स्वीकार..... (भाग ३)

इकडे घड्याळात सात वाजत आले तरी निला का आली नाही म्हणून आजी आणि सुनैना बेचैन झाल्या.... डॉक्टर अजून घरी आले नव्हते,त्यांना फोन लावला तर ते घेत नव्हते..... काय करावं दोघींना सुचेना.... रचनाला फोन केल्यावर तिला काही माहीत नसल्याचे तिने सांगितले..... शेवटी न राहवून सुनैना गाडीची चावी घेऊन निलाच्या कॉलेजच्या रस्त्याने निघाली... कॉलेजमध्ये चौकशी करावी तरी कुणाकडे.... सगळे घरीसुद्धा पोहोचले होते....
सुनैना तशीच निलाच्या रोजच्या रस्त्याने शोधत निघाली.... मनात नाही नाही त्या शंका घिरट्या घालू लागल्या..... तितक्यात टिटवी ओरडली.....
रस्त्याच्या कडेने जाताना सुनैनाला काहीतरी चमकताना दिसलं.... उतरून पाहिल्यावर ती नक्कीच निलाची सँडल होती..... सुनैनाचं अवसानचं गळून गेलं.... ती मटकन खाली बसली तसं तिचं लक्ष समोरच्या झाडाकडे गेलं.....झाडाच्या लाकडात कापडाचा तुकडा मिळाला....
"होय आज निला ने पिवळ्याच रंगाचा ड्रेस घातलेला..."
आता मात्र सुनैनाच्या पायाखालची जमीन सरकली.... ती वेड्यासारखी निला ला इकडे तिकडे शोधू लागली..... एखाद किलोमीटर धावत गेल्यावर तिला जवळच कण्हण्याचा आवाज आला....
मागे वळून पाहता "निलाssssssss" म्हणून सुनैनाने टाहो फोडला......
एखाद्या कोमल नाजूक हरणाचे,नीच,जंगली लांडग्याने रक्तबंबाळ लचके तोडावेत.... सुकुमार ,सुंदर गुलाबाच्या फुलांवर टोळधाड यावी आणि विध्वंस करावा, एखाद्या सुंदर स्वप्नाचे नशीब रक्तरंजित सत्याने माखलेले असावे,त्याप्रमाणे निलाच्या शरीराचे आणि मनाचे त्या नराधमाने लचके तोडले होते.....
निलाची नाडी,ठोके आणि श्वास तपासत,सुनैनाने डॉक्टरांना फोन लावायचा प्रयत्न केला,पण झाडी दाट असल्याने त्यांना फोन लागला नाही.... शेवटी पेटून उठलेल्या रणरागिणीने लेकीला दोन्ही बाहुपाशात उचलून घेऊन धडपडत तिथून निघाली.... अशा परिस्थितीत वेळ सर्वात मोठा शत्रू असतो..... निलावर वेळेत उपचार झाले नाहीत तर काय होईल याची कल्पना मागे टाकत सुनैना अंगातल्या सगळ्या बळानिशी तिला घेऊन गाडीजवळ आली.... तिच्या चेहऱ्यावर पाण्याचे सपके मारत तिचा प्रतिसाद घेण्याचा प्रयत्न केला.... ती काहीतरी बोलण्याचा प्रयत्न करत होती.... तशात सुनैनाने तिला गाडीत बसवले आणि जमेल तितक्या वेगाने डॉक्टरांकडे घेऊन निघाली....
लेकीची परिस्थिती पाहून बाप खचला.... "ब्लड प्रेशर खूपच वाढलाय त्यांचा.... हार्ट ला प्रॉब्लेम होऊ शकतो" म्हणत नर्स डॉक्टरांना व्हीलचेअर वर बसवत बीपी पाहू लागली.....घाबरून त्यांच्या तोंडून शब्द फुटेना झाला.....
इकडे सुनैनाने निलावर उपचार सुरू सुद्धा केले..... सर्वसाधारण चाचण्यांचे रिपोर्ट आणि रिपोर्ट ३७६ योग्य ती गोपनीयता पाळून सोपस्कारासहित पूर्ण करून घेतले..... निलाला कमीत कमी चार दिवस तरी देखरेख आणि निरीक्षणाखाली ठेवावे लागणार होते..... त्या चार दिवसात सुनैनाने निलाची सर्वतोपरी काळजी घेऊन योग्य ते उपचार केले.....
चौथ्या दिवशी निलाला शुद्ध आली.... पण तिला उठायची,शुद्धीवर यायची इच्छा नव्हती.... तो भयंकर प्रसंग आठवताना तिच्या अंगावर सतत शहारे येत होते.... ती अंथरुणावर पडून होती... आज इंटेन्स केअर युनीट (ICU) मधून घरी हलवण्याची तयारी सुरू होती.... जवळच्या आणि आसपासच्या ओळखीच्यांना गंभीर अपघाताचे कारण सांगून सगळ्यांची तोंडे काही वेळासाठी सुनैनाने बंद केली होती.... ती जाणून होती की एवढ्या नामांकित डॉक्टरच्या एकुलत्या एक मुलीसोबत अशी घटना घडणे म्हणजे त्या मुलीसोबत घरातल्या सगळ्यांचं जीणं हराम.... सुनैना हार मानायला तयार नव्हती....
घरी आल्यानंतर संध्याकाळी निला उठून बसायचा प्रयत्न करत असताना सुनैना लगबगीने तिच्यासाठी जेवणाचं ताट घेऊन आली.... "निला,चल बाळ जेऊन घे" म्हणत तिने घास उचलला पण निलाने सुनैनाच्या हातातल्या ताटासहित सर्वकाही भिरकावून लावलं.....
"तू का आलीयेस माझ्या आयुष्यात..... कोण आहेस तू माझी.... मी कोण लागते तुझी?.... का खोटा जिव्हाळा,खोटं प्रेम दाखवतेयस..... का करतेय माझ्यासाठी हे सगळं.... या सगळ्यामुळे मी तुला आई म्हणून स्वीकारेन - हे कधीच होणार नाही..... तू आलीस आणि माझं आयुष्यात उध्वस्त झालं.... माझं जगणं मुश्किल झालंय,आणि तुला जेवणाचं पडलंय..... जा इथू,मला नकोयस तू इथे....."
सुनैनाचे हात गोठले,डोळ्यात पाणी तरळलं.... पण हृद्यातल्या भावना लपवत ती डायनिंग टेबलाजवळ येऊन बसली.... तिला माहीत होतं की निलाचा तिच्यावर राग नाहीये..... परिस्थितीचा,तिच्यासोबत झालेल्या भयावह घटनेचा राग ती आपल्यावर काढतेय आणि त्यात तिची काहीच चूक नाहीये.....
स्वतःला सावरत ती बाहेर येऊन डॉक्टरांना शोधू लागली..... चार दिवस फक्त निला साठी हॉस्पिटलमध्ये गेलेले डॉक्टर एकटक शून्यात पाहत,हॉल मध्ये बसलेले, कुठेतरी विचारात हरवलेले होते.....सुनैनाने त्यांच्या खांद्यावर हात ठेवत विचारलं.... बरं वाटतंय ना?.....
"हो.... उद्या जाऊन सकाळीच एफ आय आर फाईल करूयात....."
"डॉक्टर ऐका माझं...."
"तुझ्याकडे सगळे रिपोर्ट आहेत ना?"
"नाही डॉक्टर आपण कुठेही जाणार नाही आहोत...."
"मी माझ्या पी एस आय मित्राला फोन लावतो आत्ताच"
"डॉक्टर......." सुनैना जोरात ओरडली, तसे डॉक्टर भानावर आले.....
"निला सोबत काय घडलंय ही गोष्ट या घरातून,या चार भिंतींच्या बाहेर जाता कामा नये..... आपण कुठलीही तक्रार करणार नाही आहोत....आणि हा माझा निर्णय आहे जो सर्वांना मान्य करावाच लागेल....."
चवताळलेल्या वाघिणीप्रमाणे सुनैना गरजली.....
"पण मी बाप म्हणून चुकलो गं" म्हणत हतबल होत डॉक्टर गुडघ्यावर बसले......
त्यांच्यासमोर सुनैनासुद्धा बसली..... डॉक्टरांचा हात हातात घेऊन म्हणाली.....
"नाही डॉक्टर..... तुम्ही नाही चुकलात..... चूक त्या नियतीची आहे.... पण तिची आता माझ्याशी गाठ आहे....मी नियतीला तिचे निर्णय बदलायला लावीन...."
"आता फक्त एक करा..... पुण्याच्या फार्महाऊस मध्ये आई,निला आणि माझी राहण्याची सोय करून दया.... काही दिवस तिथे राहून निला पूर्ण पूर्ववत झाल्यावर तिला इथे घेऊन येईन मी...."
"अगं ,पण तिने अजूनही तुला स्वीकारलेलं नाहीये...."
"पण मी स्वीकारलंय ना तिला.... तिचे प्रॉब्लेम, तिचा राग,तिच्याशी दुसऱ्या का होईना,पण आईचं नातं.... मी स्वीकारलंय.... आणि मी ते निभवायला तयार आहे.... माझ्या जाणीवा ज्या क्षणी तिच्या हृदयापर्यंत पोहोचतील,त्या क्षणी ती मला सुद्धा स्वीकारेल याची खात्री आहे मला...."  निला हे सर्व ऐकत होती.....दुसऱ्याच दिवशी सकाळी गाडीत बंधूने सगळं समान व्यवस्थित भरलं.... निला,आजी आणि सुनैना फार्महाऊस च्या दिशेने निघाल्या.....  पुढे महिनाभर सुनैनाने निलाची प्रेमाने,शांततेत सेवा आणि सुश्रुषा केली..... निला सुद्धा अबोलपणे सगळं करून घेत होती..... तिला प्रचंड एकटेपणाची जाणीव होत होती..... शरीरावर झालेल्या जखमांपेक्षा मनाच्या जखमा खोल होत्या.... तिला मानसिक आधाराची खूप गरज होती... आजी पूर्णवेळ तिच्या सोबत होती,पण निलाच्या भावनिक आधाराची गरज वयोमानामुळे आजी पूर्ण करू शकत नव्हती.....  पावसाचे दिवस होते.... खाली कोच वर बसलेल्या सुनैनाला अचानक काहीतरी आठवल्यासारखं झालं... ती धावत निलाकडे आली.... तिला मायेने विचारलं, "तुझी शेवटची डेट कधी होती?"