मागील भागात आपण पाहिले की देव पार्थ आणि राघवला दृष्टांत देतो. अपर्णा आणि चित्राच्या आत्म्याची अदलाबदल करतो. आता पाहू पुढे काय होते ते.
" अहो, उठताय ना? असे काय बरं करायचे ते?" अपर्णा लाडीक आवाजात पार्थला उठवत होती. तो हलत नाही हे बघून तिने नुकत्याच धुतलेल्या केसांचे तुषार त्याच्या चेहर्यावर उडवले. तरिही तो उठेना हे बघून ती वैतागून निघणार तोच त्याने तिचा हात पकडला.
" हे असं उठवणं असेल तर कितीही वेळ झोपून रहायची माझी तयारी आहे."
" इश्श्य.." अपर्णाने मुरका मारला.
" मी स्वप्नात तर नाही ना?" पार्थने स्वतःलाच चिमटा काढला. तोच त्याला कालचा दृष्टांत आठवला. तो हसला.
" बरे आहात ना? स्वतःशीच हसताय म्हणून विचारते."
" मी बरा आहे. पण तू अचानक अहोजाहो?"
" वाटलं असंच.. जाऊ द्या. तुम्ही आवरा. आज तुमच्या आवडीची मिसळ केली आहे."
" मिसळ? लव्ह यू डार्लिंग.. तुझ्या जॉबमधून तुला वेळ मिळाला?" उठता उठता पार्थने विचारले.
" तुमच्यावरून असे शंभर जॉब ओवाळून टाकीन.." ते जॉब वगैरे ओवाळून टाकणे पार्थला फारसे पटले नाही. पण मिसळ गार झाली असती म्हणून तो काही न बोलता तिथून पळाला.
थोडा वेळ पार्थ आणि अपर्णाला एकांत देऊ. आता बघूया राघव आणि चित्राच्या आयुष्यात काय चालू आहे. अरे पण दोन भाग झाले तरी हे दोघे कोण आहेत तुम्हाला माहितच नाही ना? तर.. राघव आणि पार्थ एकाच सोसायटीत रहात असलेले शेजारी. दोघेही कामानिमित्त आपले शहर सोडून दुसर्या शहरात रहायला आले होते. समवयस्क आणि शेजारी त्यामुळे दोघांची छान मैत्री. लागोपाठ झालेली लग्न. आता त्याच लग्नाची मजा. असो.. आपण जाऊ राघवकडे.
" डार्लिंग, तुझा ग्रीन टी करून ठेवला आहे. टिफिन मावशी करून जातील. ओके?" चित्रा एकाबाजूला आवरत होती.
राघव डोळे फाडून बघतच राहिला. मस्त असा पंजाबी ड्रेस. त्यावर स्टायलिश ओढणी. मोकळे सोडलेले केस, तो मेकअप. त्याच्या ह्रदयाचे वाढलेले ठोके चित्राला ऐकू जाण्याइतपत वाढले होते.
" तू????"
" असं भूत बघितल्यासारखे का ओरडतो आहेस? मीच आहे. कशी दिसते?"
" एकदम सॉलिड.. असं वाटतं, असं वाटतं.. " राघव पुढे येत बोलला.
" तुझे वाटणे तुझ्या जवळच ठेव. माझा मेकअप खराब होईल.."
" अग नवर्याने सकाळी सकाळी मेकअप खराब करण्याइतके पुण्याचे काम दुसरे नसते. बाय द वे तू चाललीस कुठे?"
" मी? अरे एका इंटरव्हयूसाठी चालले आहे. निघू?" चित्राचे जॉब वगैरे काही राघवला पटले नव्हते, उठल्या उठल्या थोडी भूकही लागली होती. आज बहुतेक कोरड्या नाशत्यावर भागवावे लागणार होते. तो विचार करत होता. शेवटी चित्रा बाहेर गेलीच पण मेकअप खराब करूनच.
आज कितीतरी दिवसांनी राघव आणि पार्थ हसत बाहेर पडले होते. दोघांच्याही ओठावर एकच गाणे होते,"देनेवाला जबभी देता, देता छप्पर फाडके."
दोघे हसत बाहेर तर पडले आहेत. पण यांच्या चेहर्यावरचे हसू असेच कायम राहील का? बघू पुढील भागात. पण तोपर्यंत हा भाग कसा वाटला ते सांगायला विसरू नका..
सारिका कंदलगांवकर
दादर मुंबई
दादर मुंबई