सावल्यांच्या कुशीत. भाग - २४
"अन्वी, तू sss पण हे कसं शक्य आहे? तू तर जिवंत आहे, मग मला वेदिका मध्ये तुझा चेहरा कसा काय दिसतोय?" आरशात बघून नीरवने स्वतःलाच प्रश्न विचारला. त्यावेळी वेदिका त्याच्याकडे बघू लागली.
"नीरव, मीच तुझी अन्वी... माझ्याकडे बघ ना, म्हणजे तू मला ओळखशील!" वेदिकाच्या तोंडून ते वाक्य ऐकून नीरव पुर्ण घामाघुम झाला. त्याच्यापुढे आता अजून एक नवीन गुंता उभा राहिला.
"नीरव, काय झालं? तुझा माझ्यावर विश्वास नाही का?" वेदिका म्हणाली तसं तो तिथून उठला आणि मागे मागे सरकू लागला.
"नाही... हे शक्य नाही, तू अन्वी असूच शकत नाही. खरं सांग... तू कोण आहेस?" नीरवने घाबरतच पण तरीही रागाने विचारलं. त्याचवेळी वेदिका उठली आणि त्याच्याकडे जाऊ लागली. तोच नीरव अजूनच मागे सरकू लागला.
"तिथेच थांब... तू माझ्याजवळ येऊ नकोस!" नीरव म्हणाला तसं वेदिका त्याच्याकडे विचित्र नजरेने बघू लागली.
"नीरव, काय होतंय तुम्हाला? असं का करताय तुम्ही?" वेदिकाने काळजीने विचारलं तेव्हा नीरव भानावर आला आणि तिच्याकडे बघू लागला. पण त्याच्या नजरेत अजूनही भिती दिसत होती.
"काही नाही, तू चल झोपून घे आता. बराच उशीर झाला आहे, मला सकाळी लवकर उठायचं आहे!" नीरवने वेदिकाशी बोलायचं टाळलं आणि लगेच बेडवर झोपून घेतलं. वेदिकाला तर आता अजूनच काळजी वाटू लागली पण नीरव झोपला आहे हे बघून तिनेही झोपून घेतलं.
************
नीरव सकाळी झोपेतून उठला तेव्हा वेदिका त्याच्या बाजूला नव्हती. ते बघून तो खुप घाबरला आणि ताडकन उठून तिच्या काळजीने धावतच खाली गेला. खाली आल्यावर देव घरातून घंटानाद ऐकू येत होता म्हणून त्याने डोकावून पाहिले तर वेदिका देवपुजा करत होती. तिला सुखरूप बघून त्याने सुटकेचा निःश्वास टाकला आणि परत खोलीत जाऊन फ्रेश होऊन तो ही देवघरात गेला. तो येईपर्यंत वेदिकाची पुजा झाली होती, मग त्याने देवाला नमस्कार केला आणि प्रसाद घेतच वेदिका कडे बघत हलकसं हसला.
"आज काय... चक्क देवपुजा वगैरे...." नीरवने हसतच विचारलं. तेव्हा वेदिकाने त्याच्याकडे हसून पाहिलं.
"कधी कधी मनाला शांती लागते नीरव. आणि आज मला तशीच गरज वाटली." ती म्हणाली आणि तिने वळून देवघरातलं पूजेचं ताट उचललं आणि पुढे गेली. नीरवही तिच्या पाठोपाठ गेला, पण त्याच्या मनातले विचार काही थांबत नव्हते.
"काल रात्री ती... म्हणजे वेदिका... ती म्हणाली होती की ती अन्वी आहे... पण असं कसं शक्य आहे? अन्वी तर... ती तर..." नीरवच्या मनात विचारांचे काहूर माजलेले असतं. त्याला आता अन्वी इथून गाव सोडून गेली होती तो दिवस आठवला. पण मग नंतर त्याचं मन वेगळ्या पद्धतीने विचार करायला लागलं.
"वेदिका जे वागतेय ते खरंच खरं आहे की तिला माझ्या आणि अन्वी बद्दल काही माहिती झालंय, त्यामुळे ती माझ्याकडून खरं वदवून घेण्यासाठी असं वागत असेल का? छे.... नाही, असं असतं मग मला कशाला भास झाले असते.... आता खूप झालं हा भास आभासांचा खेळ आता वेळ आली आहे ती सत्य जाणून घ्यायची. त्यासाठी मला वेदिकाला तिच्या माहेरी पाठवायला लागेल." नीरव मनातच बोलत होता. वेदिका पुढे गेल्यावर तिने मागे वळून बघितले तर नीरव तिला कसल्या तरी विचारात हरवलेला दिसला. मग हसतच तिने त्याला आवाज दिला.
