशाबशा आवाजात म्हणाली.

शार्दूल त्यांच्या कडे रागाने बघत होता. कामाबद्दल भाषण झाडणारा आता स्वतः जे करत होता त्यामुळे त्याला राग आला होता.

"सर..." ती पुन्हा थोडा आवाज चढवून म्हणाली.

तो भानावर आला.

"हा मिस गार्गी." मात्र तो अजूनही एकटक तिच्याकडे बघत होता.

"सर अनाउन्समेंट करायची आहे. उशीर झाला आहे थोडासा आणि प्रवाशांच्या चेहऱ्यावर त्रासिक भाव दिसत आहेत" त्यांच्या एकटक पाहण्याकडे दुर्लक्ष करत ती त्याच आवाजात म्हणाली.

"अं. हो ठीक आहे." त्याने तिच्या वरून नजर हटवली आणि त्याने माईक काढला. ती बाहेर गेली आणि कॉकपिट चा दरवाजा बंद केला.

"मी पायलट अभय जाधव आणि माझ्या सोबत असलेले को पायलट शार्दूल जैस्वाल आपले स्वागत करत आहोत. आपला हा प्रवास हा सुखकर आणि सुखरूप होईल. चार तासात आपण आपल्या गंतव्य स्थळी पोहचू. आपण कसलीही चिंता न करता निश्चिंत असावे. थोडा झालेल्या उशीरा बद्दल दिलगिरी व्यक्त करत आहोत. लवकरच हे विमान उड्डाण करत आहे. धन्यवाद!! ही विमान सेवा निवडल्या बद्दल" एवढे बोलून अभयने माईक बंद केला.

"उद्या पासून ही अनाउन्समेंट तुच करायची आहेस."

"ये नको रे बाबा. किती रटाळवाणे भाषण आहे. किती उबग आला हे ऐकताना. मला झोप लागणार होती. ते बसचा ड्रायव्हर बर निदान तिथे भाषण तरी दयावे लागत नाही."

"तिथेच का नाही कामाला लागत मग तु? पायलेट पेक्षा बसचा मसाज वाला प्रवास आणि ढाब्यावरचे जेवण मस्त तुझ्या नशिबात असते" अभय हसत म्हणाला.

शार्दूल ने त्याच्या कडे वक्र दृष्टीने पाहिले.‌ चेहऱ्यावर राग होता त्यांच्या.

यावर अभय ने हास्य कसेतरी थांबवले आणि विमान उड्डाण करण्यासाठीची प्रोसिस करू लागला.
पार्किंग ब्रेक त्याने चेक केला, मास्टर स्वीच आणि बीकन लाईट चालू केली. फ्युल योग्य प्रमाणावर सेट केले. थ्रॉटल काही इंच पुढे केले. एपीयू स्टार्ट केले आणि इंजिन सुरू झाले. विमान आता धावपट्टीवरून धावू लागले. विमानाने गती पकडली.