सावल्यांच्या कुशीत. भाग - ३१
नीरवला झोप येत नव्हती म्हणून तो उठला आणि खिडकीजवळ येऊन बाहेर बघू लागला. बाहेर सर्वत्र काळोख पसरला होता. मध्येच रातकिड्यांचा आवाज येत होता. त्या शांत वातावरणात त्यालाही शांत वाटत होते.
वेदिका शांत झोपलेली होती. पण मध्येच जाग येऊन तिने पाहिलं, तर नीरव खिडकीजवळ उभा होता. त्या अंधाऱ्या रात्रीत त्याच्या डोळ्यांत गढलेली चिंता ती लांबूनही ओळखू शकत होती. ती हळूच उठून त्याच्या जवळ आली.
"नीरव, अजून जागेच आहात तुम्ही! एवढा नका विचार करू, हे ही दिवस जातील निघून..." ती प्रेमाने त्याच्या चेहऱ्यावरून हात फिरवत म्हणाली. नीरवने तिच्याकडे पाहिलं, ती जवळ आल्यावर त्याचं अस्वस्थ करणारं मन जणू त्या कोमल स्पर्शात विरघळून गेलं.
"तू माझ्यासोबत असलीस की मी कोणत्याही परिस्थितीला तोंड देऊ शकतो." तो हलकंसं हसत म्हणाला आणि तिचा हात हातात घेतला. क्षणभर दोघं एकमेकांकडे पाहत राहिले. नजरेतूनच भावनांचं आदानप्रदान झालं आणि एकमेकांच्या नजरेत हरवून गेले.
वेदिका आता त्याच्या अगदीच जवळ आली आणि त्याच्या गळ्यात हात घालून स्वतःला अजून जवळ ओढून घेतलं.
"नीरव, मी माझ्या माहेरी होती पण असा एकही क्षण गेला नाही की मला तुमची आठवण आली नाही." वेदिका म्हणाली. तोच त्याने तिच्या गालाला गाल लावला. तिच्या त्या मऊ गालाचा स्पर्श त्याला एखाद्या नाजूक फुलासारखा वाटू लागला. त्याने तिच्या गालावर ओठ टेकवले आणि नंतर हळूहळू गालावरून ओठांवर ओठ फिरवू लागला. त्याचवेळी तिच्या अंगावर शहारे आले. तिचे ओठ त्याच्या ओठांमध्ये कधी बंदिस्त झाले हे तिलाही कळले नाही. त्या एका क्षणाने ते अजून जवळ आले.
नीरवने तिला हळुवारपणे उचलून बेडवर नेलं आणि तिच्या केसांमध्ये हात फिरवू लागला, त्याच्या स्पर्शाने ती शहारली. तिच्या अंगावरून हात फिरवताना त्याच्या प्रत्येक हालचालीत तिला त्याचं हळुवार प्रेम जाणवत होतं. थोड्या वेळातच त्या दोघांच्या श्वासांची लय एकत्र झाली... शरीरं एकमेकांमध्ये विरघळत गेली. त्या रात्री पुन्हा एकदा ते एकमेकांच्या प्रेमात आकंठ बुडाले.
***************
सकाळचा कोवळा उजेड हळूहळू खोलीत पसरत होता. पांढऱ्याशुभ्र पडद्यामधून येणाऱ्या सूर्यकिरणांनी बेडवर विसावलेल्या दोन शरीरांवर हलकासा प्रकाश टाकला होता.
वेदिका पहिल्यांदा हलली. तिचे डोळे अर्धवट उघडले गेले. ती अजूनही नीरवच्या बाहुपाशात विसावलेली होती. त्याचा श्वास तिच्या केसांमध्ये मिसळत होता. क्षणभर ती न बोलता त्याच्याकडे एकटक पाहत राहिली.
नीरवला तिच्या हालचालीची जाणीव झाली तसं त्याने डोळे उघडले आणि तिच्या डोळ्यांत बघू लागला.
"गुड मॉर्निंग," तो हळू आवाजात म्हणाला. त्याच्या आवाजात एक नाजूक लाडिकपणा आणि प्रेमळ भाव होता. वेदिकाने हलकंसं हसत त्याच्या छातीवर डोकं ठेवलं.
"रोज सकाळी हा क्षण मी खूप मिस करत होती नीरव. पण आजची सकाळ तुमच्या मिठित झाली, खूप छान वाटतंय." वेदिका म्हणाली तेव्हा नीरवने तिच्या कपाळावर ओठ टेकवले.
"मी सुद्धा तुला खुप मिस करत होतो वेदिका, तुझ्याशिवाय एक एक क्षण मला एका युगासारखा वाटत होता." नीरव.
"हो पण आता असंच पडून बोलत बसून नाही चालणार तुम्हाला शाळेत जायचं आहे ना!" वेदिका म्हणाली तोच नीरव हलकसं हसला आणि अंग झटकत उठून बसला. तो अंघोळीला जाणार तेवढ्यात वेदिकाने परत त्याला आवाज दिला.
