सावल्यांच्या कुशीत. भाग - ३०
"नाही... नाही... मला तसं नव्हतं म्हणायचं, पण असं म्हणतात... एवढंच मला तुम्हाला सांगायचं होतं. पण मी म्हणाले ना तुम्हाला की माझा यावर विश्वास नाहीये." वेदिका हळू आवाजात म्हणाली.
"माझा तर आता घरात जे काही घडतंय त्यावर सुद्धा विश्वास नाहीये पण ते आपल्या समोर घडतंय म्हणून नाकारताही येत नाहीये." नीरव.
"जरा बघू तरी तुमची ती अन्वी कशी दिसते?" वातावरण हलकं करण्यासाठी वेदिका हसून म्हणाली.
"आता तिला बघून तू काय करणार आहेस?" नीरव.
"करणार नाही काही पण दाखवायला काय हरकत आहे? तुमच्याकडे तिचा फोटो असेलच ना!" वेदिका.
"फोटो होते पण मी नाही ठेवले, पण माझा शिक्षक म्हणून शाळेत जायचा पहिला दिवस होता तेव्हा आम्ही फोटो काढले होते, त्याचा अल्बम आहे, त्यात आहे तिचे फोटो थांब दाखवतो." नीरव म्हणाला आणि त्याने कपाटातून अल्बम काढला आणि वेदिकाला फोटो दाखवू लागला.
"ही बघ, ही आहे अन्वी!" नीरव म्हणाला. तेव्हा वेदिका तो फोटो न्याहाळून पाहू लागली. तो फोटो पाहून वेदिका तिला दिसणाऱ्या सावलीला आठवू लागली आणि त्या सावलीत आणि या फोटोत काही साम्य दिसतंय का ते बघू लागली पण तिला सावलीचा चेहरा पुर्णपणे स्पष्ट दिसला नव्हता त्यामुळे काहीच अर्थ लागत नव्हता. पण तिचं मन तिला सांगत होते की हे जे काही घडतंय त्याचा संबंध अन्वीशीच आहे.
तिने अन्वीचा फोटो पाहिल्यानंतर तिची नजर एका फोटोवर गेली आणि ती तो फोटो अगदी निरखून पाहू लागली. नीरवला पण तिचं असं फोटो बघणं जरा विचित्रच वाटलं. म्हणून त्याने तिला विचारले.
"काय झालं वेदिका? तू हा फोटो इतका निरखून का पाहतेय?" नीरव.
"नीरव, या फोटोतल्या बाईला मी कुठे तरी पाहिल्यासारखं वाटतंय. पण कुठे पाहिलंय हे नाही आठवत!" वेदिका.
"काही पण काय वेदिका, या अन्वीच्या आई आहेत. तू कसं काय त्यांना पाहिलं असशील! आपलं लग्न व्हायच्या आधीपासून मी त्यांना पाहिलं नाहीये तेव्हा तुला कशा दिसणार त्या!" नीरव म्हणाला पण तरीही वेदिकाला खात्री होती की तिने त्यांना पाहिलंच आहे पण कुठे पाहिलंय हे तिला आठवेना म्हणून ती बराच वेळ आठवत होती. तिचं आता फोटो बघण्याकडे पण लक्ष नव्हते.
"वेदिका, तू बघणार आहेस हे फोटो की मी ठेऊन देऊ!" नीरवने विचारलं.
"आता मला झोप येतेय नीरव, मी नंतर केव्हातरी बघेल हे फोटो. तुम्ही ठेऊन द्या ते!" वेदिका म्हणाली, मग नीरवनेही ते फोटो जिथून घेतले होते तिथे ठेऊन दिले. तो फोटो ठेऊन देईपर्यंत तिने डोळेही बंद केले होते. नीरवला वाटलं की तिला झोप येत असेल म्हणून त्यानेही काही न बोलता झोपून घेतलं.
वेदिकाचे डोळे बंद होते पण ती झोपली नव्हती, ती बराच वेळ अन्वीच्या आईला कुठे पाहिलं याचा विचार करत होती. तेव्हा अचानक तिला ते आठवलं आणि ती तशीच लगेच जोरात ओरडली.
" Yes... आठवलं मला...." वेदिका अशी अचानक ओरडल्यामुळे नीरव पण दचकून उठला आणि तिचा हात पकडला.
"काय झालं वेदिका? काय आठवलं तुला?" नीरवने विचारलं तसं वेदिका उठून बसली आणि त्याच्याकडे बघू लागली.
"नीरव, मी तुम्हाला बोलली ना मला त्या बाईला कुठे तरी बघितल्या सारखं वाटतंय, तर ते खरं आहे... मी त्यांना इथेच आपल्या घरी पाहिलं होतं." वेदिका.
"हे कसं शक्य आहे वेदिका, अन्वी मला नकार देऊन इथून गेल्यानंतर एकदाही त्या आपल्या घरी आलेल्या नाहिये." नीरव.
"हो, आपलं लग्न झाल्यानंतर त्या आल्या होत्या मी एवढंही सांगते की मी तुमच्यासाठी चहा घेऊन येत होती तेव्हाच त्यांनी दारातून आवाज दिला, तेव्हा मी स्वतः बोलली होती त्यांच्याशी." वेदिकाचं बोलणं नीरवला खरं तर वेडेपणाचं वाटत होते पण तिचं ऐकून घेतलं नाही तर तिला राग येईल म्हणून तो परत विचारू लागला.
"बरं मला सांग, काय बोलली होती तू त्यांच्याशी?" नीरवने शांतपणे विचारले.
"मी तेव्हा त्यांना विचारलं होतं की तुम्हाला कोण हवंय तर त्या मला म्हणाल्या होत्या की मला नीरवला खुप महत्वाचे काहीतरी सांगायचं आहे. तेव्हा मी तुम्हाला पण हे सांगितलं होतं पण जेव्हा तुम्ही बाहेर गेलात तेव्हा त्या तिथे नव्हत्या आणि त्यानंतर परत आपण दोघांनी पण पाहिलं तेव्हाही तिथे नव्हत्या. पण त्यावेळी त्या माझ्याशी बोलताना खूप घाबरून बोलत होत्या हे नक्की." वेदिका म्हणाली तेव्हा नीरव पण आठवू लागला. तेव्हा त्यालाही ते आठवलं.
"हो बरोबर आठवलं मला, पण त्यानंतर बाबा पण बाहेरून आले होते आणि आपण त्यांनाही विचारलं होतं. पण तेव्हा त्यांना सुद्धा कोणी दिसलं नाही." नीरव.
"दिसलं होतं की नाही माहीत नाही पण तेव्हा त्यांचा चेहरा मी पाहिला होता आणि ते घाबरल्यासारखे वाटत होते." वेदिका म्हणाली त्याचवेळी त्यांच्या खोलीत खिडकीतून मंद असा वारा आत आला, आजचा एवढा शांत वारा बघून नीरव आणि वेदिका पण आश्चर्य चकित होऊन एकमेकांकडे बघू लागले.
"नीरव, इतरवेळी आपल्या खोलीत खिडकीतून जोराचा वारा येतो. एवढंच नाही तर खिडकीचे दार सुद्धा किती आपटत असते पण आज वातावरण काहीतरी वेगळंच आहे, याचा अर्थ तुमच्या लक्षात येतोय का?" वेदिका.
"वेगळं तर वाटतंय पण याचा अर्थ नाही लागत!" नीरव.
"ही हवा आपल्याला काहीतरी सांगू पाहतेय नीरव." वेदिका म्हणाली. त्याचक्षणी बाहेर पाऊस पडायला पण सुरूवात झाली. आता मात्र दोघेही अजूनच आश्चर्याने बाहेर पाहू लागले.
"वेदिका, मला वाटतं की आता आपण झोपायला हवं, बाकी काय आहे त्याचा आपण शोध लावूच." नीरव म्हणाला. मग वेदिकाने मान हलवली आणि झोपून घेतलं पण आता नीरवची झोप उडाली होती.
"ती घरी आलेली बाई खरंच अन्वीची आई असेल का? आणि असली तरी तिला मला काय सांगायचे असेल? तिला जे सांगायचं होतं ते अन्वी बद्दल काही असेल का?" असे सगळे प्रश्न त्याच्या मनात येत होते आणि त्या प्रश्नांची उत्तरे शोधण्याच्या प्रयत्नात त्याची झोप उडाली होती.
क्रमशः
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा