भाग 2
भाग १ वरुन पुढे वाचा....
संदीपची ती आरोळी इतकी भयानक होती की शलाकाचाच थरकांप उडाला. ती सॉलिड घाबरली, वाघ भयंकर की संदीप हेच तिला कळेना. तिचा इतका गोंधळ उडाला की ती घाबरून दोन चार पावलं मागे सरकली आणि दगडाला ठेचकाळून खाली पडली. ते पाहून शशांक अजूनच घाबरला. त्याला ओरडून शलाकेला सावध करायचं होतं पण तोंडातून शब्दच फुटेनात. नुसतीच वाफ.
आरोळी ऐकून वाघ सुद्धा दचकला एक पाऊल मागे सरकला. पण तेवढ्या पुरताच, लगेचच मागे पुढे होत सावजावर झेप घ्यायच्या पोजिशन मध्ये आला. वाघ दबकत दबकत एक पाऊल पुढे आला. संदीप च्या आरोळीचा त्याच्यावर थोडा का होईना पण परिणाम झाल्यासारखा दिसत होता. वाघ पुढे आल्यावर संदीप आपोआपच एक पाऊल मागे गेला. शलाका मागेच त्याचा आडोसा धरून उभी होती, ती पण एक पाऊल मागे सरकली. पण आता मागे सरकायला जागाच नव्हती. ती हळूच संदीपला म्हणाली की मी झाडाला टेकली आहे. आता मागे सरकता येणार नाही. पण संदीपच्या कानावर काहीच पडलं नाही . त्याचं संपूर्ण लक्ष वाघावर केंद्रित झालं होतं. तो त्याची एकूण एक हालचाल पापणी न हलवता टिपत होता. एकच गोष्ट त्याच्या मनात होती की शलाका च्या संरक्षणाची संपूर्ण जबाबदारी त्याच्यावर होती. आता तो, जीव गेला तरी बेहत्तर, पण शलाका सुखरूप राहिली पाहिजे, या निर्णयावर आला होता.
अचानक शशांक ला नलिनीने हलवलं. आणि म्हणाली,
“अहो, नुसते काय बसला आहात? जोरजोरात हॉर्न वाजवा. कदाचित हॉर्न च्या कर्कश आवाजाने वाघ पळून जाईल.”
“हो हो. वाजवतो.” – शशांक.
आणि त्यांनी हॉर्न वाजवायला सुरवात केली. पण त्या आवाजाने वाघ पळून तर गेलाच नाही उलट अधिकच बिथरला, आणि संदीप वर त्यांनी झेप घेतली. संदीपचं, वाघाच्या एक एक चाली वर लक्ष होतं. त्यांनी एका हातांनी शलाका ला बाजूला सारलं आणि दोन्ही हातांनी काठी पकडून एक जबरदस्त प्रहार वाघाच्या डोक्यावर केला. वाघावर त्या काठीच्या माराचा फारसा परिणाम झाला नाही, पण त्याच्या उडीची दिशा मात्र बदलली. संदीप आणि शलाका सेफ होते, पण संदीप च्या हाताला सॉलिड झिणझिण्यां आल्या होत्या. आणि काठी पडून गेली होती. तो झिणझिण्यां जाण्या साठी हात झटकत असतांना वाघ परत फिरला.
आता तो संदीप पासून केवळ ४-५ फुटांवर होता, आणि आता त्यांनी गुरगुरायला सुरवात केली होती. वाघ पुन्हा चालून आला पण या वेळेला संदीप च्या हातात काठी नव्हती आणि उचलायला तेवढा वेळ पण नव्हता. त्याच्या हातात चाकांचे नट काढायचा क्रॉस पान्हा होता. तो पान्हा च त्याने सर्व शक्ति निशी वाघाच्या जबड्या वर मारला. आता मात्र घाव वर्मी लागला होता आणि वाघाचा डोळा जायबंदी झाला होता. त्यामुळे वाघांची उडी पण पुन्हा चुकली होती. डोळ्याला लागल्या मुळे तो थोडा अजून समोर गेला होता. आता त्यांच्या मधलं अंतर वाढून १०-१२ फुट झालं होतं. शलाका सेफ होती, पण वाघाच्या पंज्या चा फटकारा लागून संदीप चा उजव्या बाजूचा शर्ट, आणि बनीयन फाटला आणि छातीवर ओरखडे उमटून जखम झाली होती. संदीपची ती बाजू बधिर झाली होती त्यामुळे त्याला काही कळलं नाही. तो पान्हा घेऊन पुन्हा तयारीत उभा राहिला.
वाघाने पुन्हा एकदा डरकाळी ठोकली, आणि तो संदीप वर चालून आला. वाघाच्या एका डोळ्यातून रक्त वाहत होतं. अर्धा आंधळा झाला होता तो त्यामुळे भयंकर चिडला होता. या वेळी मात्र त्याने झेप घेण्याच्या भानगडीत न पडता सरळ संदीपवर चाल केली. संदीप चा गळा आपल्या जबड्यात धरण्यासाठी त्यांनी जबडा उघडला पण संदीपनी प्रचंड प्रसंगावधान दाखवून त्याच्या जबड्यात क्रॉस पान्हा कोंबला. पान्हा जबड्यात अडकल्या मुळे वाघाला काहीच करता येईना, पण त्याच्या पंज्याच्या एका फटकाऱ्यांनीशी संदीप, जवळ जवळ सहा सात फुट दूर जाऊन एका झुडपात पडला. संदीप फेकल्या गेल्या मुळे आता वाघ आणि शलाका समोरा समोर आले होते. परिस्थिती अत्यंत गंभीर होती. शलाका अंगभर थरथरत होती, घामाच्या धारा वाहत होत्या. तिने डोळे गच्च मिटून घेतले होते आणि राम नामाचा जप चालू होता.
जबड्यात पान्हा अडकल्यामुळे, अस्वस्थ झालेला वाघ दोन पावलं मागे सरकला आणि आणि मानेला जोरजोरात झटके मारून पान्हा काढण्याची खटपट करू लागला.
संदीप ज्या झुडपात पडला होता ते निवडुंगाचं बेट होतं आणि त्याच्या संपूर्ण शरीरात काटे घुसले होते. चेहऱ्यावर सुद्धा काटे रूतले होते. पंज्याच्या फटकार्‍याने संदीपचा चेहरा रक्तबंबाळ झाला होता, पण संदीपला त्या वेळी काहीच जाणवलं नाही आणि ती वेळ काट्यांची पर्वा करत बसण्याची नव्हती. त्यानी आता खाली पडलेली काठी उचलली आणि पुन्हा, उरल्या सुरल्या शक्तिनिशी एक जबरदस्त प्रहार वाघाच्या जबड्या वर केला.
वाघ मागे सरकला पण जाता जाता त्याने पंजा मारलाच. संदीप च्या चेहऱ्या वरून आता रक्ताच्या धारा वाहत होत्या. डोळ्यात, नाकात रक्त गेलं होतं त्यामुळे त्याला काही दिसेना. हातानेच त्याने चेहऱ्यावरचे रक्त पुसले. वाघ आता थोडा दूर जाऊन बसला होता. पोजिशन अशी होती की संदीप आणि शलाका एका बाजूला आणि कार दुसऱ्या बाजूला आणि दोन्ही च्या मध्ये वाघ होता त्यामुळे त्यांना जागाही सोडता येईना. दोन्ही पार्ट्या आता एकमेकांच्या मुव्हमेंट कडे लक्ष देवून बघत होत्या.
वाघाच्या डरकाळ्या आणि सतत वाजणारा हॉर्न, तिन्ही शोध कर्त्या पार्ट्या नी ऐकल्या होत्या. ते लोक धावतच तिथे येऊन पोहोचले. सगळा प्रकार पाहिल्यावर त्यांनी हातातले रिकामे डबे वाजवायला सुरवात केली. एकदमच आवाजाचा गोंधळ सुरू झाला. वाघाला काही ते आवडलं नाही, त्यांनी एकदा सावजा कडे पाहीलं, मग जी जनता मोठा आवाज करत त्याच्या रोखाने येत होती त्यांच्या कडे पाहीलं आणि मग त्यानी जंगलाकडे मोर्चा वळवून झेप घेतली आणि दिसेनासा झाला. वाघ पळून गेला.
सुरक्षा रक्षक आलेले दिसल्यावर संदीप चं गोळा केलेलं सर्व अवसान गळून गेलं. त्याची शुद्ध हरपली. शशांक आणि नलिनी आधीच खूप घाबरले होते, त्यांचं सुद्धा अवसान सुटलं आणि ते पण बेशुद्ध झाले. एकटी शलाकाच तेवढी, अजून सावध होती. तिनेच सर्व माहिती लोकांना दिली.
अॅम्ब्युलन्स बोलावून संदीपला चंद्रपूरच्या सिविल हॉस्पिटल मध्ये अॅडमिट केलं. आणि तिथे प्रथमोपचार केल्या नंतर त्यांच्याच सल्ल्याने नागपूरच्या मेडिकल कॉलेज हॉस्पिटल मध्ये शिफ्ट केलं.
मेडिकल मधे, आता संदीप चे आई वडील पण आले होते. संदीपला स्पेशल रूम मध्ये ठेवलं होतं. संदीपला अजून शुद्ध आली नव्हती म्हणून सगळेच काळजीत होते. पण डॉक्टरांनी दिलासा दिला. रक्तस्त्राव बराच झाला आहे आणि अशक्त पणा पण त्यामुळे फार आहे. परत वाघाशी सरळ सामना झाल्यामुळे जबरदस्त शॉक पण बसला असण्याची शक्यता आहे. तेंव्हा काळजी करू नका थोडी वाट बघू.
शलाका सुरवातीपासून त्यांच्या बरोबरच होती. त्याला स्पेशल रूम मध्ये हलवल्यावर तिने सगळ्यांना सांगून टाकलं की तीच रूम मध्ये राहून त्याची काळजी घेणार. सगळ्यांनी तिला बरंच समजावलं की आता त्यांचे आई वडील आले आहेत तेंव्हा ते लोक काळजी घेतील. संदीप ची आई म्हणाली की
“मुलगा अॅडमिट असतांना मी घरी कशी राहू? माझं चित्त थाऱ्यावर राहणार नाही.”
पण शलाका नी त्यांना पटवून दिलं की, तिच्या रक्षणासाठी त्यानी स्वत:च्या प्राणांची बाजी लावली होती तेंव्हा आता त्याला जरूर असतांना ती इथून हलणं शक्यच नाही. तिच्या निर्धारा पुढे सगळ्यांनाच हार मानावी लागली. शशांक नी सुद्धा सांगून पाहिलं पण शेवटी त्याला सुद्धा तिचं म्हणण ऐकावं लागलं. आता संदीप चे आई वडील सकाळी 10 वाजे पर्यन्त येऊन शलाका ला रीलीव करतील, आणि संध्याकाळी सहा सात वाजे पर्यन्त थांबतील आणि संध्याकाळी शलाका येईल आणि ती सकाळी दहा वाजे पर्यन्त थांबेल असं ठरलं. संदीप च्या आईला तिचं कौतुकच वाटलं. दोन तीन दिवसांत तिच्या बरोबर भरपूर गप्पा झाल्या होत्या, कारण शलाका संध्याकाळी चार पांच वाजे पर्यन्त येऊन जायची. संदीपच्या आइनी तिला विचारलं सुद्धा की
“एवढ्या लवकर कशाला येतेस, चांगली 2-3 तास झोप काढून यायचं.”
तर शलाका म्हणाली की, “घरी माझी फार घालमेल होते हो. मन थाऱ्यावर नसतं. इथे आल्यावर जरा शांत वाटतं. पेशंट आपल्या समोर असला की बरं वाटतं.”
त्यावर संदीपच्या आईनी मान डोलावली. म्हणाली “खरं आहे ग बाई, घरी खरंच मन लागत नाही.”
असंच बोलता बोलता शलाकांनी मधेच केंव्हा तरी संदीपच्या आईला विचारलं की “बाकी सगळे आले पण संदीपची बायको कशी नाही आली ते?”
“अग त्याचं लग्नच झालेलं नाहीये अजून. वेळ आहे. पण ते जाऊ दे. तू घटनेची प्रत्यक्ष साक्षीदार होतीस तेंव्हा नेमकं काय घडलं ते सविस्तर सांग, आम्हाला फार उत्सुकता आहे. अगदी सगळं सांग.” – संदीप ची आई.
मग शलाका नी, तिला पाठीशी घालून संदीप नी एका हाती वाघाशी कसा लढा दिला याचं चक्षु:वैसत्यम म्हणजे आखों देखा हाल, रनिंग कॉमेंटरी असं इत्थंभूत वर्णन केलं. एक एक अगदी बारीक सारिक गोष्टींचं वर्णन केलं. संदीपच्या आई, बाबांचा उर अभिमानाने भरून आला. आणि हे सांगताना शलाका चे डोळे पण असे काही चमकत होते की त्याचा अर्थ सर्वांच्याच लक्षात यावा. पण हे पाहून शशांक मात्र थोडा अस्वस्थ झाला. तो घरी गेल्यावर नलिनीला म्हणाला सुद्धा
“नले, तुझ्या काही लक्षात येतेय का? शलाका बहुधा संदीप मध्ये गुंतत चालली आहे.”
“अहो, स्वत:च्या जिवाची पर्वा न करता तीचं रक्षण केलेय त्यानी. कृतज्ञतेची भावना आहे. अजून काही नाही. तो बरा झाल्यावर सगळं पुन्हा नॉर्मल होईल. तुम्ही उगाच काळजी नका करू.” – नलिनी.
“अग पण रात्री सुद्धा शलाका त्याच्या रूम मधे राहतेय.” – शशांक
“मग? अहो हॉस्पिटल आहे ते, हॉटेल ची रूम नाही.” नलिनी म्हणाली. “उगाच काही शंका कुशंका काढू नका. अहो उपकाराची परतफेड नावाची काही चीज असते की नाही? करू दे तिला तिच्या मनासारखे. तिचं समाधान होऊ दे. प्रत्यक्ष मृत्यूला सामोरी जाऊन परत आली आहे ती. तिच्या विचारात आमूलाग्र बदल झाला आहे.”
“तसं बरोबरच आहे तुझं. विचारात खरंच बदल जाणवतो आहे. ठीक आहे. चालू द्या.” – शशांकने माघार घेतली.
पाचव्या दिवशी रात्री, संदीपला शुद्ध आली. त्यांनी डोळे उघडले. पण त्याला काहीच बोध होईना. त्याला शुद्ध आलेली पाहून शलाका बेड जवळ गेली. पण तो पर्यन्त संदीपनी थकून परत डोळे मिटले होते. शलाका नर्सेस डेस्क वर गेली आणि तिने मेट्रन ला माहिती दिली. ती लगबगीने आली आणि संदीपला तपासलं. पांच मिनिटं थांबली आणि शलाकाला म्हणाली की “सर्व ठीक आहे लवकरच शुद्धीवर येतील. पुन्हा जाग येईल तेंव्हा लगेच सांगा.”
दोन एक तासांनी सांदीपला पुन्हा जाग आली. त्यांनी कुशी वर वळण्याचा प्रयत्न केला पण वेदना होत होत्या, मग त्याला सलाईन लावलेलं दिसलं. तो विचार करत होता मग त्याला हळू हळू आठवायला लागलं. त्याच्या लक्षात आलं की तो हॉस्पिटल मध्ये आहे म्हणून. तो पर्यन्त शलाका बेड जवळ पोचली होती.
“कसं वाटतंय आता?” शलाकाने विचारले.
संदीप तिच्याकडे बघून क्षीण हसला.
“मी आलेच” असं म्हणून शलाका मेट्र्न ला सांगायला गेली.
संदीप विचार करत होता की, ‘हॉस्पिटल मध्ये सहसा केरळी किंवा अँग्लो इंडियन नर्सेस असतात. मग मराठी नर्स कुठून आली? आणि गंमत म्हणजे तिच्या अंगावर त्यांचा टिपिकल पोशाख पण नाहीये. काय भानगड आहे? आणि एकदम गेली कुठे? मला पाणी हवय पण ही गायब. खरं म्हणजे इथे आईने असायला हवं होतं. आई, बाबांना कुणी कळवलं नाही की काय? पण असं कसं होईल सर्व मित्रांना त्याचं घर माहीत होतं. अरे, पण मित्रां पैकी सुद्धा कोणी दिसत नाहीये. काय गौड बंगाल आहे कळत नाही.’
तेवढ्यात शलाका आणि मेट्रन रूम मध्ये आल्या.
“कैसा लग रहा है बेटा? अच्छा हैं ना?” मेट्रन नी विचारपूस केली.
संदीप नुसताच हसला आणि मान हलवली.
BP, पल्स, मोजून झाल्यावर मेट्रन, आराम करो असं सांगून चालली गेली. आता खोलीत फक्त संदीप आणि शलाका.
“खूप कोरड पडली आहे जरा पाणी देता का?” – संदीप.
“हो देते ना. अरे बापरे थांबा, विचारून येते.” – शलाका.
“कोणाला?” – संदीप.
“मेट्रन ला.” आणि असं म्हणून ती पळाली. पांच मिनिटांनी वापस आली. म्हणाली, “चालेल म्हणताहेत. चहा, दूध सुद्धा द्यायला हरकत नाही असं म्हणाली मेट्रन.”
मग शलाका ने त्याला चमच्याने थोडं पाणी पाजलं.
“अहो असं चमच्याने का देता आहात? भांडं द्या नं.” संदीप म्हणाला.
“अहो तुम्हाला उठता येणार नाही. आणि झोपून भांड्याने पाणी पिता येणार नाही. ठसका लागला तर प्रॉब्लेम होईल.” – शलाकाने उत्तर दिल.
संदीप ने थोडी हालचाल केली पण तेवढ्याने सुद्धा त्याला वेदना झाल्या.
“मला काय झालय ?” संदीपने विचारले.
अहो तुम्हाला काही आठवत नाहीये का ?” – शलाका.
“आठवतंय. वाघाशी लढाई झाल्याचं आठवतंय. पण मला काही लागल्याचं आठवत नाहीये. मग या वेदना कसल्या?” – संदीप
“अहो वाघाच्या एका फटकार्‍याने तुम्हाला छातीला आणि दुसऱ्या फटकार्‍याने चेहऱ्याला जखमा झाल्या आहेत.” – शलाका.
“हं आता आठवलं. अरे, पण सिस्टर माझ्या मागे एक मुलगी होती तिला कुठलीही इजा होऊ नये म्हणून मी वाघाशी पंगा घेतला. ती कशी आहे? सुखरूप आहे न?” – संदीपने विचारले.
“म्हणजे तुम्ही तिला ओळखत नाही?” – शलाका
“नाही. मला तिचं नाव पण माहीत नाही. नावाचं सोडा मी तिला पाहीलं सुद्धा नाही.” -संदीप
“अहो पण ज्या मुलीला तुम्ही ओळखत नाही, जिला पाहीलं सुद्धा नाही, तिच्या साठी प्राणांची बाजी लावली तुम्ही? कमाल आहे. नशीबच तुमचं थोर, म्हणून वाचला तुम्ही.” – शलाका
“पण त्याचा काय संबंध आहे? तिच्यावर वाघ चालून जात होता आणि मी तिथे जवळच होतो, मग माझं ते कर्तव्यच होतं. तिला काय वाघाच्या तोंडी द्यायला हवं होतं का? मग माझ्या पुरुष असण्याला काय अर्थ होता?” – संदीप.
“अहो पण तुम्ही पळून जाऊ शकला असता, झाडावर पण चढू शकला असता. आपला जीव वाचवू शकला असता, तसं न करता एका अनोळखी मुली साठी आपला जीव धोक्यात घातला तुम्ही?” – शलाकाला पडलेला प्रश्न तिने विचारला.
“कसं आहे ना सिस्टर, माझी सैन्यात जाण्याची खूप इच्छा होती. आपला जवान जेंव्हा प्राणांची बाजी लावतो तेंव्हा तो खास असं, कोणा साठी लढत नसतो. ती एक वृत्ती आहे. ज्याला क्षात्र वृत्ती म्हणतात, ती मा‍झ्यात आहे. मी सैन्यात नाही जाऊ शकलो, पण माइंडसेट तर तोच आहे ना.” – संदीपचं उत्तर.
“धन्य आहे तुमची.” शलाका म्हणाली आणि तिने हात जोडले.
“सिस्टर पण हे सांगा न, की ती मुलगी कशी आहे? सुखरूप आहे नं? तुम्हाला काही माहीत आहे का?” – संदीप.
“नुसतं माहितीच नाहीये, मी चांगली ओळखते तिला.” – शलाका.
“अहो मी तुमच्या ओळखी बद्दल नाही, तिच्या प्रकृती बद्दल विचारतो आहे. कशी आहे ती? माझी शुद्ध हरपली, तो पर्यन्त ती माझ्या मागेच उभी होती त्यामुळे मला काही कळलंच नाही.” – संदीपनी वैतागून विचारलं.
“पण आता तर ती मुलगी तुमच्या समोर उभी आहे नं. हे बघा अगदी सुखरूप आहे ती. तुम्ही आला होता न, टारझन बनून, माझ्या रक्षणासाठी, साधं खरचटलं सुद्धा नाहीये, बघा,” तिने एक गोल गिरकी घेतली. आणि शलाका गोड हसली.
संदीप शलाका कडे बघतच राहिला. मग भानावर येत तो म्हणाला
“टारझन?”
“मग? कसली जबरदस्त आरोळी ठोकली तुम्ही, कुठल्याशा सिनेमात मी पाहिलं होतं की टारझन असाच आरोळी ठोकतो ते. मी तर तुम्हालाच घाबरले. मीच काय तो वाघ पण घाबरला आणि दोन पावलं मागे हटला.” शलाका म्हणाली.
“मी आरोळी ठोकली? मला कसं आठवत नाही?” संदीप आता गोंधळला होता.
“जाऊ द्या. सध्या डोक्याला जास्त ताण देऊ नका. थोडं बरं वाटल्यावर, मी नंतर सांगेन तुम्हाला की कशी गर्जना केली होती तुम्ही.” – शलाका.
“तुम्ही तिथे कश्या होत्या?” – संदीप
“आम्ही पण वाघ बघायलाच आलो होतो.” – शलाका.
“तुम्ही इथल्या सिस्टर आहात नं?” – संदीप.
“मी कुठे म्हंटलं असं? मला तरी आठवत नाही.” – शलाका.
“म्हणजे तुम्ही नर्स नाही आहात?” – संदीप.
“नाही.” – शलाका.
संदीप चा गोंधळ उडाला. ही मुलगी जर नर्स नाहीये, तर इथे आपल्या रूम मध्ये कशी ?
“मग तुम्ही माझ्या रूम मध्ये काय करता आहात?” – संदीप.
“अहो असं काय करता, हॉस्पिटल मध्ये पेशंट च्या जवळ जर कोणी असेल तर तो काय करतो ? पेशंट ची देखभाल, अजून काय?” – शलाका.
आता मात्र संदीपचं आधीच थकलेलं डोक गरगरायला लागलं. त्यांनी डोळे मिटले. त्याला काही संगती लावता येईना. ही मुलगी इथे कशी ? आणि आई कुठे आहे ? मित्र कुठे आहेत ? विचार करता करता त्याला केंव्हा झोप लागली हे कळलंच नाही. केंव्हा तरी पहाटे त्याला पुन्हा जाग आली. खोलीत शांतता होती. मान वाळवून पाहिलं तर बाकावर शलाका. तिला झोप लागली होती. तिला पाहिल्यावर याच विचार चक्र पुन्हा सुरू झालं. ही मुलगी इथे आणि ते ही रात्रीच्या वेळेस का थांबली आहे ? थोड्या वेळाने त्याला पुन्हा झोप लागली. नंतर जेंव्हा जाग आली तेंव्हा शलाका उठली होती. झोप झाल्या मुळे एकदम फ्रेश दिसत होती. संदीप उठला असं बघून त्यांच्या कडे आले आणि म्हणाली
“कसं वाटतंय आता ? चहा आलाय, देवू का?” – शलाकानी जिव्हाळ्याने विचारले.
संदीप ने मान हलवून होकार दिला. त्याला भूक पण लागली होती.
“थांबा जरा एक मिनिट.” शलाका म्हणाली, आणि तिने एक टर्किश टॉवेल पाण्यात भिजवून आणला, आणि बँडेज मधून शिल्लक असलेला संदीपचा चेहरा नीट पुसला. मग थोडा बेड वर उचलला. पाणी दिलं आणि चूळ भरायला सांगितली. चमच्याने चहा पिता पिता संदीप म्हणाला-
“आता मी ग्लास ने चहा पीवू शकतो. द्या माझ्या हातात ग्लास.”
“ग्लास देते पण हळू हळू, एक एक घोट प्या. ठसका लागायला नको नाही तर वेदना होतील.” – शलाका.
चहा प्यायल्यावर संदीप ला थोडी तरतरी आली. म्हणाला
“तुमचं नाव काय आहे?”
“शलाका”
“माझ्या घरच्यांना काही माहीत नाहीये का, मी इथे आहे म्हणून?”- संदीप
“सगळ्यांना माहीत आहे. आता हळू हळू येतीलच सगळे, तुमची तब्येत पाहायला.” – शलाका.
“आई, बाबा पण येतील?” – संदीप.
“हो. रोजच येतात. आता ते आले की मी घरी जाईन आणि तुमच्यासाठी थोडा नाश्ता घेऊन चार पांच वाजे पर्यन्त येईन.” – शलाका.
“किती दिवस झालेत मला इथे?” – संदीप.
“पांच दिवस.” – शलाका.
“बापरे इतके दिवस मला शुद्ध नव्हती?” – संदीप.
“पण आता आली आहे न, मग आता त्या बद्दल फार विचार नका करू. बरं, नाश्ता करणार का?” – शलाका.
“हो.” – संदीप.
दहा वाजे पर्यन्त संदीपचे आई, बाबा आले. आणि शलाका घरी गेली.
संदीप ला शुद्ध आलेली बघून त्यांना आनंद झाला. त्याच्याशी किती बोलू आणि किती नाही असं आईला झालं पण बाबांनी समजावलं. गेले पांच दिवस सगळेच टेंशन मध्ये होते. पण आता ते दूर झालं होतं.
“काय ग आई, ही मुलगी इथे का थांबतेय?” – आल्या आल्या, संदिपचा आईला प्रश्न.
“अरे तू जिवाची पर्वा न करता तिला वाचवलं ना म्हणून येतेय तुझी काळजी घ्यायला.” – आई.
“अग पण आपली ओळख नाही पाळख नाही, अशी कशी येतेय? तिच्या घरचे सुद्धा काही म्हणत नाहीत? अग ती काल रात्री पण इथेच होती.” – संदीप.
“चांगली आहे मुलगी.” आई म्हणाली. “मला म्हणाली की ज्या माणसांनी आपल्या जिवाची पर्वा न करता माझं रक्षण केलं त्यांची काळजी घेण्याचा माझा हक्क पहिला आहे. तेंव्हा आता ते बरे होई पर्यन्त मीच इथे थांबणार. आम्ही सगळेच आळी पाळीने थांबणार होतो पण तिने आमचं काही एक ऐकून घेतलं नाही. गेले पांच दिवस तीच इथे दिवस रात्रं थांबते आहे. कौतुकाची गोष्ट आहे. इतकी सेवा फक्त आणि फक्त बायकोच करू शकते. माझ्या तर खूपच मनात भरली आहे ती.”.
“अग काय हे आई, कुठल्या कुठे पोचलीस तू? मी तर तिला नर्स च समजलो होतो, तिलाच विचारलं की ती मुलगी सुखरूप आहे का म्हणून.” – संदीप.
“मग?” – आई.
“तर म्हणाली की ही बघा तुमच्या समोरच उभी आहे, तेंव्हा मला कळलं की ती नर्स नसून तीच मुलगी आहे जिच्या साठी एवढं महाभारत घडलं. नाव सुद्धा मला कालच कळलं. आणि तू सुता वरून स्वर्ग गाठते आहेस.” – संदीप.
“अरे जितके दिवस तिला पाहते आहे, तेवढ्यांवरून कळलं मला की तुला ती सुखातच ठेवेल म्हणून.” – आई.
“आई, काय बोलतेस तू? हे दुखणं किती दिवस घेईल हे आपल्याला माहीत नाही, प्रायव्हेट नोकरी आहे माझी, टिकेल की नाही हे ही, माहीत नाही. वरतून जखमे मुळे चेहरा विद्रूप झालेला असणार, ती फक्त कर्तव्याच्या भावनेने इथे येतेय, ही उर्मी काही दिवसांतच ओसरेल. छे, उगाच काही कल्पना करत बसू नकोस. आहे ते ठीक आहे.” – संदीपने जवळ जवळ विषय संपवला.
आई पुढे काही या विषयावर बोलली नाही. कदाचित संदीपच्या बोलण्यावर विचार करत असावी. मग जेवण झाल्यावर संदीपला सुद्धा झोप लागली.
क्रमश:.......