"नीरव, माझ्यासाठी एक गोष्ट कराल का?" वेदिकाने थोडं घाबरतच विचारले.
"तू फक्त सांग... मी तुझ्यासाठी एक काय हजार गोष्टी करेल." नीरव मागे वळून बघत म्हणाला.
"मागच्या वेळी मला आत्याने ताविज दिला होता बघा, तो माझ्याकडून कुठे तरी हरवला." वेदिका.
"हो पण आता त्याचं इथं काय... एक.... मिनिट... म्हणजे तुला असं म्हणायचं आहे का तो ताविज मी तुला सापडून द्यावा." नीरव.
"नाही, मी आता परत येताना दोन ताविज आणले आहे. खरं तर मी रात्रीच तुम्हाला सांगणार होती पण अन्वीचा विषय निघाला मग मिही ते सांगायचं टाळलं." वेदिका.
"आणले आहेत तर मग एक जपून ठेव आणि दुसरा तुझ्या गळ्यात घाल. मला काहीच प्राॅब्लेम नाहीये तू ताविज घातला तर!" नीरवला अजूनही तिला काय म्हणायचं होतं ते कळलं नव्हतं.
"नीरव, मी तो दुसरा ताविज तुमच्यासाठी आणला आहे." वेदिका हळू आवाजात म्हणाली. आता नीरव काय म्हणेल याची तिला भिती वाटत होती. तिच्या बोलण्यावर नीरवही डोळे मोठे करून बघू लागला.
"वेदिका, मी शाळेत मुलांना शिकवायला जातो. तिथे जाताना असं तावीज घालून गेल्यावर मुलांना काय वाटेल आणि माझे सहकारी काय म्हणतील याचा तरी विचार कर." नीरव.
"मला माहितीये ते नीरव, पण घरात काय घडतंय हे तुम्हाला पण माहिती आहे ना! माझं म्हणणं ऐकून घ्या, तुम्ही फक्त घरात असताना तो ताविज घाला, हवं तर बाहेर जाताना तो काढून ठेवा." वेदिका म्हणाली. नीरवला जरी पटत नसलं तरी सध्याची परिस्थिती पाहता त्याला ते पटवून घ्यावं लागलं.
"बरं ठिक आहे, दे मी माझ्या खिशात ठेवतो." नीरव म्हणाला तेव्हा वेदिकाने बेडवरच उशीखाली ते ताविज ठेवलेले होते ते घेतले आणि त्यातला एक त्याच्याकडे दिला. (कदाचित तो ताविज उशीखाली असल्यामुळे त्यांची रात्र छान गेली होती)
नीरवने वेदिका कडून ताविज घेतला आणि तो त्याच्या कपाटात ठेवून अंघोळीला गेला. त्यानंतर त्याचं आवरून वगैरे झाल्यावर शाळेत गेला.
वेदिका नेहमी प्रमाणे आजही दिवसभर एकटीच घरी होती. दुपारी सगळी कामं झाल्यावर ती तिच्या खोलीत गेली आणि त्याचवेळी तिच्या मनात अन्वीचा विचार आला. अन्वी नेमकी कुठे असेल हे जाणून घ्यायची इच्छा तिला झाली. मग ती उठली आणि नीरवचे कपाट उघडले. त्यात अन्वीच्या संबंधित काही भेटतंय का ते बघू लागली पण तिला काहीच भेटलं नाही. त्यामुळे तिची निराशा झाली.
नीरव संध्याकाळी घरी आल्यावर त्याने वेदिकाला दारातूनच हाक मारली, तसं ती धावतच बाहेर आली.
"काय मग... कसा गेला आजचा दिवस?" नीरवने तिचा हात हातात घेत विचारलं.
"दिवसभर मस्त आराम केला आज. तुम्ही फ्रेश होऊन या, मी चहा करते... आई बाबा पण येतीलच आता. आपण सगळेच एकत्र चहा घेऊ." वेदिका हसतच म्हणाली. तिच्या चेहऱ्यावरून ती त्याला एकदम नाॅर्मल वाटली. त्यामुळे घरात आज दिवसभर काही विचित्र घडलं नाही याची त्याला खात्री झाली.
संध्याकाळी सगळ्यांचा एकत्र चहा झाला. त्यानंतर वेदिका आणि मंगल किचनमध्ये गेल्या. नीरव त्याच्या खोलीत गेला. सुधाकर तिथेच बसलेले असतात. तिथूनच ते आपल्याकडे कोणी बघतंय का ते बघत असतात. ते नीरवच्या खोलीत पण सारखे डोकावून बघत होते. नीरव दारासमोरच खुर्चीत बसला होता आणि वहीत काहीतरी लिहीत होता. सुधाकर सारखेच त्याच्याकडे बघत होते हे त्याला जाणवलं होतं पण त्याने तसं दाखवलं नाही.
आपल्याकडे कोणाचंच लक्ष नाही हे बघून सुधाकर हळूच चोरपावलांनी घराबाहेर पडले. ते बघून नीरव एकदमच गोंधळून गेला.
क्रमशः
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा