Login

तिचं नावं…

तिचं नाव ऐकलं की हृदयाच्या गाभ्यात,
एक नवा सूर जन्म घेतो, आवाज आणि शांतीचा संगम.
अकृती, तू जशी होतीस, तसंच एक स्वप्न माझं,
तुझ्या हसऱ्या चेहऱ्यातच मी जगत होतो, ते सुख आणि शांततेचं घर.

तुझं प्रेम जणू आशेचा आकाश,
ज्यात तारांप्रमाणे मी चमकत होतो.
आणि एक वादळ होतं मनाच्या काठावर,
तू नसलास तिथे, सगळं गहिरं, गडद होत होतं.

पण प्रेमाच्या गाभ्यात एक अंधार दडला होता,
तिथेच कधी दुःखाची छाया लपली होती.
तुझ्या आवाजातील गोड आवाज,
आता वाळवंटाच्या वाऱ्यासारखा ऐकू येत होता.

अकृती, तू वागलीस जणू रंगांच्या प्रदेशात,
आणि मी अजून तिथे, काळोख्या अंधारात,
प्रेम आणि दुःख ह्याच संगात रंगले होते,
तुझ्या दूर जाण्यामुळे, प्रत्येक श्वासात एक निराशा भरेल होती.

तू नाहीस तर, सगळं थांबलं होतं,
जणू तीच वेळ थांबली आणि हरवली होती.
पण दिलं तू शिकवलं, प्रेम आणि दुःख कधीच वेगळं नसतं,
ते एकमेकांच्या साथीने ओळखतं आणि एकमेकांत समजून घेतं.

आणि आज, तुझ्या आठवणीचा तो हसरा चेहरा,
आणि पांढरट गोड हसणं, जणू एक वेगळंच विश्व.
तू गेलीस तरी, तुझ्या प्रेमाने दिलेले दुःख,
हेच एक पाऊल बनून पुढे वाढतं, अकृती!

तुझ्या प्रेमाने दाखवलेली ती वेळ जणू,
सप्तरंगी प्रकाशाने सजवलेली एका स्वप्नाची दृष्य.
आणि दुःखाच्या त्या ठिपक्यांमध्येही,
एक सुसंगतता आहे, एक शाश्वत सत्य आहे.

अकृती, प्रेम आणि दुःख ह्याच प्रवासात,
तू असताना, सगळं तुझ्या जडणघडणीमध्ये होते.
तुझ्या प्रेमाने दिलेलं दुःख, तुझ्या स्मरणाने जतन केलं,
आणि त्यामुळेच प्रेमाचं आणि दुःखाचं एक गूढ सांग आहे!

🎭 Series Post

View all