गोष्ट कोणा एका सुमेधा अश्विनची...
"हो.. मी वेडी झाले आहे.. झाला आहे माझ्या डोक्यावर परिणाम.. काय करणार आहात? वेड्यांच्या हॉस्पिटलमध्ये पाठवणार का? आनंदाने जाईन. निदान तिथे तरी मनाला शांतता लाभेल." सुमेधा जोरजोरात बोलत होती. समोर तिचे आईवडील, सासूसासरे बसले होते. तिची दोन्ही मुलं मान खाली घालून उभी होती. तिचा नवरा अश्विन मात्र बोलत होता.
"बघितलंत.. हे असं सतत चालू असतं. नुसता आरडाओरडा आणि चिडचिड. जरा काही मनासारखं नाही झालं की रडारड. कंटाळा नाही वीट आला आहे अगदी. रोज तेच.. रोज तेच.. जरा म्हणून जीवाला शांती नाही. सालं दिवसभर ऑफिसमध्ये राब राब राबा. बॉसची बडबड ऐका आणि घरी आलं की हेच. कोणाशीच हिचं पटत नाही. तुम्हीच बघा काय करायचं ते." अश्विन सासूसासर्‍यांना म्हणाला.
"बाळा.." सुमेधाच्या आईने वृंदाताईंनी हाक मारली.
"आई.. काही नको बोलूस तू. इतके दिवस जेव्हा याची मुले लहान होती, लोन फेडायला माझा पैसा हवा होता तेव्हा याने मला कुठे जाऊ दिलं नाही. आणि आता याची गरज संपली तर म्हणतोय, तुमचं तुम्ही बघा.. बोलायलाही लाज वाटत नाही याला." सुमेधा खूपच चिडली होती.
"ऐक ना.. या विषयावर आपण नंतर बोलू. तू आत्ता आपल्या घरी चल. थोडी शांत हो आणि मग परत ये इथे." सूमेधाचे बाबा प्रकाशराव तिला समजावत म्हणाले.
"आपलं घर बाबा? तुमच्या सुनेला मी तिथे चार तास आलेलं चालत नाही. मी तिथे येऊ?" सुमेधाच्या प्रश्नावर प्रकाशरावांकडे उत्तर नव्हते. ते आजूबाजूला बघत राहिले.
"तेच तर सांगतो आहे.. हिचे कोणाशीच पटत नाही. ना हिच्या वहिनीशी ना माझ्या बहिणीशी. आणि येताजाता दुसर्‍यांना शहाणपणा शिकवायला आवडतो हिला."
"आईबाबा, तुम्ही जा इथून." मनावर दगड ठेवत सुमेधा म्हणाली.
"अगं पण.." वृंदाताईंनी मध्ये बोलायचा प्रयत्न केला.
"मी तुमचा अजून अपमान नाही सहन करू शकत. तुम्ही खरंच निघा इथून." डोळ्यातलं पाणी पुसत सुमेधा म्हणाली. "क्रिशा, नील आजीआजोबांना रिक्षात बसवून द्या." सुमेधाने मुलांना सांगितले.
वृंदाताई सुमेधाच्या सासूबाईंकडे कुंदाताईंकडे वळल्या.
वृंदाताई सुमेधाच्या सासूबाईंकडे कुंदाताईंकडे वळल्या.
"तुम्ही काही बोललात तर?"
"आम्ही बोललेलं पटतं की काय? आम्ही जरा बोललेलं पटत नाही तिला. लगेच भांड्यांची आदळापट सुरू होते. आमचा अश्विन आहे म्हणून सांभाळून घेतो. हिच्या अश्या वागण्यानेच आमच्या दिप्तीने इथे येण्याचे सोडले." सासूबाईंनी बोलून घेतले. वृंदाताईंनी तरी प्रयत्न केलाच.
"अहो पण तुमचं काही कमी करते का ती? नोकरी, घर सांभाळून सगळे सणवार, आलागेला बघतेच ना ती?"
"आमचं काय करायचं ते? आमचे अजून हातपाय चालतात. जेवढं जमतं तेवढं आम्हीच करतो. आणि तसंही हिला काम काय असतं? धुण्याभांड्याला बाई, फरशी पुसायला बाई.. एवढंच नव्हे तर भाजी चिरून द्यायला पण बाई. येऊन जाऊन दोन वेळचा स्वयंपाक. तो ही जर जमत नसेल तर काय बोलायचे? आणि आता तर हे नवीनच सुरू केलं आहे. जरा काही झालं की रडायचं.. अहो.. तिन्ही सांज असते , लक्ष्मी यायची वेळ पण नाही."
"मला असं वाटतं की सुमेधाची चाळीशी उलटली आहे. त्यामुळे जरा.." वृंदाताई बोलता बोलता थांबल्या.
"अगो बाई.. आम्ही बायका नाही की आमची चाळीशी झाली नाही? पण आम्ही नाही बाबा कधी असे वागलो. वागायची हिंमत तरी होती का?"
"अहो पण.."
"आई, नको तू शब्द वाया घालवूस. इथे बोलून काही फायदा नाही. कातड्यांचे जोडे जरी करून घातले ना यांना.. तरी ते टोचतील यांना."
"ऐकलंत? ही पद्धत मोठ्यांशी बोलायची? म्हणून आम्ही मध्ये बोलत नव्हतो." कुंदाताईंनी नाक मुरडलं. नाईलाजाने वृंदाताई आणि प्रकाशराव उठले. क्रिशा आणि नील दोघेही त्यांना सोडायला म्हणून खाली निघाले. निघताना कुंदाताईंनी त्यांना आवाज दिला.
"येताना आमच्यासाठी ज्यूस घेऊन या रे. आणि जमलं तर इडली, वडा पण बघा. आज काय जेवायला मिळेल असं मला वाटत नाही." सुमेधाकडे तिरका कटाक्ष टाकत कुंदाताई म्हणाल्या. वृंदाताई आणि प्रकाशराव बाहेर पडले.
"काय रे.. तुम्ही तरी का त्रास देता आईला?" वृंदाताई मुलांना ओरडल्या.
"आजी, मी कशाला आईला त्रास देऊ? मला माहिती आहे, आईचा मेनोपॉज चालू आहे. त्यामुळेच तिचा इमोशनल प्रॉब्लेम होतो आहे. पण आजी आणि बाबांना नाही समजत." खांदे उडवत क्रिशा म्हणाली.
"आणि मम्मा पण उगाचच ओरडते. कालच मला विनाकारण ओरडली." नील बोलू लागला.
"विनाकारण नाही हं.. तू अभ्यास केला नाहीस म्हणून ओरडली. तुझ्या क्लासच्या सरांचा फोन आला होता. मी नव्हता एवढा कमी अभ्यास टेन्थला केला. आणि विनाकारण तर ती माझ्यावर ओरडली." क्रिशा सांगू लागली.
"विनाकारण? तुझ्या त्या बीएफचे मेसेजेस मम्माने वाचले होते." नील बोलताच क्रिशाच्या तोंडावर बारा वाजले.
"काय म्हणालास?" तिने अविश्वासाने विचारले.
सारिका कंदलगांवकर
दादर मुंबई
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा