Login

पुढची सीट (लघुकथा)

She Owns Her Seat
शीर्षक - पुढची सीट

लेखिका- ©® स्वाती बालूरकर,सखी


“मी तिकडेच येतोय, सोबत येतेस का गं?” सुनेत्राला आलोकचा फोन आला.

“अरे पण जायचंय कुठे ?”

“प्रश्न काय विचारतेस यार, चलना! दोन तासात परत येऊयात . माझ्यासाठी आज खूप महत्वाचा दिवस आहे ,तू सोबत असशील तर मला नेहमीसाठी आठवण राहील.”

सुनेत्रा विचारात पडली, जावे की नको?

आलोक तिचा सगळ्यात जवळचा मित्र होता , अगदी लहानपणापासूनची मैत्री जी आतापर्यंत टिकली होती.

तो तिच्यापेक्षा तीन - चार वर्षांनी वगैरे मोठा असेल पण त्याने त्यांच्या मैत्रीत कधीच फरक पडला नाही .


नाही तरी कसं म्हणावं?


“ अरे पण आलोक हिंट तरी दे ,कुठे जायचय? “


“अगं टाकना परमिशन, की मी येऊन तुझ्या बॉसशी बोलू ?”


“ थांब रे खाली. आलेच मी.” तिने काहीतरी वैयक्तिक कारण सांगून परमिशन मिळवली.


ती खाली येईपर्यंत, तो ऑफिसबाहेर उभा होता .


त्याच्या बाईकवर दोघे निघाले आणि वीस पंचवीस मिनिटात साठे चौकातल्या होंडाच्या शोरूमबाहेर गाडी थांबली.


ती डोळे विस्फारून म्हणाली ,” फोर व्हीलरची चौकशी करण्यासाठी आलायस? वाव दॅट्स ग्रेट!"


“ बस्स! नेत्रा, तुझे हेच एक्स्प्रेशन पहायचे होते मला !”


ते शोरूम मध्ये जातांनाच त्याला गार्ड आणि तिथले लोक वेलकम करू लागले .


सुमित्राने कारचं शोरूम कधीच आतून पाहिलं नव्हतं. नेहमी बाहेरूनच पाहिलेलं.
आत येताच तिथली माणसं कोल्ड्रिंक, कॉफी वगैरे विचारू लागले, भारी वाटत होतं!


ती आजूबाजूला पाहत होती, आलेल्या लोकांच्या चेहऱ्यावरचा आनंद टिपत होती आणि आलोक मात्र एकटक तिच्याकडे पाहत होता.

तिला अवघडल्यासारखं वाटलं .

“काय झालं रे ?”

“काही नाही, हा आश्चर्याचा चेहरा असाच राहू दे थोडा वेळ.” तो म्हणाला.


“ मिस्टर आलोक प्लीज कम दिस साईड अँड चेक वन्स!” त्याला बोलावलं गेलं.

ते दोघे पलीकडच्या स्लॉटमध्ये गेले . त्या दोघांना तिथले लोक कपल प्रमाणे वागवत होते .

त्याची कार समोर उभी केलेली होती. त्यावर कवर टाकलं होतं आणि हा तर तिच्यासाठी खूपच मोठा धक्का होता.

“ आलोक तू कार घेतलीस?”

“ हो त्यासाठीच तर तुला सोबत चल म्हणालो.”


“ अरे पण मला का आणलंस बरोबर ? तू पल्लवीला सोबत आणायला पाहिजे होतस. तिचा मान आहे हा!”


“ती कशी येईल? बाळंतपणासाठी माहेरी गेलीय ना! तिला सांगितलं तर मित्रांना सोबत न्या म्हणाली. मग मित्रांना आणण्यापेक्षा म्हटलं मैत्रिणीलाच घेऊन येऊयात ना!”

“ प्लीज कम सर !” सगळी तयारी करून सेल्समनने त्याने बोलावलं.

तिने नकार देऊन त्याला पुढे पाठवलं.

आलोकने कारचे वरचे कव्हर काढले , ती व्हिडिओ काढत होती, फोटो काढत होती.

मेटॅलिक ब्राऊन कलरची होंडा सिटी ! मस्त सजवलेली गाडी !
आता मात्र तिने टाळ्या वाजवल्या, पेढा घेतला सर्वांना वाटला, त्यालाही खाऊ घातला.

तिला या गोष्टीचा खूप आनंद होता की त्याने खूप कष्टाने आपला व्यवसाय वर आणला होता आणि आज स्वप्न पूर्ती झाली होती .

मग तो गाडीत बसला आणि तिला समोरच्या सीटवर बाजूला बसायला सांगितलं.

त्यांने सीट बेल्ट स्टाईल मध्ये लावला. गाडी थोडीशी पुढे घेतली. मग औपचारिकता पूर्ण केल्या.

तिथल्या माणसाला त्याच्या बाईकची चावी देऊन ऑफिसला लावायला सांगितली.


आलोक कारमध्ये सुनेत्राला घेऊन जवळच्याच गणपती मंदिरात गेला .गाडीची पूजा केली आणि तिला परत तिच्या ऑफिसात सोडलं आणि तो त्याच्या ऑफिसला गेला.

सुनेत्रा आज खूपच आनंदात होती.

आलोकने गाडी घेतली याचा खूपच अभिमान वाटत होता. घरी येताच तिने आई बाबांना सांगितलं .

आई म्हणाली “नशीबवान आहे बाई आलोकचं येणारं लेकरू ! डायरेक्ट कार मध्ये बसणार” कार नसणाऱ्यांना खूप अप्रूप असतं गाडीच.

त्या आठवड्यात दोनदा त्यांचं बाहेर जाणं झालं .एकदा असंच तिला लाँग ड्राईव्हला घेऊन गेला आणि एकदा डिनरला.

