Login

सुशिक्षित सासू -भाग 3 अंतिम

गोष्ट सासू - सुनेची

सुट्टीचा दिवस संपला आणि अनुष्का ऑफिसला निघाली. चेहऱ्यावर प्रमोशनच्या खुशी बरोबर मेकअप उठून दिसत होता. सोबत काल आणलेलं मोठ्या ' ब्रँड ' कलेक्शन अंगावर खुलून दिसत होतं. आल्या, आल्या अनु तडक बॉसच्या केबिनमध्ये शिरली. आपल्या नव्या केबिनच्या किल्ल्या घेऊन ती पुन्हा बाहेर आली.

आता अनु रोजच नव्या अवतारात दिसत होती. चेहऱ्यावर केलेला मेकअप त्यात मिसळलेला थोडासा बेफिकीरपणा, अंगावर ब्रँडेड कपडे आणि वागण्या - बोलण्यात आलेला अति आत्मविश्वास. ज्यामुळे कामात काही ना काही चुका होत राहिल्या. जवळचे सहकारी दूर गेले. पण आपल्याच विश्वात धुंद असणाऱ्या अनुष्काला त्या चुका जाणवल्या नाहीत. मात्र त्या चुका कलीग, ज्युनियर, बॉसपर्यंत व्यवस्थित पोहोचत होत्या.
---------------------------

एक दिवस बॉसनी बोलावलं म्हणून अनु न विचारताच त्यांच्या केबिनमध्ये शिरली.

"प्रमोशनची धुंदी अजून उतरली नाही वाटतं?" बॉस तिच्या समोर फाईल टाकत स्पष्टच म्हणाले.

"म्हणजे?" अनु गोंधळून म्हणाली.

"स्वतंत्र केबिन काय मिळाली अन् कामातून तुमचं लक्ष उडालं? कित्ती चुका या मिसेस अनुष्का? याआधी असं होत नव्हतं. काम पाहून तुम्हाला प्रमोशन दिलं आणि तुमचं भलतचं काहीतरी चाललंय."
अनु गडबडीने समोर ठेवलेल्या फाईल्स चाळायला लागली.

"तुमच्याच चुका आहेत त्या. मला वाटलं होतं तुम्ही कामं अगदी चोख करता. पण इथं सगळचं उलटं आहे. काम करणाऱ्याला त्यांची काम करू द्यायचं नाहीत आणि स्वतः काही करायचं नाही. "

"सर, असं नाहीय." अनु कशीबशी म्हणाली.

"हल्ली तुम्ही आपल्या सहकाऱ्यांशी नीट वागत नाही अशी तक्रार आलीय. असं उद्दाम वर्तन आमच्या ऑफिसमध्ये शोभून दिसत नाही. मी काय बोलतोय कळतंय ना? ही पहिली आणि शेवटची वॉरर्निंग आहे असं समजा. इथे सहकारी एकमेकांत चर्चा करत असतात, आपली मतं मांडत असतात. बॉस म्हणून ते आमच्या कानावर आल्याशिवाय राहणार कसं? इतकं शिकून त्याचा काय फायदा?तुमच्यापेक्षा कमी शिकलेली माणसं बरी म्हणायची."

हे ऐकून अनुष्काची मान खाली गेली. ती केबिन बाहेर येताच सहकाऱ्यांची झालेली गर्दी मागे सरकली. कोणी तिची चेष्टा करत होतं. कोणी खिल्ली उडवत होतं तर कोणी आपापसांत कुजबूज करत होतं.
हे पाहून अनु पळतच वॉशरूममध्ये शिरली. समोरच्या आरशात स्वतःचं बदललेलं रूप पाहून तिला लाज वाटली. चेहऱ्यावरचा मेकअप तिने घाईघाईने पुसून टाकला. अपमानामुळे रडवेली झालेली अनुष्का अर्धी सुट्टी टाकून घरी आली.

गेले कित्येक दिवस घराकडे लक्ष न दिल्याने पडलेला पसारा तिला समोर दिसत होता. स्वयंपाकघरात अस्ताव्यस्त पसरलेलं सामान तिला जणू चिडवत होतं. बेडरूमची स्थितीही खराब झाली होती. 'आज आई इथे असत्या तर घराची ही अशी अवस्था झाली असती?' अनु स्वतः ला प्रश्न विचारत होती. तिने स्वतःला बेडवर झोकून दिलं. 'आई होत्या तोवर सगळं व्यवस्थित सुरू होतं. त्या जातीने घराकडे लक्ष देत असल्याने मला काही करावं लागलं नाही आणि आता धड घर नाही की ऑफिस नाही.
गावाहून दर महिन्याला सामान येत होतं. सासरे अधून -मधून शेतातल्या भाज्या पाठवत होते अन् सासुबाई आपल्या लेकाच्या प्रेमापोटी इथं राहून प्रेमाने त्याचा संसार सांभाळत होत्या. माझ्यावरही तितकंच प्रेम करत होत्या आणि मी काय केलं? कमी शिकलेल्या म्हणून सतत त्यांचा अपमान करत आले, हिणवलं. पण त्यांनी तोंडून एकही उणा शब्द काढला नाही.'

अनुला रडायला येत होतं. पण डोळे नुसतेच भरून आले होते. मन मात्र रडायची परवानगी देत नव्हतं. तिला अतुलची आठवण आली. कधी एकदा तो येईल नि त्याच्या मिठीत शिरून मन मोकळं करेन असं झालं होतं तिला. तिने फोन करून अतुलला बोलावून घेतलं.
"अतुल, मला आईंची माफी मागायची आहे. रडतच ऑफिसमधे घडलेला प्रसंग तिने त्याच्या कानावर घातला. मी खूप चुकले. आईंची चेष्टा केली. त्यांना कमी लेखलं, प्रसंगी हिणवलं. अपमान केला. पण त्यांनी कधीही जाब विचारला नाही. मी त्यांच्या पाठीशी ठामपणे उभं राहायला होतं रे. खूप चुकलं माझं."

"तुला तुझी चूक कळली ना? आता तूच आईला फोन करून तिची माफी माग." अतुल म्हणाला अन् अनुने न राहवून अलका बाईंना फोन लावला.
"आई, माझं चुकलं. मी सतत तुम्हाला कमी लेखत आले."

"इट्स ओके. बट डोन्ट वरी. आय फार्गोट ऑल अबाऊट इट." अलका बाईंच्या तोंडून इंग्रजी भाषा ऐकून अनुष्काला धक्काच बसला. तिने काही विचारायच्या आतच त्या म्हणाल्या, "कमी शिकले असले तरी इथल्या शिकवणीमध्ये ए, बी, सी पासून सगळं शिकून घेतलं. आता लहान - सहान वाक्य बोलते. अध्ये मध्ये सहावारी साडी सुद्धा नेसते हं आणि नवीन नवीन पदार्थ करायला शिकते आहे."

"आई, कशासाठी हे सारं? तुम्ही आहात तशाच रहा." अनु.

"अगं, काळानुसार बदलायला नको का?तूच शिकवलंस ना मला!"

"इकडे कधी येताय? मला भेटून तुमची माफी मागायची आहे."

"नको ग बाई. मला इथं खूप कामं आहेत." बाईंचा स्वर काही निराळाच होता. अनुला कसंतरीच झालं. फोन ठेऊन तिने ऑफीसमध्ये आठ दिवस सुट्टीसाठी ई-मेल पाठवला आणि रिप्लाय येण्याआधीच गावी जाण्याची तयारी करायला लागली. घर आवरून तिने दोन नऊवारी साड्या विकत आणल्या.

"अतुल, मला उद्या सकाळी पहिल्या गाडीत बसवून दे. प्रत्यक्ष भेटून आईंची माफी मागेन आणि आठ दिवस गावी राहीन म्हणते. मी त्यांना दिलेल्या त्रासाची भरपाई होऊ शकत नाही. पण त्यांच्याविषयी माझा दृष्टिकोन बदलून नव्या नजरेने त्यांना समजून घेण्याचा प्रयत्न नक्कीच करेन." अतुलला समाधान वाटलं.
अनुने बॅग भरून तयार ठेवली. "मी पुढं जाते. तू सुट्टी मिळाली की ये. खरे सुशिक्षित तुझे आई - आबा आहेत. ज्यांनी कमी शिकूनही 'प्रॅक्टिकल ' विचार करत तुला चांगलं शिक्षण दिलं. स्वतःच्या पायावर उभं केलं. मी मात्र सगळ्या सुख -सोयी असून फक्त स्वतः विचार केला. जणू सारं काही मीच कमावलं आहे, अशी वागणूक इतरांना देत आले. गृहीत धरत आले. तुझ्यापासून किती दूर गेले मी! खरी अशिक्षित तर मीच ठरले ना?" अनुच्या डोळ्यांत पश्चाताप दिसत होता.

"तू दूर गेली असलीस तरी मी कायम तुझ्या जवळ होतो आणि इथून पुढंही असेन."अतुलने तिला जवळ घेतलं. त्याच्या मिठीत सामावलेली अनु त्याला घट्ट बिलगली. कधीही दूर न जाण्यासाठी. तिने मनोमन निर्धार केला, अशी चूक पुन्हा करायची नाही..कधीच नाही.