सावल्यांच्या कुशीत. भाग - १८
नीरव साठी पाणी आणायला गेलेली वेदिका थोड्या वेळातच त्याच्यासाठी पाणी घेऊन परत आली आणि दारात पाय देताच तिने नीरवला खाली पडलेलं पाहताच ती खुप घाबरली आणि जोरात ओरडली.
"नीरव ssss" रात्रीच्या त्या भयाण शांततेत वेदिकाचा आवाज दारातूनच सगळ्या वाड्यात घुमला. तिच्या आवाजाने सुधाकर आणि मंगलला सुद्धा जाग आली. आरव सुद्धा तिच्या आवाजाने दचकून उठला. ते सगळेच धावत त्यांच्या खोलीत आले आणि समोर नीरवला असं पडलेलं बघून ते सुद्धा घाबरले.
"वेदिका, नीरवला काय झालं? तो असा खाली का पडला आहे?" मंगल पटकन नीरवजवळ गेली आणि वेदिकाला विचारू लागली.
"आई, बाबा, मलाही माहित नाही... मी त्यांच्यासाठीच पाणी आणायला खाली गेले होते, आता परत आली तर नीरव असे पडलेले दिसले." वेदिकाने घाबरून सांगितलं.
"त्याच्या तोंडावर पाणी मारून बघ उठेल तो." सुधाकर काळजीने म्हणाले तसं वेदिका घाईघाईने नीरव जवळ गेली आणि त्याच्या चेहऱ्यावर पाणी शिंपडू लागली.
"नीरव, तुम्हाला पाणी पाहिजे होतं ना... हे घ्या, पाणी..." वेदिका नीरवला उठवत म्हणाली. तेव्हा नीरव हळूहळू डोळे उघडू लागला. त्याचा चेहरा फक्त घामाघूमच नव्हे, तर पुर्ण घाबराघुबरा झाला होता.
"तुला... काही दिसलं का? तू काही पाहिलंस का वेदिका?" त्याने कपाळाला हात लावत विचारलं आणि आरशाकडे बघू लागला. त्यावेळी त्याचा आवाज खुप घाबरलेला होता. तो एवढा घाबरलेला बघून सगळ्यांनाच त्याची काळजी वाटू लागली.
"काय पाहिलं नीरव? तुम्ही नेमकं कशाबद्दल बोलताय, मला काहीच कळत नाहीये." वेदिका संभ्रमात म्हणाली.
"ती... ती इथेच होती... आरशात... एक स्त्री... तिच्या पाठीतून रक्त... आणि तिचे केस..." नीरव घाबरतच एक एक शब्द बोलू लागला. तो असा विचित्र का बोलतोय हे त्याच्या आई बाबांना समजतच नव्हते.
नीरवच्या या बोलण्याने क्षणभरासाठी सगळ्यांचं लक्ष आरशाकडे गेलं. पण आरशात काहीच नव्हतं. नीरवचा घामेजलेला आणि घाबरलेला चेहरा बघून सगळेच खूप घाबरले. मंगलला तर त्याच्या अशा बोलण्याने भिती सुद्धा वाटू लागली आणि तिच्या मनात नको ते प्रश्न येऊ लागले.
"नीरव, तुझी तब्येत बरी आहे ना रे? तुला झोपेत काही स्वप्न तर पडलं नाही ना?" मंगलने काळजीने विचारलं, आणि त्याच्या कपाळावर हात ठेवला. पण नीरव काहीच बोलला नाही. तो एकटक आरशाकडे पाहत होता. त्या क्षणी वेदिकाच्या लक्षात आलं की आरशाच्या कोपऱ्यात काहीतरी अस्पष्ट हलल्यासारखं वाटलं... एक काळसर छटा... की तिचीच सावली होती? याच संभ्रमात ती पडली.
"नीरव... तुम्हाला आता आरामाची गरज आहे, पाणी प्या आणि शांत झोपा, इथे काहीच नाहीये. तुम्ही एखादं वाईट स्वप्न पाहिलं असेल म्हणून तुम्ही घाबरला असाल!" वेदिका त्याला सावरण्यासाठी बोलली. तेव्हा नीरवने हळूच मान हलवली. मग वेदिका आणि आरवने त्याला तिथून उठवलं आणि पलंगावर बसायला आधार दिला.
नीरवची अवस्था बघून वेदिकाच्या अंगावर काटा आला. तो बोललेले शब्द आठवले तसं, तिने पुन्हा आरशाकडे पाहिलं. पण आता तिथे फक्त रिकामा आरसा होता. पण आत कुठेतरी एक अशांत लाट उठली होती.
"आई, बाबा तुम्ही जा आता झोपायला. मी आहे इथे नीरव जवळ आणि काळजी करू नका. त्यांना काही नाही होणार, मी आता इथेच त्यांच्याजवळ बसून राहिल!" वेदिका घाबरली होती तरी त्या दोघांना धीर देण्यासाठी बोलली.
"ठिक आहे, पण काही वाटलं तर आम्हाला आवाज दे." मंगल म्हणाली आणि नीरव कडे एक नजर टाकून ती आणि सुधाकर परत झोपायला गेले. आरवचा मात्र तिथून पाय निघत नव्हता. पण वेदिकाने त्याला धीर दिला तेव्हा तोही तिथून बाहेर गेला. सगळे गेल्यानंतर वेदिका नीरव जवळ येऊन बसली. तो काही तरी बोलायला बघत होता पण तिने जबरदस्तीने त्याला शांत झोपायला सांगितले मग तो ही डोळे झाकून झोपी गेला.
रात्र पुढे सरकली, नीरव झोपला. पण वेदिकाला झोप लागली नाही. ती शांतपणे उठली आणि परत आरशाकडे पाहू लागली. आरशात पुन्हा काहीतरी चमकले क्षणभर तिला एक स्त्रीचं धूसर प्रतिबिंब दिसतं… डोळे रागाने भरलेले, केस विस्कटलेले. वेदिका घाबरून मागे सरकली आणि तिच्या गळ्यातील ताविजला हात लावला आणि परत आरशात बघू लागली पण आता आरशात काहीच नव्हते, फक्त तिचंच प्रतिबिंब दिसलं. त्यानंतर ती बराच वेळ विचारच करत बसली, तिला काही सकाळ होईपर्यंत झोप लागली नाही.
इकडे मंगलचाही रात्रभर डोळ्याला डोळा लागला नाही, तिला नीरवची खुप काळजी वाटत होती. सुधाकर उठले आणि त्यांनी पाहिलं तर मंगल बसलेलीच होती. तिला बसलेलं बघून त्यांनाही काळजी वाटली.
"मंगल, तू झोपलीच नाही की काय... तुला कसला त्रास होतोय का?" सुधाकरने काळजीने विचारलं.
"मला नीरवची काळजी वाटतेय हो, रात्री त्याची अवस्था पाहिली ना... माझ्या डोळ्यासमोरून तो असा खाली पडलेला होता ते चित्र जातंच नाहीये. आपल्या मुलाला नेमकं काय झालं असेल?" मंगलने काळजीने विचारलं.
"काही नाही झालंय त्याला, तू उगाच काळजी करतेय. हल्लीची मुलं त्या मोबाईलमध्ये काय काय पाहत असतात मग असं रात्रीचं घाबरून उठतात. त्यानेही एखाद्या भुताचा चित्रपट पाहिला असेल म्हणून घाबरला असेल." सुधाकरने तिची समजूत काढली.
"काहीही काय... आपला मुलगा काय आता लहान आहे का? असं मोबाईल बघून घाबरायला." मंगल.
"घाबरायला काय वय लागतं का? शेवटी मनं सगळ्यांची सारखीच नाजूक असतात, तू झोप शांत... म्हणजे तुझ्या डोक्यातले विचार कमी होईल." सुधाकर.
"आता काय ही झोपायची वेळ आहे का? सकाळ झाली आहे, मी जाते खाली. वेदिका पण लवकर येईल की नाही माहीत नाही. परत कामांना उशीर होईल." मंगल म्हणाली आणि अंघोळीला गेली. ती गेल्यावर सुधाकरचं विचारचक्र सुरू झालं.
"मी जे काही केलं, ते तर आता हळूहळू समोर येत नाहीये ना...." सुधाकरच्या मनात विचार आला तसं त्याचा चेहरा पुर्ण घामाघुम झाला आणि त्याला नीरवची काळजी वाटू लागली.
"नाही.... नाही... असं काही नाही होणार, मी उगाचच विचार करतोय." सुधाकर परत स्वतःचीच समजूत घालत तिथून उठले आणि बाहेर जाऊ लागले.
क्रमशः
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा