गोष्ट कोणा एका सुमेधा अश्विनची... भाग २
"विनाकारण? तुझ्या त्या बीएफचे मेसेजेस मम्माने वाचले होते." नील बोलताच क्रिशाच्या तोंडावर बारा वाजले.
"काय म्हणालास?" तिने अविश्वासाने विचारले.
"ममाने तुझे मेसेजेस वाचले होते. तिला खूप शॉक बसला. तुझ्यामुळे मला पण बोलणी बसली होती." नीलने सांगितले.
"पण, माझा फोन तर लॉक होता. मग?"
"ते मला नाही माहित." नीलने हात वर केले.
"कार्ट्यांनो, असं छळता माझ्या लेकीला. आणि म्हणता आम्ही काही नाही केलं. नील, तुझ्या मामाने एवढा मार खाल्ला होता ना अभ्यास केला नव्हता म्हणून. त्यानंतर आजोबांचे नाव काढले तरी चड्डी ओली व्हायची त्याची." वृंदाताई चिडल्या होत्या.
"आणि ते बीएफ म्हणजे काय?" प्रकाशरावांनी विचारले.
"आजोबा, बॉयफ्रेंड." नीलने माहिती पुरवली.
"तुला बॉयफ्रेंड आहे?" मिळालेल्या माहितीने प्रकाशरावांना जोरात धक्का बसला.
"आजोबा.. चिल.. फक्त बॉयफ्रेंड आहे तो माझा. बाकी कोणी नाही. एवढं पॅनिक का होताय?" क्रिशा म्हणाली.
"हात जोडले बाई तुमच्या अख्ख्या घरासाठी. माझी लेक बिचारी कसं सगळं सहन करते आहे तिलाच ठाऊक." डोळ्यातलं पाणी पुसत वृंदाताई रिक्षात बसल्या.
इथे ते दोघे जाताच सुमेधा अश्विनकडे वळली.
"काय गरज होती, माझ्या आईवडिलांना इथे बोलावून घ्यायची? त्यांना बरं नसतं माहित आहे ना तुला?"
"रोज माझ्या आईवडिलांना त्रास होतो तेव्हा तुला काही वाटत नाही?" अश्विन कुत्सितपणे म्हणाला.
"कसला त्रास? वेळच्या वेळी ताजं, सुग्रास, गरम जेवण मिळण्याचा? की एखादी गोष्ट संपायच्या आधी हातात मिळण्याचा? समजू देत की मलाही."
"तुझी ना भांडायची खुमखुमी अजून गेली नाही बहुतेक. मला बोलायचंच नाहीये तुझ्याशी. तुझ्याशी लग्न केलं ना.. हिच मोठी चूक झाली." बोलून अश्विन तावातावाने बाहेर निघून गेला. त्याचे शब्द ऐकून खांदे पाडून सुमेधा स्वतःच्या खोलीत गेली. दरवाजाला कडी लावून ती हमसून हमसून रडू लागली.
"सुमेधा, प्लिज माझ्याशी लग्नाला होकार दे." अश्विन सुमेधाच्या पाठी लागला होता.
"तुझ्या घरातल्यांना मी पसंत पडेन?" सुमेधाने काळजीने विचारले.
"का नाही पडणार? तू दिसायला सुंदर आहेस, कॉलेजमधली सगळ्यात हुशार आहेस. आणि मुख्य म्हणजे माझं तुझ्यावर प्रेम आहे. मग ते नकार देतील?"
"कारण आपली जात वेगळी आहे."
"कोणत्या जमान्यात राहतेस तू? इथे कोणीच जातपात बघत नाहीत. माझ्या घरचे तर किती पुढारलेले आहेत." अश्विन सुमेधाला लग्नासाठी तयार करत होता. तिचा सगळा विरोध त्याने मोडून काढला. कुंदाताई या लग्नाने खुश नव्हत्या पण मुलाचे मन बहुतेक त्यांना मोडायचे नव्हते म्हणून त्या काही जास्त बोलल्या नाहीत. वागण्या बोलण्यातून मात्र नाराजी सतत जाणवत होती. लग्न लागले. आणि पंक्तीला सुरूवात झाली. प्रकाशरावांना डायबेटिस असल्याने सुमेधाच्या नातेवाईकांनी आत ताट वाढून दिले. ते अश्विनकडच्या कोणीतरी नेमके बघितले. झालं.. कुंदाताई आणि सतिशरावांना कारणच मिळाले. शेवटच्या पंक्तीला बसण्यासाठी आमंत्रण द्यायला प्रकाशराव आणि वृंदाताई आल्या.
"येताय ना जेवायला?"
"तुमची पोटं भरल्यावर आम्ही जेवायचे का? हिच का तुमची संस्कृती?" कुंदाताईंनी बोलायला सुरुवात केली.
"असं काय बोलताय? आमचं काही चुकलंय का?" वृंदाताईंनी विचारले.
"वरमाय जेवण्याआधी तुमचे जेवण झाले आणि आता बोलवायला आलात का?" कुंदाताई प्रकाशरावांकडे बघत म्हणाल्या.
"अहो, त्यांना डायबेटिस आहे. म्हणून त्यांनी थोडं खाऊन घेतलं. पूर्ण जेवले नाहीत. ताट तसंच खोलीत आहे. हवंतर बघून या." वृंदाताई हात जोडत म्हणाल्या.
"आम्ही कशाला बघायला जाऊ? पण यावरूनच संस्कार दिसले तुमचे. तुमच्या मुलीमध्ये किती आहेत, हे समजतीलच लवकर." कुंदाताई बोलून गेल्या. त्यानंतर जेवणं झाली. पण त्यात काहीच जीव नव्हता. स्टेजवर फोटो काढण्यात रमलेल्या सुमेधाला यातली एकही घटना माहित नव्हती. ती तिच्या आणि अश्विनच्या जगात होती. सुमेधाची पाठवणी झाली. सत्यनारायणाच्या पूजेला कसलीतरी चिडचिड चाललेली तिला दिसत होती. नवीन असल्याने विचारायची मात्र भिती वाटत होती. सगळ्या बायका स्वयंपाकघरात काम करत होत्या. नव्या नवरीच्या उत्साहाने ती ही पुढे गेली.
"मी काही मदत करू का?" तिचा प्रश्न ऐकताच चाललेले हात थबकले.
"तू?? तू काय काम करणार?" कुंदाताईंनी विचारले.
"तुम्ही सांगाल ते.." रंगलेल्या मेंदीकडे बघत सुमेधा म्हणाली.
"तो बाहेरचा तेवढा फ्रिज पुसतेस का? खूपच खराब झाला आहे." कुंदाताई म्हणताच बाकीच्या बायका फिसकन हसल्या. झालेल्या अपमानाने सुमेधाने मान खाली घातली. अश्विन नेमका खाली कुठेतरी गेला होता. कोणतंही काम हलकं नसतं, मनाशी घोकत सुमेधाने फ्रिज पुसला. तो पुसून हात धुताना परत तिची नजर हातातल्या मेंदीवर गेली. साबणात हात घालून घालून मगाशी गडद रंगाची मेंदी आता फिकी पडली होती.
सारिका कंदलगांवकर
दादर मुंबई
दादर मुंबई
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा