अरे अवी एवढ्या लांब कशाला जातोस , सोड बरं ती नोकरी , आता कुठे ताळमेळ बसला होता आपला ! लतिका लटक्या रागाने अवी ला म्हणाली ,
तिला जवळ घेत अवी म्हणाला , अच्छा म्हणजे मी नोकरी सोडू आणि मग तुझ्या मागे मागे फिरु ! नाही का ?
लाजतच लतिका म्हणाली , मी कुठे अस म्हंटल ! नोकरी गरजेची आहेच पण मग मला नाही ना येता येणार तिकडे ! नाही अस काही नाहीये , चल तू पण चल ,
आपली मिठी अजूनच घट्ट करत अवी म्हणाला !
असं कसं येणार मी , अजून लग्नगाठं बांधायची राहीली आहे आपली म्हंटल !
मग कोणी अडवले आहे ? मी मागच्या महीन्यातच म्हणालो होतो लग्न करुन टाकूया ,
तुझ्याच आपल्या सतराशे साठ अडचणी सांगतेस !
तिला मिठीतून मुक्त करत थोड्या रागानेच अवी बोलला , त्याच्या जवळ येत त्याचा हात हातात घेऊन लतिका म्हणाली , अवी तू माझी परिस्थिती जाणतोस , बाबा गेल्यावर कमावती मीच आहे घरात , बस हे शेवटच वर्ष आहे राघवच , त्यालाही जाॅब ची आॅफर आहेच , बस तो नोकरीला लागला की मेघा आणि आईची जबाबदारी घेईल , मग मी मोकळी , लगेच आपण लग्न करु !
पण अवी जरा रागातच दिसत होता , त्याच्या गळ्याभोवती हाताचा विळखा टाकत डोळ्यात बघत लतिका म्हणाली ,
अरे असा काय रागावतोस अवी , मला नाही आवडत तुझ्यापासून दूर राहणे , बालपणीचे मित्र आपण , एकदुसर्‍यांशिवाय जगूच शकणार नाहीये आपण , माझ्या कठीण प्रसंगात तू माझ्या पाठीशी राहीलास आणि आता आपली एकत्र यायची वेळ जवळ आली आहे तर माझी साथ सोडू नकोस , तू असा रागावलास तर मला जगणे कठीण जाईल अवी !
लतिका खुप भावविव्हळ झाली होती , तिच्या पाणावलेल्या डोळ्यात बघताच अवी वरमला !
तिच्या कपाळाच चुंबन घेत तिला कवेत घेऊन म्हणाला , समजतो गं तुला ! माझ प्रेम मतलबी नाहीये , पण कधी कधी वाटत ना माणसाला !
मी तुझ्या परिवाराची जबाबदारी ऊचलू शकतो , पण तू मला अस करु देत नाहीयेस ,
मी पण तुझ्या भावना समजू शकते अवी , माझ्या परिवारा साठी तुझी मदत घेतली असती तर मी माझ्याच नजरेतून ऊतरली असती , पण मी कमावू शकते ना ! तर का नाही ?
हो गं माझी झाँसी ची रानी ! ठिक आहे तो इश्यू नाहीये ! मी सदैव तुझाच आहे ! मी कुठेही असू दे , चार वर्ष थांबलो अजून एक वर्ष सही !
तेवढ्यात दारावरची घंण्टी वाजली , लतिकाने दार ऊघडले , अरे अवी तू कधी आलास ? घरात येत लतिकाची आई म्हणाली ,
लतिकाची आई आणि अवीची आई सोबतच आल्या बाहेरुन . मला येऊन एखादा तास झाला असेल काकू ,
तुमच देवदर्शन कसं झालं ?
अरे बाबा खुपच गर्दी होती आज , गुरुवार ना ! मधेच अवी च्या आई रमाबाई बोलल्या ,
अगं सुशीला ! बघ गं त्या जंगली एरिया मधे बदली झाली ह्याची , तिथे काय सोय असेल माहीत नाही , डोंगराळ भाग आहे गं , रस्ते ही बनलेले नाही आहेत तिकडे ! कसा राहील ,
कसा जाईल काय माहीत !
हो का गं रमा ! बदली झाली ते लतिकाने सांगीतले पण अश्या दुर्गम भागात झाली हे नव्हत माहीतं .
कस मग अवी बेटा ! काय करणार आहेस ? सुशीलाबाईंनी अवीला विचारले .
अहो काकू आणि आई तुम्ही काही चिंता करु नका , तिथे एक घर आहे राहायला आणि गाडी , ड्रायव्हर , स्वयंपाकी वगैरे आहेत तिथे ,
गावापासून दोन किलोमीटर आत जरा दाट जंगलात आहे घर , पण गाडीसाठी कच्चा रस्ता आहे तिकडे , बीएसएनएल च्या टाॅवर ऊभारणी साठीच नियोजन करायचे आहे , पुढे तिकडे काॅर्टर्स वगैरे पण तयार होतील , सगळ्या सोयी होतील मग तुम्हा सगळ्यांना घ्यायला येईन मी , एवढं चिंता करण्यासारखे काही नाही , निश्चिंत राहा !
तुम्हा दोघांच लग्न झाल असतं तर बरं झाल असतं दोघे सोबत राहीले असते , पण आमच्या मुळे लतिकाही बांधल्या गेली आहे , भगवंत माफ कर आम्हाला ! सुशीला बाई बोलता बोलता हळव्या झाल्या .
अवीने त्यांच्या खांद्यावर हात ठेवत त्यांना म्हंटले , अहो काकू ते तिच कर्तव्य आहे तुम्ही वाईट वाटून घेऊ नका , मला काहीच प्राॅब्लेम नाही , चला आता आपण रात्रीचे जेवण बाहेर जाऊन करु , माझी पुर्ण पॅकींग झाली आहे , ऊद्या सकाळीच मी अलीगड साठी निघतोय !
मग सगळे तयारी करुन बाहेर जेवायला गेलेत , ती संध्याकाळ त्यांची खुपच आनंदात गेली ! रात्री ऊशीरा अवी आणि त्याची आई घरी गेलेत .
अवी आणि लतिका एकाच मोहल्यात पण दहा बारा घरा आड राहणारे , सुशीलाबाई आणि रमाबाई मैत्रिणी म्हणून दोनही घरे अवी आणि लतिका साठी खुश होते ,
पण लतिकाचे बाबा एका अपघातात अचानक गेल्या मुळे लहान भाऊ बहीणीची जबाबदारी तिच्यावर आली , अवीचे बाबा ही मेंदूज्वराने गेले होते अवी इजिनीयरींग च्या शेवटच्या वर्षाला असताना ,
लतिका सायन्स ग्रॅज्यूएट आणि अवी इंजीनियर लहानपणीच्या मैत्रिचे प्रेमात कधी रुपांतर झाले ते त्यांचे त्यांना पण कळले नाही !
क्रमशः
