"अंजली ....."
" काय गं आई?...बऱ्याच दिवसांनी आठवण आली तुला."
विमला काकू हलक्याशा हसल्या,...
"काय झालं आई हसायला?"
" काही नाही गं...मला आठवण आली तरी मात्र तुम्हा सगळ्यांना तर ती ही येत नाही."
अंजलीला त्या शब्दात जरा अपराधी पणाची जाणीव झाली...
" आई!!....असं काही नाही गं...अगं मुलाची दहावी....ऑफिस...घर, अगं वेळचं मिळत नाही. पण तू सांग ना कधी येवू भेटायला तुला? तुला दिलेली कानाची मशीन नीट चालू आहे ना? म्हणजे तुला नीट ऐकू येतं ना?"
विमला काकू आता मात्र जरा जोरात हसल्या...
" नाही गं या मशीनने काहीच ऐकू येत नाही."
" असं कसं!!! तू आधी सांगायचं ना मग ते वारंटी मध्ये आहे अगं, थांब मी ऑफिस सुटल्यावर येते घरी."
" तसं नाही बाळा...अगं कुणी बोलायला नाही माझ्याशी, तर मग त्या मशीनने काय ऐकायला येणार, तू सांग ना? मला काही बोलायचं होतं तुझ्याशी, अनिल आणि अनुराग सोबत..."
" आई त्या दोघांशी बोलते मी...पण काय झालं सांगशील का जरा."
"काही नाही गं जरा महत्वाचं बोलायचं होतं...म्हणजे नेहमी प्रमाणे तुम्हाला त्यात काहीच तथ्य नसेल पण मला खूप महत्वाचं आहे ते."
" आई अशी का गं बोलते तू? शेवटी आई आहे तू आमची, मी येते संध्याकाळी."
आणि अंजलीने फोन ठेवला...
अंजलीने मुलीला स्कूलमध्ये सोडले आणि ऑफिसला निघाली. ऑफिसला जरा लवकर पोहचली म्हणून तिने मोठ्या भावाला अनुरागला फोन केला...
"हॅलो ...बोल गं अंजली...काय म्हणते? कशी आहेस?"
" मी बरी आहे रे...तुला वेळ आहे का आज संध्याकाळी?"
" हो...आहे ना? काही काम आहे का तुझं?"
" नाही ...म्हणजे माझं नाही पण आईला भेटायला जायचं आहे."
" ऐ बाई.....मग नाही मला वेळ...उगाच तिचं गाऱ्हाणं ऐकत बसायचं...."
" दादा!!! अरे, काय बोलतोस तू? अरे, आई आहे ती आपली."
" मी कुठे नाही म्हणतोय ...पण अगं तेच तेच कंटाळा आला आता, काही तरी नवीन हवं असतं आयुष्यात."
" तुझ्या आयुष्यात काही तरी नवीन हवं असतं नेहमी यामुळेच आई ...."
आणि मध्येच अंजली थांबली....
" हे .. हे....हेच कारण आहे की मला नको वाटते तुमच्याशी बोलायला...मला नाही जमणार ...ठेव फोन."
अंजलीला जरा वाईटच वाटलं...ऑफिसची वेळ झाली होती म्हणून ती ऑफिसमध्ये गेली. आता जेवणाच्या सुटीच्या वेळी अनिल दादाला फोन करायचा असं तिने ठरवलं....
येईल का अनुराग आईला भेटायला की नाही ? काय म्हणेल तो अंजलीला वाचू या पुढच्या भागात
क्रमशः
©®कल्पना सावळे
क्रमशः
©®कल्पना सावळे