"नीरव, काय हे.... मी देवपूजा केली तर त्याचा तुम्ही इतका विचार करताय... खरंच वेडेच आहात तुम्ही!" वेदिका म्हणाली आणि हसतच किचनमध्ये गेली. नीरव मात्र अजूनही विचारच करत होता. थोड्या वेळाने वेदिका त्याच्यासाठी चहा घेऊन आली आणि त्याला आवाज दिला, तेव्हा तो जाऊन खुर्चीवर बसला आणि चहा पिऊ लागला.
"आज तुमचं खुप निवांत चाललंय नीरव, तुम्हाला शाळेत नाही जायचं का?" वेदिकाने विचारलं तसं नीरवने चहा संपलेला कप समोर ठेवला आणि तिच्याकडे बघू लागला.
"नाही, आज आपल्याला बाहेर जायचं आहे!" नीरव.
"अरे व्वा... पण जाणार कुठे आहोत आपण?" वेदिकाने विचारलं.
"ते तुझ्यासाठी सरप्राईज आहे, तू लवकर तयार होऊन ये. तोपर्यंत मी आई बाबांना सांगून येतो." नीरव म्हणाला. तसं वेदिका खूश होऊन तिच्या खोलीत गेली.
"आज मला आई बाबांना खरं काय ते सांगावच लागणार आहे, आता नाही ही गोष्ट मी त्यांच्यापासून लपवून ठेवू शकत." नीरव स्वतःशीच बोलला आणि लगेच मंगलकडे गेला आणि तिला आवाज दिला.
"आई, बाबा कुठे आहेत? मला तुम्हा दोघांशी खूप महत्त्वाचं बोलायचं आहे." नीरव.
"ते बाहेर ओट्यावर बसलेत, पण तुला एवढं महत्त्वाचं काय बोलायचं आहे?" मंगलने विचारलं.
"ते सांगतो मी पण आता आपण तुमच्या खोलीत जाऊ, आपल्याला तिथे नीट बोलता येईल." नीरव म्हणाला तसं मंगलने सुधाकरला आवाज दिला आणि ते त्यांच्या खोलीत गेले. थोड्या वेळाने सुधाकर पण तिथे आले.
"काय झालं? तुम्ही दोघांनी आता इथं मला कशाला बोलावलं आहे?" सुधाकर.
"बाबा, गेल्या काही दिवसांपासून वेदिका आणि माझ्यासोबत खुप विचित्र घटना घडताय, नेमकं काय आणि कसं तेच कळत नाहिये, म्हणून मी आता वेदिकाला काही दिवस तिच्या माहेरी पाठवायचा निर्णय घेतला आहे." नीरव.
"अरे पण नेमकं काय घडतंय ते तरी सांग!" मंगलने काळजीने विचारलं.
"आई, आमचं लग्न झाल्यापासून वेदिकाचं वागणं बघतोय मी, कधी कधी ती अगदीच ठिक असते... पण कधी कधी तिचं वागणं बोलणं असं असतं की ती वेदिका नसून ती दुसरीच कोणीतरी आहे!" नीरवने शांतपणे सांगितले तसं मंगल आणि सुधाकर घाबरून एकमेकांकडे बघू लागले.
"म्हणजे तुला असं म्हणायचं आहे का.... वेदिकाला कोणीतरी पछाडलं आहे." मंगल.
"ते खात्रीने नाही सांगू शकत मी, आता सध्या फक्त एवढंच सांगू शकतो, मला बघायचं आहे की वेदिका इथे नसताना नेमकं काय आणि कसं घडतंय... जर तसं घडलं तर मी तुम्हाला सगळं सांगेल. आता फक्त एवढंच तुम्हाला सांगायचं होतं." नीरव म्हणाला आणि निघून गेला पण आता मंगल आणि सुधाकरला मात्र ते ऐकून नीरवची काळजी वाटू लागली.
"अहो sss नीरव जे बोलला ते खुपच गंभीर आहे हो.... मला तर आता त्याची खुप काळजी वाटतेय." मंगल.
"बघू आपण करू काहीतरी, आता वेदिकाला जाऊन येऊदे तिच्या माहेरी, ती परत आली की आपण एक चांगला मांत्रिक घेऊन येऊ. मग तो करेल सगळं ठिक." सुधाकर म्हणाले तसं मंगल शांत बसली पण आता सुधाकरच्या डोक्यात वेगळेच विचार चालू होते, आपण केलेला गुन्हा नीरव आणि वेदिकाच्या संसारात कुठलं वादळ तर आणणार नाही ना याची भिती त्यांना वाटू लागली.
क्रमशः
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा