Login

सुखाचा वानप्रस्थाश्रम..

सुखाचा वानप्रस्थाश्रम
लघुकथा

सुखाचा वानप्रस्थाश्रम

"वसुधा थोडी खुरपी आणून देतेस कां गं?"

बागेत खूप गवत झालं आहे. वसंतरावांनी बागेतूनच आपली पत्नी वसुधाला आवाज दिला.

"किती कोकलताय हो तुम्ही" मी काय तुम्हाला २५ वर्षाची तरुणी वाटते होय."

तुमचे पाय गेलेत तसेच मलाही चालताना त्रास होतोय.

वसुधा कुरकुरत म्हणाली.

"ऐ मेरी जोहरा जबीं....

कां गं नाराज होतेस. तुला माहित आहे नां. मला काम केल्याशिवाय चैन पडत नाही. अगं खुरपी आणायचं विसरलो मी घरातून.

"बरं बरं देते आणून."

म्हणत वसुधाने खुरपी नेऊन दिली.

वसुधा झाली नां तुझी सर्व कामं. बस आता इथं निवांत माझ्याजवळ. बघ मी कसं गवत काढतो ते. अगं आपण काय एखाद्या माणसाला पैसे देऊन हे काम करून घेऊ शकत नाही कां? पण या वयात असं असतं नां, की जेवढं स्वतःला कामात गुंतवून घ्याल तेवढं बरं असतं.

तू नाही कां किचनमध्ये सारखी कामात असते. तुला खायचे पदार्थ करण्याची व मला खाण्याची भारी हौस. वेळही जातो आणि खायलाही मिळतं. फावल्या वेळातही तू वाचन, लेखन करत असतेस. इतरही घरची काम असतातचं. त्यामुळे मनाला आनंद मिळतो आणि शरीरही निरोगी राहतं.

परवा मला शेजारचा मुलगा म्हणत होता "काका तुमच्याकडे बघून आम्हाला पण स्फूर्ती येते." खरंच आयुष्याचा दीर्घकाळ आपला दोघांचाही नोकरीत गेला. माझ्या भावांची शिक्षणं, लग्न, मुलांचे संगोपन त्यांचे शिक्षण, नोकरी यामुळे काळ कसा भराभर निघून गेला. आता मुलं नोकरीवर आपापल्या ठिकाणी. आता दोघेच उरलो आपण

अशावेळी केव्हाही स्वतःला व्यस्त ठेवलेलं बरं. आज आपण दोघांनीही वयाची सत्तरी ओलांडली आहे. वानप्रस्थाश्रमात आहोत आपण सध्या.पण तरीही आपण अगदी "फिट अँड फाईन" कारण स्वतःला आपण तसं बनवलं आहे.

त्या काळात काहीच हौस, मौज करायला मिळाली नाही आपल्याला. तुझ्याही कोणत्याही इच्छा मी पूर्ण करू शकलो नाही. पर्यटनाला जाणं, कुठे बाहेर फिरायला जाणं काहीच नाही.तू ही याबाबतीत कधी तक्रार केली नाही. निवृत्त झाल्यापासून मात्र आपण जे मनाला वाटतं ते करतोय. अगदी सकाळी उठल्यापासून व्यस्त दिनचर्या असते आपली. त्यामुळे दिवस कसा छान जातो. तुही खुश व मीही खुश.

तब्येतीकडे, तिच्या कुरकुरीकडे फारसं लक्ष द्यायचं नाही ठरवलं नां आपण.

"हो अगदी बरोबर. तशीही या वयात प्रकृती कमी जास्त राहणारचं. वसुधा म्हणाली.

आता हे सर्व चालणारचं. असं स्वतःला म्हणत राहिलो, प्रत्येक छोट्या छोट्या गोष्टींचा बाऊ करून न घेता तब्येतीच्या कुरकुरीकडे फारसं लक्ष द्यायचं नाही असं ठरवलं आणि कामात स्वतःला व्यस्त ठेवलं तर ते तब्येतीचं कुरकुरणं आपोआपच बंद होत.

चला मी देवाजवळ दिवा लावते. मग आपल्याला मंदिरातही जायचं आहे रोजच्याप्रमाणे. वसुधा म्हणाली.

हो चल.

वसुधा आणि वसंतरावांचा हा रोजचा शिरस्ता. मंदिरातून आल्यावर दोन्ही मुलांचे फोन, व्हिडिओ कॉल, तब्येतीची विचारपूस हे ठरलेलं. फोन काॅल झाल्यावर वसुधाने हलकसं जेवण बनवलं. कारण रात्रीला पचनाच्या दृष्टीने हलकंफुलकं बरं असं त्यांचं ठरलेलं असायचं.

जेवण आटोपली. वसंतरावांची शतपावली सुरू होती. मध्येच त्यांनी वसुधाला आवाज दिला.

"वसुधा, एकदा तू मला म्हणाली होतीस, "मला राणी हार खूप आवडतो. द्याल कां मला करून?"

कधी नव्हे ती मागणी तू माझ्याजवळ केली होतीस. परंतु मुलांची शिक्षणं,इतर जबाबदाऱ्या त्यामुळे मला ते जमलं नाही. माझ्या कुटुंब मोठं. माझे आई वडील, आम्ही भावंड लहान असतानाचं वारले. आम्ही चार भावंड. सर्वांची शिक्षणं, त्यांची लग्न. मी सर्वात मोठा. माझं लग्न झाल्यावर तू या घरात आलीस. परंतु अगदी आईच्या मायेने तू माझ्या भावंडांचं करत होतीस.

तुझं शिक्षण झालं होतं. त्यामुळे थोड्या प्रयत्नाने तुलाही नोकरी मिळाली. परंतु नोकरी, माझ्या तीन भावंडांची शिक्षणं, त्यांची लग्न, इतर जबाबदाऱ्या तू अगदी स्वेच्छेने पार पाडल्या.

पुढे त्यांची लग्न होऊन आज ते आपापल्या संसारात खुश आहेत. नंतर आपल्या मुलांच्या जबाबदाऱ्या त्यामुळे मी तुझ्यासाठी काहीच करू शकलो नाही. याची मला नेहमीच खंत वाटते. पण वसुधा मी आता तुला राणी हार करून देणार आहे.

चल उद्या आपण सोनाराकडे जाऊ.

नका हो. आता काय करणार मी सोनं घालून. आपली मुलं घडली. तुमचे दीर आज चांगल्या पोस्टवर आहेत. हे काय सोन्यापेक्षा कमी आहे कां?

वसंतरावांना आपल्या बायकोचा अभिमान वाटला.

वसु पण हे सर्व करूनही आज आपण दोघेच उरलो आहोत. बोलता बोलता त्यांनी वसुधाचा हात हातात घेतला. खरंच वसू तुझी साथ होती म्हणून मी हे सर्व करू शकलो. वसंत रावांचा कंठ दाटून आला होता.

अहो, पक्षांना पंख फुटल्यावर ते आपल्या घरट्यातून उडून जाणारचं नां.

वसुधाने वसंतरावांच्या खांद्यावर डोके ठेवले व अश्रूंना वाट मोकळी करून दिली.

खरंच जीवनाच्या ज्या तीन अवस्था आहेत बालपण, तारुण्य आणि म्हातारपण. म्हातारपण कुणालाच चुकलेलं नाही परंतु सकारात्मक दृष्टी ठेवली तर त्यातही आपण सुख शोधू शकतो.

जीवनाच्या तीन अवस्था
बालपण, तारुण्य, म्हातारपण
बालपण, तरुणपण सुखकर
पण म्हातारपण त्याहीपेक्षा सुंदर...

संपले असते जबाबदारीचे ओझे
उरलं आयुष्य मुक्तपणे जगावं
बागेमधील झोपाळ्यावर बसून
तृप्तीत तेथे विसावावं...

आयुष्याच्या या रात्रीला
धुंद भूतकाळ सोबती
याहून सुंदर ते काय?
हीच वानप्रस्थाश्रमाची महती.

सौ. रेखा देशमुख