गोष्ट कोणा एका सुमेधा अश्विनची.. अंतिम भाग

"ऐकायला तुला आधी तरी कुठे जमत होतं. त्यात काय नवीन? आम्हाला तर आजकाल तुझी चिडचिड नसेल तरच आश्चर्य वाटतं. की.. अरे.. आज सूर्य कुठे उगवला." अश्विन अजूनही सुमेधाला गंभीरपणे घेत नव्हता. ते बघून सुमेधा तिथून निघाली. इतर कोणी नव्हतेच पण आपला नवराही आपला नाही.. ही गोष्ट तिच्या मनाला फार खटकत होती. त्यातूनच आजचा प्रसंग झाला होता. भाजी न आवडल्याच्या क्षुल्लक कारणावरून सुरू झालेला. अश्विनने थेट तिच्या आईबाबांना बोलावून घेतले होते. हे सगळं तिच्यासाठी सहनशक्तीच्या पलीकडे सुरू होतं.
तिने कपाट उघडले. त्यातून ओढणी काढली. ती ओढणी पंख्याला बांधली. पायाखाली स्टूल घेतला. तिने तो स्टूल ढकलला. आता एखादाच क्षण.. आणि ती या सगळ्यातून मुक्त होणार होती. मरण्यापूर्वी तिने डोळे घट्ट मिटून घेतले. तोच दरवाजा जोरजोरात वाजू लागला. ती हसली. इतका वेळ तिच्याकडे लक्ष न देणार्‍यांचे आता तिच्यावरचे प्रेम उतू जात होते..