सावल्यांच्या कुशीत. भाग - ११
वेदिकाचा श्वास आता जड होऊ लागला होता. आरशात पुन्हा काहीतरी हलल्यासारखं दिसलं. ती डोळे गच्च मिटून काही क्षण तशीच उभी राहिली. काही क्षणांनी जेव्हा तिने पुन्हा डोळे उघडले, तेव्हा आरशात तिचं प्रतिबिंब नव्हतंच… त्या आरशात एक वेगळाच, चेहरा तिला पाहत होता पण तो चेहरा स्पष्ट न दिसता फक्त त्याची सावली दिसत होती.
"कोण आहेस तू?" वेदिकाच्या तोंडून नकळत वाक्य निघून गेलं. तेव्हा त्या चेहऱ्याच्या सावलीवर हसू उमटलं. पण ते थंड आणि काळजात काटा उमटवणारं होते. ते बघून वेदिका अजूनच घाबरली.
तावीज आता इतका तापलेला होता की जणू त्यातून काहीतरी बाहेर यायचं बाकी होतं. वेदिकाने शेवटी हिम्मत करून नीरवला हाक मारली – "नीरव… नीरवss!"
त्याच वेळी घरातले लाईट एका क्षणात बंद झाले, आणि संपूर्ण खोली काळोख्या भयंकर शांततेने व्यापून गेली…
नीरवss!" वेदिकाचा आवाज अजूनच कापरा झाला होता. पण त्या अंधारात कुणाचाच प्रतिसाद मिळाला नाही.
तिचा श्वास घशात अडकला. दोन्ही हातांनी तावीज घट्ट धरून ती मागे सरकली. थोड्याच वेळात आरशातून एक अस्पष्ट, काळसर सावली बाहेर यायला लागली. त्या सावलीला चेहरा नव्हता, पण त्यात एक वेदना होती… एक असहायता… जणू काही कुणाकडे तरी ती मदतीसाठी हात पुढे करत होती.
वेदिकाने डोळे बंद केले. "हे काय चाललंय? हा तावीज खरंच काही शक्तीने भरलेला असेल तर तो इतका गरम का झालाय?" तिच्या मनात विचारांचा गोंधळ चालू होता.
तेवढ्यात अचानक दरवाजा जोरात आपोआप बंद झाला आणि कुणीतरी कानाजवळ हळूच कुजबुजल्यासारखं वाटलं म्हणून तिने मागे वळून पाहिले तर तिथे कोणीच नव्हतं.
वेदिका थरथर कापू लागली. दरवाजा उघडायचा म्हणून ती धडपडत पुढे गेली. पण दरवाजा जणू बंद नव्हे, तर पूर्ण बंदिस्त होता आणि तो कोणत्याही शक्तीने न उघडणारा. मग तिने परत जोरजोरात नीरवला हाका मारल्या शेवटी, नीरवने बाहेरून दरवाज्यावर टकटक केल्याचा आवाज आला. "वेदिका? तू ठीक आहेस ना? दरवाजा का बंद केलाय? आणि दरवाजा बंद केला आहे तर मला का हाका मारतेय?" नीरवने दाराच्या बाहेरून वेदिकाला विचारलं. तेव्हा तिने जोरात दार उघडण्याचा प्रयत्न केला. तो उघडला... आणि त्याचवेळी खोलीतला अंधार नाहीसा झाला आणि आता तिने आरशात पाहिलं तर यावेळी फक्त तिचंच प्रतिबिंब होतं, ती सावली नव्हती.
वेदिकाने डोळ्यांतले अश्रू लपवत नीरवच्या मिठीत स्वतःला झोकून दिलं. आता जरी आरशात तिचं प्रतिबिंब दिसलं असलं तरी परत तिने आजिबात आरशात पाहिलं नाही.
"वेदिका, काय झालं? एवढी का घाबरली आहे तू?" नीरवने अलगद तिच्या पाठीवर हात फिरवत तिला विचारलं. पण तिने त्याला काहीच न सांगता ती पलंगावर येऊन बसली.
"वेदिका, काय होतंय? बोल ना, तू एवढी घाबरलेली का दिसतेय?" तिने काहीच सांगितलं नाही म्हणून नीरवने पुन्हा काळजीने विचारलं.
"नीरव, माहित नाही... पण मला असं वाटतंय की आपल्या आयुष्यात काहीतरी घडतंय पण आपल्याला ते समजत नाही, लग्न झाल्यापासून सतत काहीतरी विचित्रच जाणवतंय, हे नक्की भास आहे की वेगळं काही काय माहीत!" नीरव.
"मलाही तसं, जाणवतंय वेदिका... पण त्यावर स्पष्ट असं मत नाही देऊ शकत मी." नीरव.
"हो ना, मला काय वाटतं की आपण याबद्दल आई बाबांशी बोलायला हवं!" वेदिका थोड्या हळू आवाजात म्हणाली. कारण यावर नीरव काय म्हणेल, त्याला हे पटेल की नाही असे तिला वाटले.
"वेदिका, आई बाबांना सांगायला आपल्याकडे काही ठोस असं नाहीये, हा सगळा सावल्यांचा खेळ आहे. आपल्याला त्यापासून काही त्रास नाहीये, तेव्हा एवढं घाबरायची गरज नाही." नीरव म्हणाला तसं वेदिका पण शांत बसली. आता पुढे काही बोलायला पण तिला सुचत नव्हते. पण तिच्या डोक्यातले विचार मात्र थांबले नव्हते.
"वेदिका, नको फार विचार करू. अशा गोष्टींचा आपण जेवढा विचार करू तेवढं त्या आपल्या मनात येत राहतील आणि आपल्याला भास होत राहतील." नीरव म्हणाला तसं वेदिकाने खाली पलंगावर पाठ टाकली आणि डोळे बंद करून घेतले. ती झोपली की नीरव पण लगेच झोपला.
त्या रात्री तिला एक विचित्र स्वप्न पडलं. ती आणि नीरव एका जुन्या झोपडीत उभे होते. नीरव काहीतरी सांगत होता, पण त्याचा आवाज ऐकू येत नव्हता. आणि मग अचानक एक अंधारलेला आकृतीसारखा धुरळा त्यांच्यावर येऊ लागला पण त्याचवेळी वेदिकाच्या गळ्यात घातलेला तावीज चमकायला लागला आणि धुरळा बाजूला झाला...
ते सगळं स्वप्नात पाहून वेदिका खूप घाबरली आणि घामाघुम झाली. घामाने भिजलेली वेदिका जागी झाली. तिच्या छातीत धडधड होत होती. तिने बाजूला पाहिलं तर नीरव गाढ झोपलेला होता.
ती शांतपणे उठून बसली, आणि गळ्यातल्या तावीजाला धरून कुजबुजली.
"हे काय आहे नक्की...? आणि मी का अनुभवतेय हे सगळं आणि तेही फक्त इथे आल्यावरच? या वाड्यात कधी काळी काही घडून तर गेलं नसेल ना!" असे एक ना अनेक प्रश्न तिला पडले होते. नीरवला शांत झोप लागली होती त्यामुळे तिने त्याला उठवले नाही, की स्वतःही हालचाल केली नाही.
वेदिका हातात तावीज धरून बराच वेळ शांत बसून होती. खोलीत गडद शांतता पसरली होती. बाहेर एखाद्या पक्ष्याचा आवाज आणि घड्याळाच्या टिक टिक व्यतिरिक्त काहीही ऐकू येत नव्हतं. पण मनातला गोंधळ मात्र एक एक प्रश्न निर्माण करत होता.
क्रमशः
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा