आपल्याला मामांनी पकडल्यासारखे तिला वाटू लागले. मग त्यांच्या तोंडून शब्द आले , " रेखा , अगं वेळ जात नाही म्हणून घराची झडती घ्यायला निघालीस की काय ? " तिला तो आवाज खोलीच्या ऐवजी गुहेच्या तोंडाक्डून आल्या सारखा वाटला. मामा आत आले, आणि खोलीचा दुसरा दरवाजा बंद करून त्यांनी तिचा हात घट्ट धरून तिला खोली बाहेर आणले. मग ते थोड्या जरवेनं म्हणाले, " जा, तोंड धुऊन घे आणि चहा टाक. " तिने हात सोडवून घेत त्यांच्या चेहऱ्या कडे पाहिले. त्यांचे डोळे कसल्यातरी विक्षिप्त लालसेने लकाकल्यासारखे दिसले. ती धावतच विहिरीवर तोंड धुवायला गेली. तिला अगदी चोरट्यासारके झाले. ती रात्र मामाही काही बोलले नाही आणी तीही. त्यांची नजर चुकवीत तिने सर्व कामे यंत्रवत केली. तिची नजर अजूनही त्या खोलीकडे जात होती. तरीही त्यांनी त्या खोलीला कुलुप लावले नव्हते. तो भिंतितला जिना नक्की कुठे जात होता, काय माहीत ? पहिल्या खोलीत जी खिडकी पाहीली तोही जिनाच होता की काय ? उरलेल्या दोन्ही खोल्यांमध्ये असेच जिने असावेत. या सर्व खोल्या आतील जिन्यानी एकमेकींना जोडल्या होत्या कि काय ? म्हणजे कुलुपं केवळ एक देखावा होता. नंतरचे एक दोन दिवस पुन्हा सगळे सुरळीत चालू झाले.
एक दिवस रात्री तिला अचानक कोणाच्या तरी पाय घाशीत चालण्याच्या आवाजाने जाग आली. तिने घाबरून आजूबाजूला पाहिलं. आता महिनाभर ती इथे होती. पण असा आवाज ती प्रथमच ऐकत होती. मग तिने उठून मामांच्या खोलीत डोकवून पाहिले. त्यांच्या घोरण्याचा तेवढा आवाज येत होता. ती पाणी पिऊन पुन्हा झोपण्याचा प्रयत्न करू लागली. पण ते कठीण होतं. थोड्या वेळाने तोच आवाज वरच्या तक्तपोशीतून येत होता. म्हणजे नक्कीच वरच्या खोली तून येत होता. तिथे मामा तर नव्हते. मग ..... कोण होतं ? वरच्या सर्व खोल्यांना तर कुलपं होती. भलताच भास होतोय असा विचार करून तिने झोपण्याचा प्रयत्न केला. पहाटे केव्हातरी तिला झोप लागली. ती रोजच्यापेक्षा जरा उशिराच उठली. तिने सकाळची सगळीच कामं मरगळलेल्या मनस्थितीत केली. ती दिवाणखान्यात डोकावली. मामा कागदपत्र पाहात होते. मध्येच ते आत आले आणि म्हणाले, " रेखा ,माझा भाचा , सुहास थोड्याच दिवसात येतोय. कधी ते काही कळवलं नाही . तो पोस्टात फोन करून सांगेल. जरा आवराआवर करून ठेव. काही किराणा आणायचा असेल तर सांग. "तिने हो म्हंटलं. ती त्यांच्यापुढे जायला घाबरत होती. मागच्या प्रसंगा बद्दल काही बोलले तर ? पण ते काही बोलले नाही. तिने नैनाकडे पाहिलं. तिला शाळेत घालायला हवं. आपणही काम शोधावं. घरी बसून आपण करणार तरी काय ? ग्रामिण बँकेत तिचं खातं होतं. पण ते बंद झालं होतं. मग ती नैनाच्या शाळेबद्दल आणि आपल्या कामाबद्दल मामांशी बोलली. त्यावर मामा म्हणाले, " नैनाला शाळेत घालायला हवं हे खरं , पण तू काही काम करावस असं मला वाटत नाही. तुला इथे काय कमी आहे ? आपल्याला पुरतील एवढे पैसे मिळतायत. " थोडक्यात तिने आपल्यावर अवलंबून राहावं. नेमकं तिला तेच नको होतं. लवकरच तिने पाटी पेन्सील विकत आणली आणि नैनाला शिकवू लागली. दिवस जात होते. नैना शिकत होती. रेखालाही समाधान वाटत होतं.
मग तिला आठवलं की हे स्वप्न सात आठ वर्षाची असल्यापासून ते अगदी चौदा वर्षांची होई पर्यंत तिला अस्वस्थ करीत असे. वर्ष सहा महिन्यातून एकदा तरी त्याची हजेरी असे. आत्या जवळ झोपली होती तरी ती अशी च घाबरून उठली होती. सगळं समजल्यावर आत्याने तिला नदी पलीकडे बसणाऱ्या कुठल्याशा मांत्रिकाकडे नेलं होतं. तेही तिला भयानकच वाटलं. नदीला पाणी फार नसायचं. त्यातून आत्याचा हात धरून चालत ती पली कडच्या किनाऱ्यावर गेली होती. तो बहुतेक शनिवार असावा. तिन्हीसांजेची वेळ होती. एका मोठया खडकावर जटा पिंजारून एक माणूस बसला होता. त्याचा वरचा भाग सगळा उघडा होता. त्याच्या गळ्यात कवड्यांच्या आणि हाडांच्या भरगच्च माळा होत्या. त्याचा चेहरा काळसर लालसर होता. कित्येक दिवसात त्याच्या अंगाला पाण्याचा स्पर्श झाला नसावा मोठ मोठे गारगोटीसारखे स्थिर डोळे कुठल्याशा नशेने लालसर झालेले होते. लालबुंद कुंकवाने त्याचे कपाळ बरबटले होते. ओठ आणि दात काळसर निळसर होते. तो हसला की एखादा पशू हसल्यासारखा वाटत होता. त्याच्या समोर शेकोटीवजा आग पेटलेली होती. आजूबाजूला चित्र विचित्र आकाराची भांडी आणि काही मानवी हाडं पडली होती. आत्याने त्याला नमस्कार केला व तिलाही करायला लावला होता. तिला तो मांत्रिक मुळीच आवडला नव्हता.ती अंग चोरून थोडी लांबच उभी होती. त्या दिवशी तिने हिरवट रंगाचा परकर पोलका घातला होता. आत्याने त्याला स्वप्नातल्या सगळ्या गोष्टी सांगितल्या. त्यासरशी त्याने कोणत्यातरी अगम्य भाषेत पुटपुटत कसले तरी दाणे आणि पूड समोरच्या आगीत फेकले होते. मग खूप मोठा जाळ झाला. ती तर घाबरूनच गेली. आत्या म्हणाली, " बाबा देखो ना, ये मेरी बेबी बडी तकलीफ मे है. आप कुछ करोगे तो उसको जीवनदान मिलेगा. ". बसलेल्या मांत्रिकाने आगीत तसाच हात घातला. एक दोन पेटती लाकडे बाजूला करून त्याने कसलीशी तार काढली. आणि करंगळी एवढी बाजूलाच पडलेली लाकडाची काळी बाहुली घेऊन तिच्या गळ्याला तार करकचून आवळली. मग एक लोखंडी ताईत घेऊन तो त्या तारेत घट्ट बांधला. मग तिन्ही वस्तू हातात धरून मोठ्याने , "ढं . ढं .. जिष्णोई, बिष्णोई.. ठं.. ठं चंडिका माई ओम फट.. फट स्वाहा" म्हणून त्या तिन्ही वस्तू जरावेळ आग्नीत धरल्या आणि आत्याला रेखाचा परकर वर करायला सांगितला. मग त्याने त्या तिन्ही वस्तू एका पुरचुंडित बांधून तिच्या भोवती तीन वेळा उतरवीत तिच्या कमरेला घट्ट बांधल्या होत्या. आणि विचित्र आवाज काढीत हासून म्हणाला, " ये ताईत कभी नही निकालना बेटी. जब निकालोगी तभीसे मुसीबतमे पड जायेगी. " आत्याने त्याला थोडे पैसे आणलेला शिधा दिला. मग दोघी नमस्कार करून नदीतून चालत घरी आल्या. एक गोष्ट मात्र खरी होती, कमरेला बांधलेली पुरचुंडी जोपर्यंत तिथे होती तोपर्यंत मात्र तिला हे स्वप्न कधी पडले नाही.
लग्न झाल्यावर मात्र , कशावरही विश्वास न ठेवणाऱ्या अविनाशने तिला ते काढून फेकायला लावले होते. पण त्यामुळे म्हणा किंवा मांत्रिकाचे बोलणे अंतर्मनात गेल्यामुळे म्हणा हे स्वप्न आता तिला परत पडलं होतं. आता तो मांत्रिक भेटणं पण कठीण होतं. नंतरची रात्र तिने जागून काढली.......
गुंडाळलेल्या ओलसर टॉवेलला जानवं करकचून पुसत ते पाहात राहिले. पाणी दिलेलं आवडलं नसावं. ती आत उभी राहून त्यांचं पुढचं बोलणं ऐकू लागली. ती गेलेली पाहून मामा म्हणाले, " काय रे खडपा , भडव्या, सकाळी सकाळी तुझं काय काम आहे रे ? पैशे आणलेस कां ? ... आं ? उगा वेळ घेऊ नको माझा. .. ̱गुमान जा बघू. " खडपा डोळ्यात पाणी आणून म्हणाला, " मामा , पोराला लई ताप हाय बगा. " तुच्छतेने मामा म्हणाले, " अरं मग तालुक्याला डाक्टर कडं जाण्याचं सोडून इथं कशाला आलास ?
खडपा अजिजीनं म्हणाला, " म्या ल्हान मानूस . डागदराकडं काय जानार ? आमचं डागदर तुमीच बगा. काल रात्रीपासून प्वोर निसता तापलाय बगा. मामा , मागं येक भांडं तुमच्याकडं ठेवलं व्हतं बगा. त्यातूनच औषध घीन म्हनतोय त्यो . लई खिजलाय बगा. आता काय करनार ? पोरवय हाय. वाईच त्ये भांडं त्येवडं येका दिसाला द्येता का ? पुन्यादा माघारी आनीन बगा. पोराची आन. ..... असं म्हणून कळवळून त्याने समोरच्या पायरीवर लोटांगण घातलं.
खडपाचे डोळे आशेने चमकले. म्हणाला, " सांगा की मामा. " जानव्याच्या किल्लीने कान कोरीत मामा म्हणाले, " गंगी आता मोठी झाली असल नाही ? ...... त्याची प्रतिक्रिया अजमावित मामा पुढे म्हणाले, " नाही म्हणजे,रातच्याला गंगीला आणून सोड अन भांड घेऊन जा. दोन चार दिस राहील माझ्या कडं. ... भांडं आणून दे आणि गंगीला घेऊन जा. काय ?.... " आत उभ्या असलेल्या रेखाला गंगी एवढच ऐकू आलं.
खडपाची आग मस्तकात गेली. पण ती दाबून म्हणाला, " मामा तुमच्या ल्येकीवानी पोर, अन तिलाच मागतायसा ? "
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा