स्वीकार..... (भाग २)

बऱ्याच दिवसांपासून निलाच्या कॉलेजच्या रस्त्यात एक मवालीवजा रोडरोमिओ तिच्या पाठीपाठी करत होता.... बाबा आणि नवीन आईच्या गुंतागुंतीत तिने याकडे बरचसं दुर्लक्ष केलेलं..... रचनाला माहीत होतं,पण ती करून तरी करणार काय....? त्यात तिचा स्वभाव भित्रा.... निला तशी डॅशिंग होती पण त्याच्याही काही सीमा होत्या.....
एक दिवस या दोघींना स्कुटीवरून जाताना पाहत त्यांना आडवं येऊन त्या मवाल्याने कहरच केला... ही फक्त सुरुवात होती..... निलाने डोळ्यांत डोळे घालून खुन्नस दिल्यावर तो चालता झाला.... पण "क्या डेरिंग छोकरी है यार" म्हणत त्याला आणखीनच चेव चढला..... दिवसेंदिवस तो तिचा पाठलाग कर, छेड काढ, इशारे कर अशा गोष्टी करू लागला..... निला एवढ्याने घाबरणारी नव्हती....
फक्त कॉलेजच्या बाहेर मागे मागे करणारा मवाली आता निला दिसेल तिथे पिच्छा पुरवू लागला..... एकदा रचना आणि निला स्कुटीवरून एकत्र येत असताना मार्केटमध्ये सुनैनाने दोघींना पाहिले..... काळजीवजा चौकशी म्हणून सुनैनाने थोडा मागोवा घेण्याचा प्रयत्न केला.... शेजारूनच दोन उनाड टगे आरडाओरडा करत बाईकवरून जाताना सुनैनाने पाहिलं.... जाता जाता उगाचच तिथून जात असलेल्या भटक्या कुत्र्याच्या पोटात लाथ मारत आसुरी हसत पुढे गेले.....तो मुका जीव कळवळला ते पाहून सुनैनाच्या डोक्यात तिडीक गेली,पण तीला निला आणि रचनाकडे लक्ष द्यायचं होतं...... त्यातला एक मुलगा निलाला पाहून उतरला आणि उगाच वरवर छेड काढल्यासारखं करू लागला.....तोच मवाली होता तो..... सुनैना संतापली,पण तितक्यात निलाने स्कुटीवर बसून तात्पुरती स्वतःची सोडवणूक केली होती.....घरी गेल्यावर सुनैनाने निलाला याबाबत विचारलं.... त्यावर "आय एम ओके.... नो नीड टू इंटरफेअर" असं उत्तर दिलं...... असेच काही दिवस गेले....
त्या दिवशी प्रॅक्टिकल जरा लवकरच संपलं आणि रचना सोबत निला कॉलेजच्या बाहेर पडणार एवढ्यात तो रोडरोमिओ तिला आडवा आला......तिने रस्त्यातून बाजूला होत घराच्या रस्त्याला लागते तोच मागून त्याचा आवाज आला "अय निलू डार्लिंग.... इतना भी क्या भाव खाना" .... असं म्हणताना त्याच्या कानाखाली खाडकन् आवाज आला.... मुस्काटावर मोजली तर कदाचित पाचही बोटांची नक्षी दिसली असती एवढ्या जोरात त्याच्या गाली निलाची चपराक बसली....सर्वांसमोर त्याची कॉलर धरून तिने त्याला खडे बोल सुनावले......
"कोण कुठला तू मवाली,माझ्या मागे सदा सुकाळ हिंडतोस,तुला लाज नाही वाटत? काय तुझी भाषा,काय तुझी राहणी.... आणि काय रे,काय शिकलायस तू??? शिक्षण काय तुझं??? कॉलर वर करून मानेवर हातावर टॅटू काढून फिरलं म्हणजे फार कूsssssल होतात का?तुझी वैचारिक पातळी काय....? हे असले चट्टेरी पट्टेरी कपडे घालून काय छाप पडतोयस कुणावर? यातच तुझी बुद्धी कळतेय..... जनावरं बरी तुझ्यापेक्षा...... चाल चालता हो माझ्या वाटेतून आणि पुन्हा दिसू नकोस..... निघsss " म्हणत निला रागाने लाल होऊन स्कुटीवरून निघून गेली..... सगळे पाहतच राहिले.....
दरम्यानच्या काळात तो कुठे दिसला नाही..... निलाने हुश्श केलं, पण तिचा हा आनंद जास्त काळ टिकणारा नव्हता.... काही गोष्टी दैवाने लिहून ठेवलेल्या असतात,त्यांना टाळायचा कितीही प्रयत्न केला तरी शक्य होत नाही..... प्राक्तनाच्या उंबरठ्यावर उभं राहून कधीकधी समोर वाढून ठेवलेलं मिटल्या तोंडाने फक्त पाहत रहावं लागतं.....
"बाबा,मी आज लवकर येईन घरी,मला चारच लेक्चर आहेत.... पाच वाजेपर्यंत येईन.... तुम्ही पण याल का लवकर?" जिन्यावरून उतरत निलाने आरोळी ठोकली.....
"बघतो बेटा मी नक्की प्रयत्न करतो...." बाबा....
"काय बाबा... या ना लवकर, आईस्क्रीम पार्लरला जाऊयात आपण...." म्हणत निला कॉलेजला निघाली.....
बाहेर जाऊन स्कुटी ला किक मारली पण ती चालू व्हायचं नावच घेईना.... बराच वेळ खटपट करूनही स्कुटी चालू झाली नाही तेव्हा तिने रिक्षेने जायचं ठरवलं.....तेवढ्यात रचनाचा फोन आला.... बरं वाटत नसल्याने ती आज येणार नव्हती... "असूदे.... काही हरकत नाही" म्हणत निला कॉलेजला पोहोचली.... शनिवार होता म्हणून विद्यार्थी पण कमीच होते.... लेक्चर्स संपवून ती घरी जायच्या तयारीत होती..... कॉलेजच्या बाहेर पडताच रिक्षेसाठी वाट पाहत असताना निलाच्या लक्षात आले की आज बाबाला मीच लवकर घरी बोलावलं होतं.... आणि मीच उशीर केला तर झालं.... बिचारा माझ्यासाठी महत्वाची कामं सोडून येईल धावत पळत.... आणि आज नेमक्या रिक्षा पण फिरकेनात इकडे.... काय करू,काय करू? शेवटी हो नाही करता करता ती चालत निघाली..... पुढे रस्ता तसा वर्दळीचा होता,पण कॉलेज निसर्गरम्य ठिकाणी वसवले असल्याने सुरुवातीला काही अंतर दाट जंगल झाडी होती.... निघता निघता जवळपास सगळीच गर्दी कमी झाली होती....
विचार करत करत निला रस्त्याने निघाली खरी.... काही अंतर चालल्यावर दुरून बाईकचा आवाज जवळ येत राहिला.... हाकेच्या अंतरावर आल्यावर त्या बाईकने निलाचा रस्ता अडवला.... तो तोच होता.... निलाच्या हातची थोबाडीत खाऊन जास्त चेकाळलेला, जास्त शेफारलेला....
"बाजूला हो....."
"नाही होणार."
"बऱ्याबोलानं ऐक,नाहीतर...."
"नाहीतर काय...." गाडीवरून उतरत त्याने विचारलं....
"मागे हो मी सांगतेय...."
"निला......,ये, ऐक ना..... माझं ऐकून घे...... मी सुऱ्या.... मतलब सुरेश.... कॉलेजच्या मागच्या अंगाला मी ऱ्हातो.....माझ्या बापाचा भंगारचा बिजनेस हाय.... मी असा दिसतो पण पैशावाला हाए ग मी...... लखपती ए..... माझ्याशी लवशीप कर ना.... मला खूप आवडतीस तू..... लग्नाचं बगू फुडं...."
"लग्न,आणि तुझ्याशी...... शी.... तू विचार तरी कसा केलास असल्या नात्याचा..... तुझा माझा क्लास खूप वेगळा आहे.... समजून वाग....." निला कुत्सित आणि मग समजावणीच्या सुरात म्हणाली....
तसा तो गुडघ्यावर बसून रडायला लागला...... "ऐक ना निलू,प्लिज मला प्रेम कर ना.... फ्रेंडशिप तरी कर ना माझ्याशी"
निला ला किळस येऊ लागली,तिने त्याला डावलून दोन पावलं पुढे टाकली असतील नसतील तोच ओरडल्याचा आवाज आला....
"दोन रुपयाची लायकी नाही तुझी,तू मला पालटून पुढे गेली...." विकृत झालेला सुऱ्या सूडबुद्धीने पेटलेला होता.....
त्याने तिच्या केसांना हिसका देत तिला मागे ओढली....
निला कळवळून जोरात ओरडली....पण तिथे तिच्या आवाजाला दाद देणारं कुणीच नव्हतं.....
त्याने तसेच केस धरून तिला जंगलाच्या दिशेने ओढत नेली.... हाताला लागलेल्या एका झाडाला धरून तिने स्वतःला ओढण्यापासून वाचण्याचा प्रयत्न केला पण त्यात तीच्या टॉपचा कपडा फाटून अडकला.....
सुऱ्याने तिला आत जंगलात नेले..... आसपास दाट जंगल असल्याने आणि वर्दळ कमी असल्याने तिच्या आक्रोशाला कुठूनही प्रतिसाद येत नव्हता....
घाबरलेली निला स्वतःला सोडवण्याचा पूर्ण प्रयत्न करत होती,पण तिच्या कोवळ्या वयाच्या ताकदीपुढे भरभक्कम सव्वीस वर्षांचा सुऱ्या वरचढ ठरत होता.... तिचे हात त्याने तिच्याच गळ्यातल्या स्कार्फने बांधले..... ती हालचालसुद्धा करू शकत नाही एवढी त्याने तिला लाथाबुक्क्यांनी जखमी केली.... ती ओरडत राहिली..... शेवटी..... तिची शुद्ध हरपायला लागली..... पण गोष्ट जेव्हा इभ्रतीवर आली त्या क्षणी अंगातले ओसरलेले सारे त्राण एकवटून तिने आर्त किंकाळी फोडली...... दुर्दैवाने तिची किंकाळी कुणापर्यंतच पोहोचली नाही..... निलाच्या आवळलेल्या मुठी आणि आकसलेले शरीर,ओसरलेल्या शक्तीनिशी गळून जमिनीवर पडलेले होते.....