तो तिच्यासाठी दार उघडायचा, पुढच्या सीटवर बसायला लावायचा . सुरुवातीला जेव्हा ती मागे बसत होती तेव्हा तो गंमतीत म्हणाला होता,
”मागे बसायला काय तू मालकीण आणि मी ड्रायव्हर आहे काय? चल ये, समोर बस !” तेव्हापासून समोरची सीट तिची झाली होती.

असंच एकदा आलोक सूनेत्राच्या घरी आला. काका काकूंना मंदिरात आणि डॉक्टरकडे नेलं. त्यांना खूपच आनंद झाला होता, दोघांनी त्याला खूप आशीर्वाद दिले .

त्याला वडील नव्हते आणि आई गावाकडे राहत होती त्यामुळे सुनेत्राच घर त्याला कुटुंबासारखंच होतं.

सहा महिने असेच गेले.

तिला त्याची गाडी म्हणजे स्वतःचीच गाडी वाटायला लागली.
हक्काने कुठेही जायचं, फोन करायचा, त्याला सोबत घेऊन जायचं. प्रत्येक वेळी अगदी मालकीणीसारखा समोर बसायचं.
चार महिन्यापूर्वीच आलोकला मुलगी झाली होती.

कुटुंबात आनंदच आनंद होता. दोन-चार वेळा तो बायकोच्या माहेरी जाऊन ,मुलीला पाहून, भेटून आला होता.

पाचव्या महिन्यात तो बायको , मुलीला गाडीत घेऊन आला. त्याची आई पण सोबत होती. आता त्याचं बाहेर जाणं कमी झालं.

ऑफिस झालं की तो घरी जायचा आणि आपल्या कुटुंबासोबत वेळ घालवायचा.

सुनेत्रा एक दिवस सहजच त्याच्या घरी भेटायला म्हणून गेली. निघतांना बाळासाठी काहीतरी आवश्यक वस्तू आणायच्या म्हणून पल्लवी (त्याची पत्नी )म्हणत होती, "चला ना पटकन जाऊन येऊया, सासूबाई बाळाला बघतील .”

त्या दोघीजणी पुढे चालत आल्या आणि आलोक किल्ली घेऊन येत होता. त्याने लांबूनच गाडी अनलॉक केली.

सवयीप्रमाणे सुनेत्रा समोर बसायला जाणारच होती पण पल्लवीने पटकन समोरचं दार उघडलं आणि पुढच्या सीटवर जावून बसली. आलोक बाजूला येऊन बसला. त्याने वळून पाहिलं सुनेत्रा मागच्या सीटवर बसली होती.

त्या दिवशी तिला जाणवलं की त्यांची मैत्री किती घट्ट असली तरी समोरच्या सीटवर बसण्याचा मान त्याच्या बायकोचा आहे, तिचा नाही.

त्यानंतर दोन-चार महिने गेले असतील, दोघांचं एकमेकांच्या घरी येणं जाणं झालं होतं.

मग मार्च एंड आला, बिझी असल्यामुळे महिनाभर दोघांनाही वेळ मिळाला नाही.
त्यादरम्यान एप्रिलच्या पहिल्या आठवड्यात अचानक एक दिवस आलोकच्या ऑफिस बाहेर कारचा हॉर्न वाजला. ती उतरून येणारच होती , इतक्यात आलोक बाहेर आला, तर काय?

सुनेत्रा नव्या अल्टो कार मध्ये बसलेली होती.

“अरे वा ! नवीन मॉडेल! कुणाची गाडी?”

“ माझी!”

"क्या बात है ?कधी घेतलीस?”

“आत्ताच दोन दिवसांपूर्वी ! तुला फोन केला होता पण तू खूप बिझी होतास .”

“अच्छा परवा का? पण गाडीबद्दल काही बोलली नाहीस!”

“आलोक , मुद्दाम नाही , कारण सरप्राईज द्यायचं होतं.

“व्हेरी गुड! फार मस्त ! आनंद झालाय ! चल आता पार्टी दे !” आलोक खूप खुश झाला होता.

“नक्की देणार .चल बस ना! मंदिरात पूजा करायची आहे, तू पण ऑफिसात सांगून ये.”

“आलोच .”

त्याने आल्यावर विचारलं,” सुनेत्रा मी गाडी चालवू का ?”

“असू दे ! माझं ड्रायव्हिंग पण बघ, प्रॅक्टिस झाली पाहिजे बऱ्यापैकी .”

तो दार उघडून समोर तिच्या बाजूला बसला .

दोघानी मंदिरात ,गाडीची पूजा केली, त्याला परत सोडताना तो म्हणाला , “काहीतरी कारण आहे ज्यामुळे तू अचानक गाडी घेतलीस. . हो ना? अगदी माझ्याजवळ देखील काही बोलली नाहीस, चौकशी केली नाहीस .”

“अरे काय आहे ना, आपली गाडी असेल ना तर पुढची सीट आपलीच असते. सीट बदलावी लागत नाही.”

“अच्छा तेवढ्यासाठीच गाडी घेतली आहेस तू ? पण समोरच्या सीटवर बसवणारा मिळेलच की एक - दोन वर्षात!”

“कधी मिळेल कोण जाणे? मिळेल की नाही कोण जाणे! तोपर्यंत आपल्या कमाई वरतीच समोरची सीट मालकीची करून घ्यायची.”

आलोकच्या लक्षात त्या दिवशीचा प्रसंग आला,”मला पटलं बर का हे! आता कायम पुढची सीट तुझीच!”

“बाय” म्हणून हसतच तिने गाडी वळवली.


लेखिका- ©® स्वाती बालूरकर,सखी