गर्भधारणेचे महिने पूर्ण होताच निलाने तिथल्या जवळच्या प्रसूतीगृहात एका गोंडस मुलीला जन्म दिला.... सुनैनाने योग्य ती परवानगी मिळवून स्वतः सुयोग्य प्रसूती करवून दोघींना सुखरूपपणे कुठल्याही धोक्यापासून दूर ठेवले ..... डॉक्टर भेटायला आले.... सुनैना आणि डॉक्टर खुश होते.....पण निलाच्या डोळ्यात वेगळे भाव होते.... निलाच्या डोक्यावर हात ठेवत सुनैना म्हणाली.... "हिचं नाव "उर्वी" ठेवूयात.... उर्वी शब्दाचा अर्थ म्हणजे दोन खूप दूरवरच्या गोष्टींमधील अंतर.... जे आपल्या दोघींत होतं.... हिच्या येण्याने ते कमी झालं....." परिस्थितीच्या अन्यायाने अकाली पोक्त झालेल्या चेहऱ्याने निलाने होकारार्थी मान हलवली....
घरी आल्यावर आजी आणि सुनैना,बाळाची व्यवस्था लावण्यात गर्क झाल्या.... पण निलाचे लक्ष वेगळीकडे होते.... तिला तिचं आयुष्य मनसोक्त जगायचं होतं.... शिकायचं होतं.... बाबांसारखं नाव कमवायचं होतं.... उर्वीच्या येण्याने ते शक्य नव्हतं.... पूर्वायुष्यातील वाईट घटना तिने खूप कष्टाने पचवल्या होत्या आणि आता एवढ्या कमी वयात कुमारी माता झाल्याची घटना ती कशी रिचवणार होती..... विचारांत हरवलेली असतांना खाली ब्लूम आणि सोलोच्या भुंकण्याचा सतत आवाज येत होता.... बाळाच्या धावपळीत त्यांच्याकडे लक्ष द्यायचे राहून गेले असल्याने वैतागले असतील वाटून,तिने दुर्लक्ष केलं आणि पुन्हा विचारांत गुरफटून गेली.....
मधल्या काही दिवसात सुनैनाची खूप धावपळ झाली.... निलाला घरी आणल्यावर डॉक्टर आणि आजीवर सगळा भार सोपवून थोड्या आरामानिमित्त म्हणून दोन दिवस सुनैना माहेरी गेली..... पण तेवढ्या दोन दिवसात निलाला तिची फार आठवण येत होती.....
तिसऱ्या दिवशी सकाळीच सुनैना परतली आणि पुन्हा निलाची काळजी घेण्यास सज्ज झाली.... निलाला ती आल्याने आनंदी वाटू लागले..... सुनैनाला शेजारी बसवत निलाने विचारले.... "आई, सगळं काही असं सोडून देता येत नाही ना...? ज्या गोष्टी घडल्या त्या बदलता येत नाहीत पण येणाऱ्या भविष्यात सुद्धा काही गोष्टी माझ्या हाताबाहेर गेल्या तर...? माझ्या एका प्रश्नाला अनेक धुमारे फुटले तर....?"
"म्हणजे?"
"म्हणजे बाळाने कधी तिच्या बाबांबद्दल विचारलं तर.... ? नशिबाने फक्त माझ्यावर नाही तर तिच्यावरही अन्याय केलाय.... जसं मला माझ्या बाबांची माया,आणि प्रेम मिळालं,तसं उर्वीला कधीच मिळणार नाही...."
"मला माहित होतं तुला हा प्रश नक्की पडणार..... तुझ्या या प्रश्नाचं उत्तर,आहे माझ्याकडे...."
असं म्हणत सुनैना खाली गेली.... येताना डॉक्टर आणि सुनैना काही कागदपत्रे हातात घेऊन आले......
दोघे निलाच्या शेजारी बसत तिचा हात आपल्या हातात घेत सुनैना म्हणाली.... "निलू.... मी तुला जन्म दिला नसला म्हणून काय झालं.... मनाने ,भावनांनी मी तुझी आईच आहे.... तू मला आई म्हणून स्वीकारलं हेच माझ्या आयुष्यात सर्वात मोठं दान देवाने मला दिलंय..... फक्त त्यासाठी,तुला अग्निपरीक्षा द्यावी लागली याची खंत वाटते..... जे झालं ते विसरून जा असं आम्ही म्हंटलो तरी ते विसरता येणं शक्य नाही याची पूर्ण जाणीव आम्हाला आहे.... आणि तुझा भूतकाळ पुसून टाकण्याची शक्तीसुद्धा आमच्यात नाही..... पण हो,इथून पुढे तुला तुझं आयुष्य पूर्वीसारखं जगता येईल याची खात्री आम्ही देऊ शकतो....." असं म्हणत काही कागद सुनैनाने निलाला दिले.....
दत्तक कराराचे कागद होते ते.....
"मी, निला क्षेत्रे,वय (१८)..... स्वानुमातीने आणि स्वेच्छेने माझी मुलगी उर्वी हिला श्री. सुषेण क्षेत्रे आणि सौ. सुनैना क्षेत्रे यांना दत्तक देत आहे.... त्यांची माझ्या मुलीला सांभाळण्याची आर्थिक,शारीरिक,मानसिक आणि सामाजिक पात्रता लक्षात घेऊन मी पूर्णत्वाने उर्वीला त्यांच्या स्वाधीन करीत आहे."
अशा आशयाचे ते स्टॅम्प पेपर होते..... सुनैनाने मधल्या काळात डॉक्टरांना समजावून,तयार करून सगळी व्यवस्था करून घेतली होती.... निलाच्या भूतकाळाचे पडसाद तिला तिच्या भविष्यात अडथळे किंवा बंधन होऊ नयेत म्हणून चौफेर विचार करून सुनैनाने हे पाऊल उचलले होते..... डॉक्टरांनी सुद्धा तिचा निर्णय स्वीकार करून निलाच्या उज्ज्वल भवितव्यासाठी सुनैनाच्या निर्णयाला भक्कम आधार दिला होता......
सुनैनाकडे पाहत डोळ्यात अनेक प्रश्न आणि सोबतीला आनंदाश्रू घेऊन कागदांवर तिने सह्या केल्या..... तिच्या प्रश्नांना सुनैनाकडे नक्की उत्तरे मिळणार याची तिला खात्री होती.... निलाला आता हलकं वाटू लागलेलं..... कमीत कमी बाळाच्या भविष्याची चिंता मिटली होती..... सोबत निलाचं आयुष्य तिला तिच्या इच्छेनुसार जगता येणार होतं.....
पेपर्स घेऊन डॉक्टर आणि सुनैना खाली गेले....
निलाच्या मनात राहिला होता तो एकच प्रश्न.....
"माझ्यावर झालेल्या अत्याचाराचं,अन्यायाचं काय....?"
गुन्हेगार गुन्हा करून मोकाट फिरतोय.... पाप करूनही त्याला काहीच धग नाही ही जाणीव निलाला त्रस्त करत होती...... तिच्यावर झालेल्या अन्यायाची चीड तिला होतीच पण दैवाचा विसंगत न्याय तिला मान्य नव्हता.....
मन रमवण्यासाठी म्हणून समोरचा टीव्ही लावताच योगायोगाने बातम्यांची वाहिनी लागली,आणि पहिली ठळक बातमी झळकली.....
"देसाईनगरातील इंजिनिअरिंग कॉलेजच्या शेजारी दाट जंगलात एक सव्वीस वर्षीय सुरेश नामक व्यक्तीचा मृतदेह छिन्नविच्छिन्न स्वरूपात सापडला..... कॉलेजच्या मागील भागात राहणारा या तरुणाला कदाचित एखाद्या जंगली प्राण्याने शिकार करून विद्रुप केल्याची लक्षणे समोर आली आहेत...."
निला धावत खिडकीकडे जाऊन सुनैनाला शोधू लागली.... खाली बागेत सुनैना,सोलो आणि ब्लूमला अंघोळ घालत त्यांची नखे स्वच्छ करीत होती..... निलाची चाहूल लागताच सुनैनाने वर खिडकीत पाहिले......
दोघींच्या डोळ्यात समाधानाची एक तीक्ष्ण चमक होती.....
घरी आल्यावर आजी आणि सुनैना,बाळाची व्यवस्था लावण्यात गर्क झाल्या.... पण निलाचे लक्ष वेगळीकडे होते.... तिला तिचं आयुष्य मनसोक्त जगायचं होतं.... शिकायचं होतं.... बाबांसारखं नाव कमवायचं होतं.... उर्वीच्या येण्याने ते शक्य नव्हतं.... पूर्वायुष्यातील वाईट घटना तिने खूप कष्टाने पचवल्या होत्या आणि आता एवढ्या कमी वयात कुमारी माता झाल्याची घटना ती कशी रिचवणार होती..... विचारांत हरवलेली असतांना खाली ब्लूम आणि सोलोच्या भुंकण्याचा सतत आवाज येत होता.... बाळाच्या धावपळीत त्यांच्याकडे लक्ष द्यायचे राहून गेले असल्याने वैतागले असतील वाटून,तिने दुर्लक्ष केलं आणि पुन्हा विचारांत गुरफटून गेली.....
मधल्या काही दिवसात सुनैनाची खूप धावपळ झाली.... निलाला घरी आणल्यावर डॉक्टर आणि आजीवर सगळा भार सोपवून थोड्या आरामानिमित्त म्हणून दोन दिवस सुनैना माहेरी गेली..... पण तेवढ्या दोन दिवसात निलाला तिची फार आठवण येत होती.....
तिसऱ्या दिवशी सकाळीच सुनैना परतली आणि पुन्हा निलाची काळजी घेण्यास सज्ज झाली.... निलाला ती आल्याने आनंदी वाटू लागले..... सुनैनाला शेजारी बसवत निलाने विचारले.... "आई, सगळं काही असं सोडून देता येत नाही ना...? ज्या गोष्टी घडल्या त्या बदलता येत नाहीत पण येणाऱ्या भविष्यात सुद्धा काही गोष्टी माझ्या हाताबाहेर गेल्या तर...? माझ्या एका प्रश्नाला अनेक धुमारे फुटले तर....?"
"म्हणजे?"
"म्हणजे बाळाने कधी तिच्या बाबांबद्दल विचारलं तर.... ? नशिबाने फक्त माझ्यावर नाही तर तिच्यावरही अन्याय केलाय.... जसं मला माझ्या बाबांची माया,आणि प्रेम मिळालं,तसं उर्वीला कधीच मिळणार नाही...."
"मला माहित होतं तुला हा प्रश नक्की पडणार..... तुझ्या या प्रश्नाचं उत्तर,आहे माझ्याकडे...."
असं म्हणत सुनैना खाली गेली.... येताना डॉक्टर आणि सुनैना काही कागदपत्रे हातात घेऊन आले......
दोघे निलाच्या शेजारी बसत तिचा हात आपल्या हातात घेत सुनैना म्हणाली.... "निलू.... मी तुला जन्म दिला नसला म्हणून काय झालं.... मनाने ,भावनांनी मी तुझी आईच आहे.... तू मला आई म्हणून स्वीकारलं हेच माझ्या आयुष्यात सर्वात मोठं दान देवाने मला दिलंय..... फक्त त्यासाठी,तुला अग्निपरीक्षा द्यावी लागली याची खंत वाटते..... जे झालं ते विसरून जा असं आम्ही म्हंटलो तरी ते विसरता येणं शक्य नाही याची पूर्ण जाणीव आम्हाला आहे.... आणि तुझा भूतकाळ पुसून टाकण्याची शक्तीसुद्धा आमच्यात नाही..... पण हो,इथून पुढे तुला तुझं आयुष्य पूर्वीसारखं जगता येईल याची खात्री आम्ही देऊ शकतो....." असं म्हणत काही कागद सुनैनाने निलाला दिले.....
