ती.. नवऱ्याने टाकलेली!
"हो ना. मेकअप काय? दागिने काय? अगदी तोऱ्यातच दिसतेय." दुसरी.
"ब्लॉऊज बघितला? स्लीव्हलेस! शोभतं का या वयात?" तिसरी.
"कसलीतरी नोकरी करते असं ऐकलंय." पहिली.
"या वयात? कठीण आहे बाबा." दुसरी.
एकमेकींना टाळी देत त्यांच्या हास्याची कारंजी उडू लागली.
एका लग्नसमारंभातला हा संवाद. चार बाया एकत्र आल्या की त्यांच्यात दुसऱ्याच एका स्त्री बद्दल किती आणि काय बोलू असं होऊन जातं. आज या बायकांना आयतीच संधी चालून आली, कारणही खास होतं.. दामिनी. वय वर्षे पन्नास! या वयात ती एवढं नटून लग्नाला आली हेच त्यांच्या दृष्टीने काहीतरी वेगळे होते.
"माझ्याचबद्दल बोलताय ना?" न राहवून त्यांच्याकडे जात ती म्हणाली. तशा त्या बायका जरा चपापल्या. तिला आवाज गेला होता तरी ती अशी डायरेक्ट येऊन बोलेल असं कुणाला वाटलं नव्हतं.
"ते हे.. आम्ही अशाच बोलत होतो." पहिली कशीबशी सावरत म्हणाली.
"ये हसतेस काय गं? आम्हाला जे वाटलं ते आम्ही बोललो. काय करशील तू?" दुसरीत अजून जोश होताच.
"तुम्हाला जे वाटलं ते तुम्ही बोललात पण जिच्याबद्दल बोललात तिला काय वाटलं असेल याचा विचार तुमच्यापैकी एकीच्या तरी मनात डोकावला का?" दामिनी.
"मग असं वागायचंच कशाला? हे असं नटणं मुरडणं शोभतं का तुम्हाला?" एकमेकांना साथ देण्यास त्या कुठेच कमी पडत नव्हत्या.
दामिनी त्यांच्यातच खुर्ची ओढून बसली.
तिने एक पॉज घेतला.
"आज थोडी सजले, सवरले तर एवढं काही बोललात. घटस्फोटानंतर सात आठ वर्षे मी अशीच वैफल्यात काढली. कधी तोंडाला पावडर सुद्धा नाही लावली तेव्हा तू अशी का राहतेस म्हणून विचारायला तर तुमच्यातील कोणीही आलं नाही गं. नवऱ्यापासून स्वतःहून वेगळी झाले असले तरी मीही खचले होतेच की. उणापुरा वीस वर्षाचा संसार केला होता मी. नाही म्हटलं तरी माझं प्रेम होतंच की त्याच्यावर. स्वतःला त्याच्यातून बाहेर काढायला बरीच वर्षे लागली. नवऱ्याच्या दुःखातून बाहेर पडत नाही तो मुलगा बिघडला. नाही ते व्यसन करू लागला. त्याच्यामुळेही किती मनस्ताप सहन केलाय मी, माझे मलाच ठाऊक."
बोलतांना ती थोडी भावुक झाली.
" ताई माफ करा आम्हाला. आम्ही असं बोलायला नको होते." तिला पाणी देत त्या चौघीतली एक म्हणाली.
तिच्याकडे बघून दामिनीने आपल्या बॅगेतून पाण्याची बाटली काढुन तोंडाला लावली.
"ताई चूक झाली हो." नजर चोरत ती.
"या वयात नोकरी करताना मला कसलीच लाज वाटत नाही. नोकरीच करते ना? काही चुकीचे तर वागत नाहीये मी. उलट या नोकरीमुळे माझ्यात नवा आत्मविश्वास निर्माण झालाय.
"ताई खरंच आम्हाला माफ करा. ह्यापुढे आम्ही अशी चूक करणार नाही."
चौघीनी तिच्यासमोर माना खाली घालून हात जोडले. तशी ती उठून उभी झाली.
"तुमच्या बोलण्याने मला कसलाच त्रास झाला नाही. कारण हे असले टक्केटोणपे झेलण्यासाठी कणखर आहे मी शिवाय त्याचे उत्तरही देऊ शकते. एखादीला असे बोलण्याने काय त्रास होऊ शकतो याची जाणीव करून द्यायची होती.आज इथे तुमच्या पुढ्यात मी होते उद्या माझ्या ठिकाणी दुसरीचं मृदू, कोमल हृदय असलेली स्त्री असेल तर ती हे सहन करू शकणार नाही. एखादी तर आत्महत्यासारखे पाऊल देखील उचलू शकेल तेव्हा कोणाकोणाची माफी मागाल तुम्ही?"
दामिनी जायला निघाली. थोडी पुढे जाऊन पुन्हा माघारी त्यांच्याजवळ येऊन उभी राहिली.
त्यांना ती सांगत होती.
"ताई, खूप खूप एन्जॉय करा. ऑल द बेस्ट!" चौघी एकासुरात म्हणाल्या.
त्यांच्या चेहऱ्यावर एक निर्मळ हसू पसरले होते.
- समाप्त -
घटस्फोटीत स्त्री म्हटले तर पुष्कळदा तिच्याकडे आपण एका विशिष्ट चष्म्यातून बघत असतो. बरेचदा असे वागणारी एक स्त्रीच असते हे सुद्धा इथे नमूद करावेसे वाटते. पण अशा स्त्रिया सुद्धा आपल्याच समाजाचा एक घटक आहे. त्यांनाही त्यांचे आयुष्य त्यांच्यापरीने जगण्याचा अधिकार आहे या चष्म्यातून आपण त्यांच्याकडे पाहिले तर?? तुम्हाला काय वाटते ते सांगा. आणि ही कथा कशी वाटली नक्की कळवा.
माझ्या इतर कथा वाचण्यासाठी तुम्ही मला फॉलो करू शकता.
धन्यवाद!