सावल्यांच्या कुशीत. भाग - १०
नीरव आणि वेदिका दोघेही आपापल्या विचारात गुंग होते. ते विचारात असताना तिथे आरव आला आणि त्या दोघांना असं विचार करताना बघून तो ही गोंधळला.
"दादा, वहिनी, तुम्ही दोघेही एवढा कसला विचार करताय? काही प्राॅब्लेम आहे का?" आरवने त्या दोघांना विचारलं. तेव्हा दोघेही विचारातून बाहेर आले.
"काही नाही रे, मी विचार करत होतो की आज वेदिकाला बाहेर कुठे नेता येईल! पण मला काहीच सुचत नाहीये." नीरव.
"मग सोपं आहे ना दादा, तू वहिनीला शेतात घेऊन जा आणि आपलं शेत दाखव. तिथे शांत वातावरणात तुम्हाला एकमेकांसोबत छान वेळही घालवता येईल आणि वहिनीला आपलं शेत ही बघता येईल." आरव म्हणाला तसं नीरव आणि वेदिका खुश होऊन एकमेकांकडे बघू लागले.
"आरव, मस्त आयडिया सांगितली आहे तू. माझ्या लक्षातच आले नाही हे. ठरलं मग.... वेदिका, आजचा पुर्ण दिवस आपण शेतातच घालवायचा. अर्थात तुला आवडणार असेल तरच..." नीरव.
"मलाही आवडेल नीरव, आपली शेती बघायला. मी आलेच आईंना सांगून येते मग आपण जाऊ." वेदिका म्हणाली आणि लगेच मंगलला सांगायला गेली.
वेदिका मंगलला सांगून परत आली, तेव्हा येताना तिने दोघांचा जेवणाचा डबा आणि पाण्याच्या बाटल्या सोबत घेतल्या.
नीरव आणि वेदिका बाईक वर बसून शेतात जायला निघाले. गावाच्या वेशीवर येताच आजूबाजूला हिरवीगार शेतं, मोकळं आकाश, आणि मातीचा मंद वास दरवळू लागला. थोड्या वेळातच ते दोघेही शेतावर पोहचले.
"हे बघ वेदिका, आपली गहू आणि कांद्याची शेती आहे. तिकडे थोडं पुढे गेलं की ऊस पण आहे. मागे बघतेयस ना ती आंब्याची झाडं लहानपणी मी आणि आरव तिथं चढायचो." नीरव म्हणाला आणि मागच्या आठवणींमध्ये हरवला. वेदिका सुद्धा त्या शांततेत हरवून गेली.
"खूप सुंदर आहे इथलं वातावरण... इथं राहायला मिळालं तर रोजचंच सुख आहे असं वाटेल." वेदिकाच्या बोलण्यावर नीरव हसला.
"तुझी इच्छा आहे ना मग आपण एक छोटंसं घर बांधू इथे थोड्या दिवसांनी." नीरव.
"नाही, नाही... मला अगदीच घर बांधून हवं आहे असं नाही, फक्त इथलं वातावरण आवडलं म्हणून म्हणाले." वेदिका.
"ठिक आहे ना मग, तू तेवढं हक्काने मला बोलूच शकते ना." नीरव म्हणाला तसं वेदिकाने मान डोलावली.
ते दोघं एका झाडाखाली बसले. मग मस्त घरून आणलेले जेवण जेवले. त्यानंतर दोघेही मस्त झाडाच्या सावलीत छान गप्पा मारू लागले. मधूनच वाऱ्याच्या झुळकीने वेदिकाचे केस उडाले आणि नीरवने हलकेच तिच्या चेहऱ्यावरचे केस मागे सारले. त्यावेळी वेदिकाच्या चेहऱ्यावर एक लाजरं हसू उमटलं.
नीरवला आता तिच्या सौंदर्याची भुरळ पडत चालली होती. तो हळूहळू त्याचा चेहरा तिच्या चेहऱ्याजवळ नेत असतो. तो तिच्या ओठांवर ओठ टेकवणार तोच त्याची नजर वेदिकाच्या गळ्यात घातलेला ताविज वर गेली. तसं त्याने त्याचा चेहरा मागे घेतला. त्याने असा चेहरा मागे घेतल्यामुळे वेदिका पण गोंधळली. याला अचानक काय झालं, असा प्रश्न तिला पडला. ती त्याचा हात हातात घेत एकटक त्याच्याकडे बघू लागली.
"नीरव, काय झालं? अचानक तुम्ही मागे का झालात?" वेदिकाने शांतपणे विचारले.
"हा ताविज तुझ्या गळ्यात कसा काय? म्हणजे मी आधी नव्हता बघितला म्हणून विचारले." नीरव.
"तो मी माझ्या माहेरी गेली होती तेव्हाच आत्याने माझ्या गळ्यात घातला आहे. काल पाहिला नाही का तुम्ही?" वेदिकाने विचारलं.
"नाही, काल नाही माझं लक्ष गेलं. पण खरं सांगू का मला हे असं अजिबात आवडत नाही. आपण शिकलेले आहोत, हे असं ताविज वगैरे गळ्यात घालणं ही सगळी अंधश्रद्धा आहे, माझं ऐकशील तर तू हा ताविज काढून ठेव." नीरव म्हणाला. आता वेदिकाला त्याला काय सांगावं तेच कळेना. खरं तर तिचाही या गोष्टीवर विश्वास नव्हता पण तिला नीरव सोबत असताना जो काही अनुभव आला होता त्यावरून तिला काही गोष्टी पटायला लागल्या होत्या.
"नीरव, राहू द्या हो... काय फरक पडतो हा ताविज गळ्यात असल्याने. माझ्या आत्याने तो एवढ्या प्रेमाने घातलाय तर असू दे ना!" वेदिका नजर खाली झुकवून त्या ताविजला हात लावत म्हणाली. नीरव काही न बोलता पुढे निघून गेला. वेदिका त्याच्या पाठी जाऊ लागली. तिला जाणवलं होतं की नीरवला हे नाही आवडलं पण तरीही तो ताविज काढायला तिचं मन होत नव्हते.
चालता चालता पुढे एका ठिकाणावर ते दोघे पोहचले तेव्हा नीरव एकटक एका झाडाकडे बघत होता. त्या झाडाकडे तो सारखा असा का बघतोय हा प्रश्न वेदिकाला पडला, म्हणून ती पुढे आली आणि त्या झाडाकडे बघू लागली. पण तिला तिथे एकटक बघण्यासारखं असं काहीच वाटत नव्हते. मग तिने नीरवला विचारलं,
"नीरव, काय बघताय तुम्ही एवढं त्या झाडाकडे?" वेदिकाने विचारलं तेव्हा क्षणात त्याच्या चेहऱ्यावर राग जमा झाला आणि तो ताडताड पावलं टाकत तिथून गेला आणि सरळ बाईक वर जाऊन बसला. तो बाईक वर गेला आहे हे बघून वेदिका पण बाईक कडे गेली. थोड्या वेळाने ते घरी पोहचले.
घरी आल्यापासून नीरव कोणाशीच बोलला नाही. सरळ मागच्या दाराला जाऊन बसला. वेदिकानेही घरी आल्यावर परत काही विषय काढला नाही.
रात्रीचं जेवण झाल्यावर वेदिका खोलीत एकटीच होती. नीरव त्याच्या बाबांकडे काहीतरी कामाचं बोलायला गेला होता.
वेदिका समोर आरशात बघत बसली होती. गळ्यातला तावीज हलकासा चमकत होता. तेवढ्यात आरशात तिला काही क्षणांसाठी एका स्त्रीचं प्रतिबिंब दिसलं उभं, शांत, पण नजर वेदिकावर खिळलेली.
वेदिका पटकन मागे वळली पण तिथे कोणीच नव्हतं. ती घाबरून आरशाकडे पुन्हा पाहू लागली. तावीज आता थोडासा गरम झाल्यासारखा वाटू लागला आणि ती खूपच घाबरली. तिला आता नीरवला हाक मारावीशी वाटत होती पण त्याला राग येईल की काय म्हणून तिने तसंच घाबरून तो ताविज गळ्याभोवती घट्ट पकडून ठेवला.
क्रमशः
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा