गोष्ट कोणा एका सुमेधा अश्विनची.. भाग ४

"होत नसेल तर काहीच करू नका. तसंही माझं मी बघून घेईन. पण माझी कामं वाढवायचा मात्र प्रयत्न करू नका." सुमेधाचा अवतार बघून अश्विन पुढे काहीच बोलला नाही. पण हळूहळू त्याने सुमेधाला मदत करायला सुरुवात केली. तिनेदेखील सुखी संसार हवा म्हणून हे स्वीकारायला सुरूवात केली. नाहीतर आजूबाजूला सासरी पटत नाही म्हणून वेगळ्या राहणाऱ्या तिच्या काही मैत्रिणींची अवस्था ती बघत होतीच. कधी कधी तिला स्वतःचेच आश्चर्य वाटायचे, कस निभावून नेते आहे ती हे सगळे. हळूहळू याची सुद्धा तिला सवय झाली. आयुष्य सुरळित सुरू आहे म्हणतानाच संसारात नीलचा प्रवेश झाला आणि तिचे कुटुंब पूर्ण झाले. क्रिशाच्या वेळेस असलेला अनुभव होता त्यामुळे यावेळेस तिने आधीपासूनच सर्व कामांना बाई लावली. क्रिशा मोठी होतीच.. तिला आणि नीलला सांभाळत तिचे आयुष्य छान सुरू होते. या आयुष्यात अश्विन असला तर असायचा नाहीतर हे तिघं होतेच. दिवस जात होते. सगळेच वयाने वाढत होते. वृंदाताई आणि प्रकाशरावांचे पण वय वाढले होते. त्यांच्याकडून कामे होत नव्हती. एक दिवस सहज म्हणून ती माहेरी गेली होती. प्रकाशराव त्यांच्या नातीच्या काव्याच्या मागे धावत होते, वृंदाताई तिला भरवत होत्या. भरवताना त्यांच्या हातून भात सांडला आणि नेमकं त्यावरून काव्याचा पाय घसरला. ती रडतानाच तिची आई ऑफिसमधून आली.