दत्तक कराराचे कागद होते ते.....
"मी, निला क्षेत्रे,वय (१८)..... स्वानुमातीने आणि स्वेच्छेने माझी मुलगी उर्वी हिला श्री. सुषेण क्षेत्रे आणि सौ. सुनैना क्षेत्रे यांना दत्तक देत आहे.... त्यांची माझ्या मुलीला सांभाळण्याची आर्थिक,शारीरिक,मानसिक आणि सामाजिक पात्रता लक्षात घेऊन मी पूर्णत्वाने उर्वीला त्यांच्या स्वाधीन करीत आहे."
अशा आशयाचे ते स्टॅम्प पेपर होते..... सुनैनाने मधल्या काळात डॉक्टरांना समजावून,तयार करून सगळी व्यवस्था करून घेतली होती.... निलाच्या भूतकाळाचे पडसाद तिला तिच्या भविष्यात अडथळे किंवा बंधन होऊ नयेत म्हणून चौफेर विचार करून सुनैनाने हे पाऊल उचलले होते..... डॉक्टरांनी सुद्धा तिचा निर्णय स्वीकार करून निलाच्या उज्ज्वल भवितव्यासाठी सुनैनाच्या निर्णयाला भक्कम आधार दिला होता......
सुनैनाकडे पाहत डोळ्यात अनेक प्रश्न आणि सोबतीला आनंदाश्रू घेऊन कागदांवर तिने सह्या केल्या..... तिच्या प्रश्नांना सुनैनाकडे नक्की उत्तरे मिळणार याची तिला खात्री होती.... निलाला आता हलकं वाटू लागलेलं..... कमीत कमी बाळाच्या भविष्याची चिंता मिटली होती..... सोबत निलाचं आयुष्य तिला तिच्या इच्छेनुसार जगता येणार होतं.....
पेपर्स घेऊन डॉक्टर आणि सुनैना खाली गेले....
निलाच्या मनात राहिला होता तो एकच प्रश्न.....
"माझ्यावर झालेल्या अत्याचाराचं,अन्यायाचं काय....?"
गुन्हेगार गुन्हा करून मोकाट फिरतोय.... पाप करूनही त्याला काहीच धग नाही ही जाणीव निलाला त्रस्त करत होती...... तिच्यावर झालेल्या अन्यायाची चीड तिला होतीच पण दैवाचा विसंगत न्याय तिला मान्य नव्हता.....
मन रमवण्यासाठी म्हणून समोरचा टीव्ही लावताच योगायोगाने बातम्यांची वाहिनी लागली,आणि पहिली ठळक बातमी झळकली.....
"देसाईनगरातील इंजिनिअरिंग कॉलेजच्या शेजारी दाट जंगलात एक सव्वीस वर्षीय सुरेश नामक व्यक्तीचा मृतदेह छिन्नविच्छिन्न स्वरूपात सापडला..... कॉलेजच्या मागील भागात राहणारा या तरुणाला कदाचित एखाद्या जंगली प्राण्याने शिकार करून विद्रुप केल्याची लक्षणे समोर आली आहेत...."
निला धावत खिडकीकडे जाऊन सुनैनाला शोधू लागली.... खाली बागेत सुनैना,सोलो आणि ब्लूमला अंघोळ घालत त्यांची नखे स्वच्छ करीत होती..... निलाची चाहूल लागताच सुनैनाने वर खिडकीत पाहिले......
दोघींच्या डोळ्यात समाधानाची एक तीक्ष्ण चमक होती.....
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा